[24] Kwiecista Sukienka ~ Justyna W-R

Kwiecista sukienka.

            Ten dzień będzie świetny! – powiedziałam, decydując o wstaniu z łóżka już po drugim budziku. Pozytywna afirmacja wraz z niedoborem kofeiny odebrała mi rozum. Dzisiaj będzie ten dzień, w którym przejdę na dietę oraz zacznę biegać! W łóżku nie było męża. Wspomniał coś o jakimś szkoleniu, pewnie wstał wcześniej, żeby wszystko ogarnąć. Przeciągnęłam się rozkosznie. Poranek to moja ulubiona część dnia. Przypomniało mi się, że wczoraj przyszła zamówiona w zeszłym tygodniu sukienka. Cudo w kwiatki, jakimś zrządzeniem losu przecenione na trzydzieści dziewięć dziewięćdziesiąt dziewięć. Dopiero wchodząc do łazienki, gdy zerknęłam na nowy zakup wiszący w radosnym oczekiwaniu na haczyku do ręczników, poczułam jakiś wewnętrzny dysonans. Gdzieś w międzyczasie hulaszczy entuzjazm co do rewolucyjnych zmian w życiu trochę opadł. W spokoju myłam zęby, gdy mój mąż brał szybki prysznic. W głowie kiełkowała mi myśl.

– Kochanie – zagandęłam. – Tak sobie myślę, czy w tej sukience nie będę wyglądać jak taki transformers, który raz jest robotem, a raz fotelem?

Mąż spojrzał i wzruszył ramionami.

– Ale za to eleganckim fotelem, na przykład z Wersalu – powiedział owijając się ręcznikiem, i całując mnie w czoło.

– Lubię fajne fotele, a ty nie? – zapytał z rozbrajającym uśmiechem.

W sumie racja! Dobry fotel nie jest zły. Tylko mam nadzieję, że w robocie nikt na mnie przypadkiem nie usiądzie. Nie przypadkiem też. Kończyłam makijaż, gdy mąż w pełnym rynsztunku przyszedł oznajmić, że już wychodzi. Jedzie na szkolenie do Warszawy, będzie wieczorem, więc musi wyjść wcześniej. Dziecko słodko spało, ja miałam czterdzieści minut na ubranie się, czesanie i może chwilkę spokoju z kawką, tostem z serem ( ale tylko jednym i bez majonezu!) i fejsbuczkiem. Gdy tylko drzwi się zamknęły, a toster tęsknie czekał na chleb, ekspres buczał, a ja cieszyłam się na samotne śniadanie, do moich uszu dobiegło ciche "mamo!". Udałam, że nie słyszę wołania latorośli. Może to tylko takie tam, westchnienie, przy obracaniu się na drugi bok? A może w ogóle mi się zdawało?

– Mamooo! – zawołała dwulatka. – Mamooo! Chcę kupę!

Na budziku była piąta dwadzieścia. No to nici z tosta, spokoju i fejsbuczka. Westchnęłam i poszłam czynić swoją powinność.  Zanim dobiegłyśmy do nocnika cała impreza już się odbyła. Po przebraniu córki, okazało się, że mój skarb chce jogurt. A później skądś w jej wyobraźni pojawiły się wałki. A później chciała się umalować. Nie ma nic cudowniejszego niż moje dziecko rano. Bawiłyśmy się świetnie. Szkoda, że jedna z nas w tym czasie powinna przebierać się za dorosłą i coś zjeść ( oprócz połówki jogurtu, który ni z tego ni z owego zrobił się "ble"). Gdy wpadłam do salonu po porzucone wczorajszego wieczora kolczyki, w oko wpadła mi leżąca na podłodze paczka po chrupkach. Rozejrzałam się i zastygłam w pozie pełnej niepokoju. W salonie panował bałagan. A za pięć minut ma przyjść pani opiekunka. Już wcześniejszy bałagan w kuchni dał mi jakieś wskazówki. Ale teraz zaczynałam mieć pewność.

– Do cholery! – wypsnęło mi się, co od razu podchwyciła córka. Zaczęłam chaotyczne porządki.

– Do cholely, do cholely! – zakrzyknęła ochoczo, a ja połączyłam w głowie fakty.

– Nie zapomniałaś mi o czymś powiedzieć? – zapytałam córki. – Na przykład tego, że twój tata planuje zapanować na światem?

Wtedy już wiedziałam, że mój uroczy mąż i cudowny ojciec znów wpadł w dungeony pełne enpeców. Tnie w coś nowego, zostaje guildmasterem i wbija kolejny level. Coś tam wspominał o Guild Wars... Szkoda, że nie mam czasu, bo chętnie założyłabym sobie na szybko konto, i sprawdziła czy jakaś cycata czarodziejka nie grała od czwartej pięć do piątej zero zero, która to czarodziejka powinna w tym czasie opróżnić zmywarkę, wynieść śmieci i podnieść tą pieprzoną paczkę po chrupkach. Poczułam ukłucie w sercu i rozczarowanie. Wysłanie rozżalonego smsa odłożyłam na później. W tym momencie usłyszałam wołanie.

– Mamoooo! Kupa!

– Kurwa mać. Druga kupa w ciągu... – zerknęłam na zegarek. – O kurwa, to już godzina minęła?

– Mamo, zrobiłam do nocnika, chcę żelkę! – po raz setny pożałowałam, że przeczytałam na jakimś parentingowym blogu o sposobie "Odpieluchowanie na żelkę". "Daj dziecku żelkę za każde załatwienie się na nocnik. W ciągu tygodnia dziecko nauczy się robić na nocnik, a o żelkach szybko zapomni. Później zastąpisz żelkę na przykład mandarynką lub jabłuszkiem". Odpieluchowywać dziecko zaczęłam dwa miechy temu. Ilość zjedzonych żelek niech zostanie moją słodką, lepką,  pełną sztucznych barwników i zagęstników, tajemnicą, do której przyczepiły się kłaki z kąta.

Kicając w jednym bucie oporządziłam na szybko córkę, po czym otworzyłam drzwi opiekunce.

Obładowana śmieciami i zużytym żwirkiem z kuwety powtarzałam sobie w głowie:

– Tylko nie wyrzuć do śmieci torebki, tylko nie wyrzuć do śmieci torebki.

Po celnym rzucie za trzy stwierdziłam, że los chciał uśpić moją czujność, bo torebkę mam wciąż przy sobie. Spojrzałam na zegarek i westchnęłam z ulgą. Zdążę! Niestety gdy wsiadłam do samochodu w moją ulicę wjechała śmieciarka, blokując mi wyjazd. Zatrzymała mnie na całe dziesięć minut. Te dziesięć minut, które przed całym zamieszaniem w robocie, miałam spędzić na piciu gorzkiej herbaty i kontemplacji batonika (bo przecież herbata gorzka, więc zaoszczędzony cukier można zwydatkować na czekoladę). To miało być ostatnie dziesięć minut spokoju tego dnia. Zamiast tego marzłam w zimnym samochodzie obserwując jak panowie, z urokiem i gracją, opróżniają osiem (osiem!!!) pojemników na śmieci.

            Na szczęście w pracy wszystko poszło w miarę gładko. Mimo tego, że na sobie miałam uroczą tapicerkę, usłyszałam dwa miłe komplementy i otrzymałam jedno uniesienie brwi, które oprawię sobie w ramkę i powieszę w strefie komfortu.

            W połowie dnia pracy telefon złowieszczo zawibrował. Okazało się, że właśnie dzisiaj mam umówioną miesiąc wcześniej wizytę u lekarza. Uzmysłowiłam sobie, że mąż wróci dopiero wieczorem. Oznaczało to, że muszę załatwić opiekę nad córką, bo jakoś specyfika badania u tego lekarza nijak nie pasowała mi do obecności dwulatki. Gdyby na przykład jakiś czas później, powiedzmy w warzywniaku, zaczęła opowiadać o fragmentach wizyty, bez podania kontekstu, mogłabym tego srogo pożałować. Nawet nie chcę o tym myśleć. Smętnie polazłam do służbowej kuchenki, żeby wrzucić do sandwicha kanapkę z serem ( ale za to bez masła, trzymam się diety! ).

            Wyleciałam biegiem z pracy. Wynegocjowałam z moim dzieckiem szybkie wyjście do babci, po czym udałam się do lekarza.

           

            Gdy po godzinie odebrałam córkę od babci byłam zgrzana, zmęczona, rozgoryczona bajzlem w domu, z perspektywą robienia obiadu na dwa dni. Babcia na odchodne wręczyła mi torbę, kartkę i mały pakunek, mówiąc, że tu jest krupnik dla wnusi, a ta kartka jest dla mojego męża na dzisiejsze imieniny, a z życzeniami zadzwoni wieczorem.

Kurwa.

Kurwa, kurwa, kurwa.

Z grozą patrzyłam na moje wykończone dziecko, które wstało o piątej rano. Ze zgrozą myślałam o swoich zmęczonych nogach obutych w gustowne kozaczki na obcasie.

– Kochanie, chcesz jechać do Tesco? – zapytałam córkę z udawanym entuzjazmem.

– Taaak – krzyknęła radośnie, jakbyśmy jechały co najmniej do Disneylandu. Oczywiście zazwyczaj spędzamy czas na koncertach fortepianowych lub w muzeach, więc zupełnie nie wiem skąd w ogóle wie, co to jest Tesco.

            Jako, że mój mąż ma trzydzieści trzy lata, to w sklepie udałam się prosto na dział z zabawkami.

– Spokojnie, Marysiu, zaraz będziemy w domu. Dasz radę, dziewczyno – mówiłam, gdy córka zaczęła krzyczeć, że chce lalkę. Tacie się ta lalka na pewno spodoba!

Przy słodyczach poukładanych na wysokości łapek dziecka zaczęła się awantura. Idąc obok  zachowywałam spokój, chociaż w środku się we mnie gotowało.

– Zrelaksuj się, Marysiu, jesteś zmęczona, ale zaraz będziemy w domu i wszystko będzie dobrze.

W końcu udało się wybrać zdalnie sterowany samochód za rozsądną cenę (poświąteczne przeceny!)  i mogłyśmy wracać. Przy kasie zaczepiła mnie kobieta.

– Wie pani, proszę pani, to nie moja sprawa, ale to było niesamowite. Nie wiem, jak pani to robi? Mijałam panią w sklepie. Cały czas była pani taka opanowana i empatyczna, niezależnie jak bardzo denerwująca była pani córka. Pani spokojnie powtarzała, że wszystko będzie w porządku. Marysia musi być bardzo szczęśliwa, że ma właśnie taką mamę – powiedziała kobieta uśmiechając się nieśmiało do mojej córki.

– Dziękuję pani – odrzekłam. – Ale to ja jestem Marysia. Maria mam na imię. A ta terrorystka ma na imię Krysia.

            Na szczęście ten dzień miał się ku końcowi. Dojechałam do domu i zauważyłam palące się światło. Pomyślałam, że mąż, ruszony moim rozżalonym smsem zaczął robić zupę na jutro. Uśmiechnęłam się diabolicznie na myśl, że w torbie mam słoik krupniku od babci. Liczyłam, że mąż na trochę przejmie Krysię, a ja rzucę w niego prezentem, schowam się do szafy i będę płakać w rękaw kwiecistej sukienki. I tak się właśnie stało. Oprócz tej części z szafą, wiadomo. Schowałam się w łazience, ona zamyka się od środka.

PS W celu utrudnienia rozpoznania bohaterów imiona zostały zmienione. Tekst ma charakter prześmiewczy. Wszelkie uwagi odnośnie wychowania dziecka są dla mnie niezwykle cenne. Proszę o spisanie ich na kartce i wrzucenie do skrzynki znajdującej się pod zlewem. Dziękuję! Kwiecistą sukienkę założę na nasz mini Zlot Toruński ( o ile akurat będzie w miarę czysta ), ona naprawdę istnieje. :)