[20] GRA ~ Bożena

G.R.A.

 - Mój sztylet przeciw twojemu mieczowi to niezbyt uczciwy pojedynek. Spróbuję dać ci fory.

Mężczyzna siedzący naprzeciwko mnie podniósł powoli wzrok i przyglądał mi się przez chwilę w milczeniu.  Ja tymczasem spoglądałem w okno ukrywając dłonią  drwiący uśmieszek. Ptaki na dziedzińcu rwały na kawałki kromkę chleba skrzecząc przy tym tak głośno, że mimo zamkniętego okna wyraźnie je słyszałem. Przerzuciłem językiem papieros z jednego kącika ust do drugiego. Już dawno zgasł a smak tytoniu był już prawie niewyczuwalny.

- Obawiam się, że nie rozumiem...

- Niebo rozrywa się na pół. - przerwałem mężczyźnie odsłaniając usta na których wciąż tkwił uśmiech choć już nie tak agresywny jak chwilę wcześniej.

Wpatrywałem się w niebo. Błyskawica rozdarła na dwie nierówne częsci sklepienie a zaraz po niej kolejna i jeszcze jedna i jeszcze... Pioruny rozszarpywały chmury zupełnie nie przejmując się tym, że niszczą to,co wydawało się niepokonane i wieczne dla tak wielu pokoleń. W ogóle pogoda dzisiaj zdawała się wariować. Raz wychodziło słońce by zaraz zniknąć za chmurami z których spadał ulewny deszcz. Gdy gleba wystarczajaco nasiąkła kroplami wody, chmury rozpraszały się a w zamian pojawiał się gwałtowny wiatr pochylający korony drzew do samej ziemi. Nastęnie nie czekając zbyt długo wiatr zmieniał się w płatki śniegu zasypujące powoli ulice i bloki.

W tym momencie trwała burza, ale on tego nie widział.

- O czym myślisz?

Odwróciłem głowę i przechylając ją oparłem się wygodnie o drewniane oparcie krzesła. Myślałem o wielu rzeczach. O ptakach rozrywających kromkę chleba niczym sępy padlinę, o wczorajszej przypalonej kolacji i lekach po których miałem ochotę ją zwrócić, o niesymetrycznym zaroście na jego szczęce i o wdzięcznej prezenterce z kanału trzeciego. Ale to wszystko to były nic nieznaczące myśli, ledwo zlepki wydarzeń, osób i rzeczy. Nie miały żadnego sensu czy znaczenia. Jedyną ważną myślą był dzisiejszy mecz i to, jak wypadnie na nim drużyna z Południa. Jeżeli wygrają, zdobędę od starego Kruka zapas papierosów na cały tydzień. Zaśmiałem się.

- Odezwałem się po raz pierwszy od tygodnia a ty pytasz się mnie o czym myślę?

Doktor nie wyglądał na zadowolonego moją odpowiedzią, patrzył na mnie mrużąc oczy a ja patrzyłem na niego. Razem milcząco wgapialiśmy w siebie oczy jakbyśmy prowadzili jakąś dziwną, pozbawioną sensu rozgrywkę. Mój rozmówca był już w podeszłym wieku, jeszcze chwila i pewnie pójdzie na emeryture. Miał krótką, siwą brodę i takiego samego koloru włosy elegancko zaczesane do tyłu. Czoło wydawało się ciągnąć nieskończenie ku przerzedzonej szczecinie a okulary o prostokątnych szkłach przesłaniały wyblakły błękit oczu. Przeniosłem spojrzenie z jego twarzy na sylwetkę. Wyglądał jak duży, niewinny niedźwiadek w białym kitlu. Niedźwiadek, który ukrywa swoje ostre jak brzytwa pazury. Ciekawe co on widział patrząc na mnie?

Dlaczego oni wszyscy wyglądają tak samo?

- Ktoś kto milczy tak długo musi mieć ciekawe myśli - wzruszył ramionami i zerknął na swoje kolana na których prawdopodobnie spoczywały moje akta. Nie mogłem być tego jednak tak do końca pewny więc równie dobrze mógł zerkać na dzisiejszą gazetę albo nowy numer świerszczyka. Chociaż ten typ nie wyglądał na takiego, co to w tajemnicy przed żoną ukrywa w szafkach kolekcję plakatów z wdzięczącymi się do obiektywu panienkami. Tym razem to ja wzruszyłem ramionami i wyciągając papierosa z ust wrzuciłem go do popielniczki.

- Zastanawiam się dlaczego rozmawiasz akurat ze mną. - Doktor przerzucił kilka kartek i ponownie skierował na mnie swój wzrok. - Poprzednim trzem lekarzom nie powiedziałeś nawet "dzień dobry".

- Tobie też nie powiedziałem. - zauważyłem rysując w powietrzu kółka. Mężczyzna uśmiechnął się lekko. Kładąc łokcie na blacie przysunął się bliżej mojej twarzy i zlustrował spojrzeniem od góry do dołu. Jak zwierzę oceniające swoją ofiarę. Opłaca się atakować dla tych kilku kawałków mięsa, czy lepiej nie tracić sił?

- O co ci chodziło z tym dawaniem mi fory?

Zaśmiałem się i odchyliłem na krześle patrząc na sufit po którym spacerowała samotna mucha. Ciekawe jak postrzegała świat patrząc na niego do góry nogami?

- Myślę, że już wiesz. Rozmawiam z tobą a nawet nie znam twojego nazwiska.

- To mój błąd. - kiwnął głową i wyciągnął w moją stronę dłoń. - Jestem...

- Nie interesuje mnie to - przerwałem mu po raz drugi pochylając się w stronę biurka. Przednie nogi krzesła stuknęły o posadzkę z głuchym łoskotem. - Ty znasz moje imię bo chcesz mnie poznać, ale ja wcale nie chcę poznawać ciebie, więc nie muszę wiedzieć jak się nazywasz.  - chwyciłem jego wyciągniętą dłoń i uścisnąłem ją krótko. - To, że nie znam twojego nazwiska wcale mi nie przeszkadza. Dla mnie i tak nie jesteś nikim ważnym.

Brwi mężczyzny lekko drgnęły kiedy rozluźniłem uścisk. Cofnął swoją dłoń i poprawił okulary zjeżdżające na czubek nosa. Coś w jego zachowaniu się zmieniło gdy opadł na skórzane oparcie fotela. Już wcale nie wyglądał na pospolitego niedźwiadka a raczej na rozwścieczonego grizzli. Naprawdę niewiele trzeba by ludzie odrzucili swoje maski.

- Wiesz co ci powiem, Robercie? - sięgnął do szufladki i wyciągnął dokładnie takie same papierosy które paliłem ja. Nie było sensu pytać go o poczęstunek. Wkładając papieros do ust nie patrzył w moją stronę doskonale zdając sobie sprawę, że w tym momencie niemal przewiercam go wzrokiem. Kiedy potarł zapałkę o draskę i przyłożył płomień do końcówki papierosa przygryzłem lekko wargę, a mimo to z mojego gardła wydobyło się ciche warknięcie. Wypuszczając stróżkę dymu skierował na mnie swój wzrok - Myślę, że wcale nie potrzebujesz leków i opieki psychologicznej tylko resocjalizacji w więzieniu.

Zaśmiałem się rechotliwie i tym razem to ja położyłem łokcie na blacie dębowego biurka. Zacisnąłem usta udając grymas smutku.

- A więc Pan Doktor nie wierzy w moją chorobę psychiczną?

Obrzucił mnie pogardliwym spojrzeniem i strzepnął popiół do popielniczki. Nie odpowiadając na moje pytanie zerknął po raz kolejny na swoje kolana, a ja rozglądnąłem się po pokoju. Wcale nie był duży, ale mały też nie. Ot, zwykłe pomieszczenie do którego można wrzucić masywne biurko, dwie szafy i całkiem sporą kolekcję encyklopedii. Ściany zamiast brudnej bieli zostały pomalowane ja zielono. Uśmiechnąłem się pod nosem. Kogo chcesz uspokajać tym kolorem doktorku? Pacjentów? Czy siebie samego?

-  Mogę zamienić ci to przytulne miejsce na więzienną pryczę.

Uniosłem głowę i napotkałem jego zimne sporzenie.

- Wcale nie jest takie przyjemne. - rozłożyłem ręce i pokręciłem głową - W nocy co chwilę ktoś wrzeszczy albo wali głową o ścianę. Nie mogę przez to spać!

- W więzieniu sam będziesz stał z głową przy ścianie a do tego z portkami na kostkach.

Uniosłem lekko brwi opierając podbródek o dłoń. Miałem ochotę zaśmiać mu się prosto w twarz skoro już wszystkie karty zostały odkryte, ale powstrzymywałem się biorąc pod uwagę fakt, że jakimś cudem wciąż ze mną rozmawia.

- Znasz to z własnego doświadczenia, że wiesz jakie praktyki się tam odbywają?

Patrzyłem z zadowoleniem na jego pojawiające się i znikające zmarszczki, na przelotny grymas i coraz mocniej zmrużone oczy. Już miał je niemal całkowicie zamknięte. A więc on też z jakiegoś powodu się powstrzymywał. Przerywając ciszę westchnąłem przeciągle i rozsiadłem się wygodniej kładąc nogi na biurku.

- Skoro tak mnie nie lubisz i nie wierzysz w moją niepoczytalność umysłową, to dlaczego jeszcze nie wypisałeś papierka o moim zwolnieniu?

Mężczyzna wyciągnął dłoń z papierosem i odepchnął moje stopy rozsypując przy tym popiół na blat. Zaciągnął się ostatni raz i powoli wypuszczając dym wrzucił niedopałek do popielniczki. Cienka smuga dymu unosiła się do góry wijąc i skręcając jakby próbowała wyswobodzić się z więzów, które ją krępują.

- Po pierwsze nie mam decydującego słowa. Przynajmniej troje lekarzy psychiatrów musi podpisać orzeczenie o braku choroby psychicznej. Po drugie - wyprostował dwa palce jakby miał do czynienia z dzieckiem - milczałeś przez tydzień i dopiero dzisiaj się odezwałeś. Nie mogę od tak uznać, że ozdrowiałeś. Nawet jeżeli to był szok, to takie osoby też trzeba pozostawić na obserwacji. Poza tym... - zawahał się i przekręcił głowę patrząc na dziedziniec. Ja natomiast uśmiechnąłem się i założyłem ręce za głowę czekając. Niechętnie oderwał wzrok od samochodu wjeżdżającego poza szpitalne mury. - Poza tym nie przepadałem za tamtym gościem.

Klasnąłem w dłonie tak głośo, że wystraszona mucha oderwała się od sufitu i poleciała na drugi koniec gabinetu.

- Jeszcze chwila i pomyślę, że mnie lubisz!

- Nie schlebiaj sobie. - warknął odkładając na biurko papiery jednak przez jego usta przemknął cień uśmiechu. Zamrugałem kilka razy a potem zerknąłem przez okno wzdychając. Ptaki odleciały, a pogoda wróciła do normalności. Szkoda, wtedy była o wiele ciekawsza.

- Może faktycznie dajesz mi fory.

Odwróciłem się w jego stronę zainteresowany wypowiedzianymi słowami, ale nie powiedział już nic więcej. Odsunąłem krzesło i wstałem przeciągając się. Doktor wciąż siedział na swoim miejscu, jednak teraz sam położył nogi na blacie. Ruszyłem w stronę drzwi ale zanim chwyciłem za klamkę mężczyzna poruszył się niespokojnie i kaszlnął. Przekręciłem głowę. Wpatrywał się we mnie zmruzonymi jak wcześniej oczami i stukał palcem o kartkę papieru. Domyśliłem się, że to jego opinia o mnie.

- Skąd wniosek, że pokonasz miecz sztyletem?

Odsłoniłem zęby w agresywnym uśmiechu przejeżdżając po nich językiem.

- Twój miecz to twoja pozycja. Masz w jakimś stopniu władze, wchodzisz do głowy najgorszym świrom. Co się stanie jak nagle zdrowa, szanowana przez wszystkich osoba zacznie wymachiwać swoim mieczem zbyt mocno? - położyłem dłoń na klamce i odwróciłem się w stronę drzwi - Ja natomiast mogę wbić ci sztylet prosto w serce i nikt tego nawet nie zauważy.

- Po co mi to mówisz?

Przymknąłem prawe oko a na ustach rozciągnął się niesymetryczny uśmiech.

- Lubię grać w gry.

 Nacisnąwszy klamkę wyszedłem na korytarz, ale zanim zamknąłem drzwi zdążyłem usłyszeć szelest rozdzieranego papieru. Szczerząc zęby włożyłem ręce do kieszeni i skierowałem się w stronę dwóch ochroniarzy, którzy mieli odprowadzić mnie na mój oddział.