[22] Wątroba ~ Mana

Bez pukania weszła do środka. Drewniane, odrapane drzwi z rdzewiejącą klamką prowadziły do małego, skromnie wyposażonego pokoiku, w którym mieszkał właściciel baru znajdującego się na parterze.

Przeważnie.

Mira, już chwyciwszy za klamkę, poczuła, jak coś łagodnie musnęło jej dłoń. Tym skromnym gestem Tenma jednocześnie witał ją oraz informował, że jego właścicielka jest obecna. Zresztą, gdyby nie była, to Mirze, ani nikomu innemu, nie udałoby się wejść do czegoś, co już nie było pokojem właściciela baru, więc dziewczyna tylko odpowiedziała na przywitanie, dotykając powleczonej cieniem dłoni palcami drugiej ręki. Po wymianie uprzejmości przekroczyła próg i już nie znajdowała się w podupadającym barze.

To pomieszczenie trudno było nazywać pokojem. Rozmiarem przypominało raczej salę balową, chociaż nikomu nie przyszłoby do głowy urządzać tutaj wesołe przyjęcia. Kilkumetrowej wysokości ściany były czarne i gołe, a podłoga szara i matowa. Jednak po wejściu do środka pierwsze, co rzucało się w oczy, to jedno ogromne okno na samym środku, przez które zawsze, bez względu na porę dnia, zaglądał Księżyc w pełni, wyraźnie zarysowany na tle czarnego, bezgwiezdnego nieba, oświetlając wnętrze pokoju białym blaskiem.

---

Kilkanaście metrów na prawo stały czarny stolik, a wokół niego dwa szare fotele oraz kanapa, w tej chwili okupowana przez kogoś chrapiącego wyjątkowo głośno. Leżąca na twarzy śpiącego gazeta, z której część stron wysunęła się i upadła na podłogę, nie była stanie choćby w minimalnym stopniu stłumić szorstkiego dźwięku.

Jeden z foteli, bliżej okna, zaciemnił się. Tenma liczył na to, że Mira usiądzie naprzeciwko i utną sobie miłą pogawędkę, nie zważając na jego nieświadomą gościa panią. Dziewczyna jednak nie przyszła tu z towarzyszką wizytą. Niestety, czas, jej największy wróg, gonił ją nieubłaganie.

Stanęła nad śpiącą w najlepsze przyjaciółką i zdjęła z jej twarzy wychudzoną gazetę.

– Maten, obudź się – poleciła Mira. Ton miała łagodny, ale bardzo stanowczy. Naprawdę nie mogła czekać, więc musiała obudzić dziewczynę jak najszybciej. Jednakże miała swoje zasady i nie posunęła się do szarpania za szmaty, wrzasków czy przekleństw.

Ale Maten wciąż spała w najlepsze, więc kto wie, czy tym razem Mira nie zagnie tego czy owego podpunktu na swojej liście zasad kulturalnego zachowania.

Po werbalnych próbach zbudzenia przyjaciółki spojrzała z cieniem nadziei na Tenmę. On sam był cieniem, ale bynajmniej nie nadziei, więc tylko wzruszył ramionami i mruknął, wyraźnie rozbawiony: "radź sobie sama".

Tak też Mira musiała zrobić. Ukucnęła i pochyliła się nad Maten, powoli zbliżając swoją twarz do jej.

Zareagowała błyskawicznie. Zakryła usta przyjaciółki dłonią, zanim ta zdołała przypuścić atak. Maten otworzyła oczy, już nie udając, że śpi, lecz zaraz potem je zmrużyła, a Mira pod dłonią wyczuła rosnący uśmiech.

– Nie wygłupiaj się – mruknęła Mira. – Mam do ciebie prośbę.

Podniosła się i odwróciła, ignorując jęki niezadowolenia z kanapy.

– Oj, mogłabyś czasem stracić czujność. Już powoli zapominam, że pod tą chłodną kopułą skrywa się taka cieplutka dziewczynka.

Poczuła na karku coś wilgotnego i natychmiast strzepnęła to z siebie.

– Przestań.

– Dlaczego? – spytała Maten po tym, jak schowała swój nienaturalnie długi język. Splotła ręce pod głową i ziewnęła przeciągle, ukazując dwa rzędy białych, trójkątnych zębów. – Żałujesz mi kapki soczku żołądkowego?

Mira zignorowała pytanie i podniosła wzrok, intensywnie czegoś wypatrując.

– To może chociaż daj posmyrać płuca? Tak cudnie je uwędziłaś, że nigdy nie mogę ich sobie po drodze odpuścić.

– Zapomnij – zgasiła ją Mira, po czym kiwnęła głową w stronę stolika, jednocześnie nie odrywając spojrzenia od sufitu. – Nie chcę, żebyś mi zrobiła we wnętrznościach taki bałagan jak tutaj.

Niemal każdą powierzchnię stolika zapełniały butelki po alkoholach wszelkiej maści i narodowości, wszystkie wypite i wylizane co do kropelki.

– Te wasze ziemskie napoje wyskokowe – pokręciła Maten z dezaprobatą. – Oczy to od nich na pewno nie wyschną. Toż to wstyd by dla mnie był upić się takimi soczkami.

"A moim soczkiem to byś się zapijała", chciała odpowiedzieć Mira, ale w porę się powstrzymała. Lepiej nie zaczynać od nowa niewygodnego tematu.

– Skoro o alkoholach mowa – powiedziała – potrzebna mi wątroba. Coś dla szenastolatka.

– Nie ma – odparła natychmiast Maten.

– Jak to?

– Tak to. Dzieciaki chętnie po Nagrodę Darwina sięgają, ale żeby coś wartościowego po sobie zostawić, to nie są skorzy.

– Daleko szukałaś? – Tym razem Mira spojrzała Maten prosto w oczy. Ta zrobiła niewinną minę.

– To zależy, jak daleko jest dla ciebie "daleko".

– Dalej niż sto metrów do baru?

Maten westchnęła i podniosła się z kanapy.

– Słuchaj, słonko, za kogo ty mnie masz? Czego jak czego, ale nie zarzucisz mi, że partolę swoją robotę. Jak mówię, że towaru nie ma na stanie, to nie ma. Musisz poczekać na wypadek. Chyba...

– Chyba że co?

Ten perfidny uśmieszek ani trochę się Mirze nie spodobał.

– Chyba że to ci obojętne, czy organy masz z wypadku, czy... zdobyte własnoręcznie.

Kiedy Maten błysnęła długimi, białymi pazurami wychodzącymi z palców czarnych dłoni, Mira zmarszczyła brwi.

– Ani mi się waż.

– Daj spokój. Dwie minuty i jestem z powrotem.

– Powiedziałam "nie".

Złapała Maten za ramię, jakby ta faktycznie tak się paliła do wyjścia na zewnątrz i upolowania dla niej nastoletniej wątroby.

– Nie chcę, żebyś specjalnie kogoś uśmiercała.

– Dlaczego nie? Z tego, co zrozumiałam, chcesz kogoś uratować.

– Ale nie kosztem życia innej osoby. Jaki by to miało sens?

– Jak to jaki? Jeśli umierałby ktoś, na kim by mi zależało, nie wahałabym się odebrać życia komuś zupełnie obcemu, żeby tylko uratować tę ważną osobę.

– To źle byś zrobiła – odparła Mira, czując, jak jeszcze chwila i da się ponieść emocjom. – Ludzie tak nie postępują.

Maten chwyciła twarz dziewczyny w dwa pazury bardzo delikatnie, by nie podrapać jej policzków.

– Ale ja nie jestem człowiekiem. Nigdy nim nie byłam, więc czemu oczekujesz, że będę się zachowywała jak jeden z nich?

Mira złapała ją nadgarstek i przyciągnęła do siebie. W jej głosie na powrót pobrzmiewała dawna nuta spokojnej stanowczości.

– Bo cię o to proszę. W przeciwieństwie do ciebie, ja nigdy nie zapomnę, jak smakujesz.

Zwolniła uścisk i ruszyła do drzwi.

– Jak coś zdobędziesz, daj mi znać. Tylko żebyś nie szła na skróty.

Maten chciała rzucić jakimś beztroskim tekstem na pożegnanie, ale Mira zdążyła już wrócić na tamta stronę. Nie pozostało jej nic innego, jak rzucić się na kanapę i ankryć twarz gazetą.

– Widzisz, Tenmo – mruknęła, licząc, że tym razem naprawdę zaśnie. – Tak wygląda rozmowa z człowiekiem, który pozwolił się okraść z własnego życia.

Tenma, cały czas relaksujący się w fotelu i niewtrącający się do rozmowy, spoglądał cały czas na biały Księżyc.

– Zawsze to ciekawsze niż nasz rodzinny dom.

– Hm – prychnęła Maten z uśmiechem. – Lepiej, żeby staruszek tego nie usłyszał, inaczej znowu ześle nam deszcz.