[24] K.L.U.C.Z. ~ Bożena

Poprzedni tydzień był dla mnie na tyle ciężki, że nie byłam w stanie nic napisać, choć temat był arcyciekawy. Starałam się, by obecny tekst nie był tak dołujący jak poprzedni, chociaż kilka dni temu pochowałam swojego czworonożnego, pokrytego sierścią członka rodziny, więc bałam się, czy moje emocje nie wezmą góry. Chyba jednak udało mi się stanąć "obok" nich i napisać coś konkretnego. Jeżeli ktoś zobaczy podobieństwa do Sherlocka to nie będę zaprzeczać. Mój bohater jest wzorowany w pewnym sensie na Moriartym, więc biję się w pierś, choć tak po prawdzie to można by go było porównać do wielu różnych psycholi. Tak, mam ponownie "fazę" na Sherlocka po najnowszym sezonie, choć kryminały są dla mnie dosyć ciężkie do pisania.

K.L.U.C.Z.

To wcale nie tak, że nie podobało mu się to miejsce. Rzeczywiście, nie miał dostępu do przedmiotów codziennie używanych przez typowego Kowalskiego, ale tego akurat nie potrzebował. Nie teraz. I tak, każdy jego ruch był obserwowany, ale to tylko wzmagało w nim niemal masochistyczną radość i euforię. Musieli go obserwować, bali się go, a jego to cieszyło. Był jak małe dziecko przyłapane na znęcaniu się nad owadem. Nie mogli go uderzyć, ponieważ był dzieckiem, według nich nie mógł przecież zdawać sobie sprawy z tego, że to co robi jest złe. Jednak on wiedział. Przytulając się do maminej spódnicy szlochał, że przecież nie robił nic złego, że to tylko zabawa, a ona głaskała go po głowie i tłumaczyła, że tak nie wolno postępować. Ukrywając twarz w fałdach materiału skrywał twarz nie ze strachu, a z powodu szerokiego uśmiechu, który mimo łez moczących policzki, rozrastał się coraz bardziej i bardziej...

Naznaczone bladymi żyłkami powieki drgnęły kilka razy, by w końcu unieść się do góry i odsłonić jasne tęczówki z rozszerzonymi źrenicami. Gałki oczne poruszyły się niespokojnie jak u nagle zbudzonego zwierza, a dłonie, wcześniej błądzące w powietrzu, zastygły w bezruchu centymetr nad kolanami.  Przekręcając głowę zatopił swoje spojrzenie w kobiecie stojącą kilka metrów przed nim. Drzwi za nią zamknęły się samoistnie, choć zdążył jeszcze uchwycić kontakt wzrokowy z jednym ze strażników. Na jego ustach wykwitł lekki uśmiech choć wiedział, że ochroniarz wcale nie miał zamiaru go odwzajemniać. Gdy rozległ się sygnał zamknięcia i zabezpieczenia drzwi, przeniósł wzrok ponownie na kobietę. Nie była najmłodsza, wręcz mogłaby już być babcią, choć próbowała zatuszować każdą, nawet najmniejszą, zmarszczkę. Gdy inne kobiety wstawały rano z rozmazanym makijażem i potarganymi włosami, ona siedziała wygodnie rozciągnięta na fotelu, a obok skakało pięć kobiet, gotowych okłamać jeszcze jeden dzień, oszukać czas na te dwadzieścia cztery godziny.

Kładąc dłonie na kolanach zmrużył oczy i wędrował za nią wzrokiem, dopóki nie stanęła mniej więcej trzy metry i czterdzieści pięć centymetrów przed nim. Spoglądał na jej buty, lekko zabrudzone z przodu, prawdopodobnie z powodu deszczu, jednak to była ich jedyna niedoskonałość. Musiała kupić je najdalej wczoraj. Przeniósł spojrzenie na butelkową zieleń jej płaszcza, szkarłatne rękawiczki, które właśnie zdjęła i położyła na stoliku, na burgund czający się na ustach i mocno wypudrowane policzki. Niezmienne pozostały tylko włosy upięte w ciasny, dokładnie spleciony kok. Jego brwi zmarszczyły się nieznacznie.

Ciekawe dla kogo chciała być taka idealna? Atencyjna dziwka, pomyślał.

– Jak sobie radzisz?

Miała zachrypnięty głos, wciąż wypalała przynajmniej paczkę papierosów dziennie, ale nie takich, które łatwo byłoby dostać. Typowy Kowalski nawet nie wie, jak drogie potrafią być nałogi. Prawy kącik ust drgnął, dając złudne wrażenie uśmiechu ze strony mężczyzny. On sam był niemal zupełnym przeciwieństwem kobiety. Młody, umięśniony, choć nie przesadnie, z krótko ostrzyżonymi włosami, ubrany w białą koszulę i szerokie jeansy. Stopy pozostawały bose zupełnie tak, jakby w ten sposób drwił ze swojego całkiem eleganckiego ubrania. Tylko ich oczy były takie same. Dlatego wybrała butelkową zieleń płaszcza; pasowała do jej i jego oczu. W tym momencie byli tacy sami. Nie doczekawszy się odpowiedzi, kobieta rozpięła płaszcz i rozluźniła hustę, którą miała owiązaną wokół szyi. Ten zwykły gest sprawił, że oczy mężczyzny lekko się rozszerzyły. Na opalonej skórze, przez sekundę, można było zobaczyć kawałek bladej blizny zanim jedwab ponownie jej nie zakrył.

– Ile tu już siedziesz? Rok, dwa? – Postanowiła nie powtarzać pierwszego pytania. Rozglądając się po pomieszczeniu dała mu czas do zastanowienia się.

– Pięć lat, trzy miesiące, dwadzieścia trzy dni, pięć godzin i trzydzieści pięć minut.

Uniosła lekko brwi, jednak nie zdziwiła jej odpowiedź. Doskonale go przecież znała, tak samo jak znała odpowiedź. Sama przecież go wychowała i sama go tu zamknęła.

Mężczyzna przechylił lekko głowę i postukał palcami o kolana.

– Postarzałaś się. Papierosy ci nie służą.

– Ty za to kwitniesz – odparła sarkastycznie – Nie oglądasz telewizji?

Pokręcił głową i unosząc dłoń zamachał nią w powietrzu.

– Nie jest mi potrzebny, zaśmieca tylko myśli. A twój obraz mam w pamięci utrwalony doskonale. Potrafiłem sobie wyobrazić twój wygląd po tych wszystkich latach.

Kobieta założyła ręce na piersi.

– I co? Jak bardzo odbiega od Twoich wyobrażeń mój aktualny wygląd?

Mężczyzna pochylił się do przodu i unosząc głowę spojrzał na rozmówczynię drwiącym wzrokiem.

– Wcale mnie nie zaskoczył.

Zanim cokolwiek zdążyła zrobić, chłopak skoczył w jej kierunku i silnie objął za szyję. Przewyższał ją niemal dwa razy o głowę, więc lekko ugięły jej się nogi pod ciężarem jego ciała.

– Cześć mamusiu. Tęskniłem.

Kobieta wyrwała się z uścisku i odepchnęła go dysząc lekko. Uniosła rękę by poprawić hustę, ale jej dłoń natrafiła na pustkę. Kiedy podniosła wzrok na syna, ten trzymał szkarłatny materiał i wymachiwał nim przed swoją twarzą.

– Dzięki za prezent.

Zadrżała na dźwięk jego głosu, choć nie dała tego po sobie poznać.

Ale on wie, pomyślała, on wie.

Zawsze wiedział.

Jedną ręką zakryła bliznę na szyi, a drugą wyciągnęła w stronę chłopaka. Nie potrafiła o nim myśleć jak o mężczyźnie, dobijał trzydziestki, a jednak wciąż pozostał taki sam jak pięć lat temu.

–Peat, oddaj mi hustę, inaczej zabiorą ci strażnicy.

– Boisz się pokazywać bez niej. – To nie było pytanie, a proste stwierdzenie. Peat chwycił hustę w dwie ręce i zasłonił sobie nią oczy. Poniżej materiału rozciągał się szeroki uśmiech, który był doskonale znany kobiecie. – Śpisz w niej, jesz, pracujesz, pewnie też uprawiasz seks. Ilu ich było w tym tygodniu? Pięciu? Co na to tatuś?

– Przestań. Duchy nie wracają zza grobów.

– Niektórzy sądzą, że da się z nimi skontaktować.

Zmrużyła oczy i bacznie obserwowała syna. Jego wciąż młodzieńczą twarz pokrywał lekki zarost, a w kącikach ust pojawiły się niewielkie zagłębienia, niechybnie spowodowane częstym uśmiechem. Peat potrafił być czarujący, ale nie do tego stopnia, by można mu było bezgranicznie zaufać. To oczy zdradzały jego prawdziwe emocje i jeżeli ktoś umiał patrzeć, potrafił wyczuć bijące od niego niebezpieczeństwo. Oczywiście w tym miejscu nie miał zbyt wielu możliwości. Kobieta, która stała przed nim, wiedziała więcej niż ktokolwiek choćby podejrzewał. Znała go przecież doskonale i wiedziała, do czego jest zdolny i co potrafi.

Dioda świecąca się przy kamerze ustawionej w jednym z rogów zamrugała kilka razy, a po chwili zgasła. Kobieta nabrała głębszy wdech i zrobiła krok w stronę chłopaka.

To zabawne jak bardzo Peat był ironiczny, obojętny i pewny siebie... ale to jego erudycja i przenikliwość umysłu pozostawały niedoścignione przez nikogo. Odsunął hustę od oczu, tym razem juz się nie uśmiechając. Utkwił spojrzenie w jej płaszczu.

– W kieszeni masz paralizator.

Jak na potwierdzenie jego słów sięgnęła do kieszeni i wyciągnęła niewielki, podłużny przedmiot. Obracając go w dłoni wpatrywała się w błyszczącą stal, a jej blask odbijał się w zielonych tęczówkach.

– To prototyp, ale powaliłby cię w sekundę. W przeciwieństwie do ciebie, ja nie jestem mordercą.

Peat uniósł wysoko brwi i zaśmiał się tak głośno, że echo jego głosu zdawało się raz po raz odbijać od białych ścian. Uniósł ręce ponad głowę i zamachał nimi energicznie.

– Jestem niewinny pani Premier.

Zaraz potem opuścił dłonie i skierował się w stronę drewnianego stołka stojącego dokładnie na środku pokoju. Przechodząc obok kobiety położył jej hustę na ramieniu. Szybkim  ruchem owinęła ją sobie ponownie wokół szyi i odwróciła się w stronę  syna siedzącego do niej tyłem. Zerknęła w róg pokoju.

Dioda ponownie zaczęła świecić czerwonym światłem, kamera nieznacznie poruszyła się najpierw w prawo a potem w lewo.

Kobieta przeczesała palcami włosy tak szybko, że kilka kosmyków wydostało się spod ciasno upiętego koka.

– Zamordowałeś własnego ojca, nawet nagrałeś to na taśmę i wysłałeś do Timesa.

Ramiona Peat'a podskoczyły do góry kilka razy, tak jak to się dzieje, gdy ktoś łka lub powstrzymuje śmiech. W jego przypadku mogłoby to być jedno i drugie.

– I przyszłaś tutaj tylko po to, żeby o tym porozmawiać? Po pięciu latach?

– Pięciu latach, trzech miesiącach, dwudziestu trzech dniach, pięciu godzinach i czterdziestu dwóch minutach.

Uśmiechnął się i odwrócił w jej stronę.

– Teraz czterdziestu trzech. A to oznacza, że masz jeszcze dwie. Tik, tak, matulu, tik, tak.

Nie tracąc czasu podeszła do niego i stanęła dokładnie w takiej samej odległości, co na samym początku. Przez chwilę lustrowali się wzrokiem, a patrząc na siebie nawzajem mieli wrażenie, że spoglądają sobie samym w oczy. W końcu to ona przerwała milczenie.

– Wiesz, że już nigdy stąd nie wyjdziesz?

Wzruszył ramionami.

– Stąd też jest ciekawie. Może nawet ciekawiej.

Rzeczywiście, Peat potrafił znadywać rozrywkę tylko w jednej rzeczy na świecie – we własnym umyśle.

– Nie sądzę, byśmy się szybko spotkali. Chcesz mi coś powiedzieć, póki masz okazję? – zapytała zapinając płaszcz.

Ponownie nachylił się w jej stronę, jednak jego wzrok nie był drwiący jak wcześniej i choć szukała słów by go opisać, nie potrafiła znaleźć odpowiednich.

– Mówiłem ci, jestem niewinny.

Zamrugała kilka razy i nie odzywając się założyła rękawiczki. Peat zerknął na zegar wyświetlający się na ścianie. Dziesięć sekund i drzwi znowu się otworzą.

– W takim razie nie musisz obawiać się duchów wracających zza grobów.

Peat wciąż wpatrywał się w elektroniczne cyfry. Pięć sekund...

Zanim czwórka zmieniła się na piątkę, kobieta pochyliła się nad nim. Lewą ręką objął ją w talii  a ona pocałowała go w policzek, a przynajmniej tak to miało wyglądać, bo jedyne, co poczuł na twarzy, to jej delikatny oddech. Do uszu dotarł niemal bezgłośny szept.

– Nie zapomniałeś mi o czymś powiedzieć? Na przykład tego, że twój tata planuje zapanować nad światem?

Na jego twarzy wykwitł uśmiech, jednak kobieta go nie widziała. Wyprostowała się i nie odwracając już w jego stronę, ruszyła do drzwi stukając obcasami. Husta, luźno owinięta wokół szyi, powiewała za nią w rytm kroków. Dopiero gdy ucichły, przekręcił głowę i znów spojrzał na strażnika, który tym razem nie odwrócił wzroku.

Drzwi zatrzasnęły się, sygnał dał znać o aktywacji zabezpieczeń, a Peat pochylił głowę tak nisko, że nie było widać jego twarzy. Twarzy, na której dopiero teraz pojawił się uśmiech szaleńca, człowieka dogłębnie rozbawionego czymś, co pojawiało się tylko w jego własnych myślach, kogoś, kto znał pewien sekret i tego, który sam go stworzył.

Przede wszystkim jednak był to uśmiech człowieka, który trzymał w swoich złączonych dłoniach klucz do wolności.

Niewielki, podłużny przedmiot o stalowym połysku.