[23] Woda ~ Justyna W.R.

Woda

            Unoszę się. Woda kołysze ciałem w bezrytm okrzyków żurawi. Nagryzłem się pszczół, teraz czas ululać skorupę do snu. Plum, plum. Przez siedem lat życia rzucałem ponad tysiąc różnych cieni na dno jeziora. Zakochiwałem się w mglistym kształcie, który zakrywał życiodajne słońce, wnikałem w niego przez strzępy tkanek. Szarogęsiłem się w nowym ciele, dotykałem cieniutkiej skóry za uchem, gładziłem włosy, ramiona, uda. Zatapiałem zęby w słodkiej, łaskoczącej skórze, by poczuć na ustach smak krwi, używek, popiołu i drżenia. Ból odpędzał samotność. Wyzwalał z nieznośnej pewności jutra. Wypluwałem do wody kolor. Wpatrywałem się w spływającą powoli stróżkę śliny ze strzępami skóry. Zabarwiała moją przestrzeń na czerwono. Słońce stawało się przyjemnie pomarańczowe.

            Zdobyte ciało przez ułamek chwili lub na długie godziny przestawało być błahe. Już nie jadło brzoskwiń na kraciastym ręczniku. Nie przesypywało brudnego piasku, unikając wzroku innych. Nie kazało być cicho, nie dawało rad, nie rozwiązywało cudzych krzyżówek. To ciało tymczasowo ożywało. Pusta skorupa stawała w blasku tęczy i napełniała się mną. Życiodajnym chłodem. Nagle, odseparowane od wszelkich myśli, zaczynało brać za pewnik jedynie wrażenia. Chęci i popędy.

            Pytałem ich, czy chcą wracać do siebie. Do kocyka, bezpiecznie rozwartych ud, codziennych budzików, brzoskwiń i zimnej pościeli. Przez siedem lat żadne z ciał nie chciało wracać do dawnego marnotrawstwa. Nie chciało być używane wbrew biologii, wbrew sobie. Zgodnie z wymyślnymi przez innych powinnościami. Ciała nie chcą być nakłuwane, napełniane papką z tłuszczu i odpadów. Ciało od poczęcia lubi wodę. Od zawsze chciało leżeć w wodzie. Czuć zapach. Jakikolwiek, byle prawdziwy. Czuć dotyk. Choćby swój własny, nieskrępowany, czuły i nieustępliwy.

            Te biedne, zaniedbane przez właścicieli ciała błagały mnie o wolność. I to im właśnie dawałem, panie prokuratorze. Ja im to dawałem.