[23] Spotkanie w baszcie czyli ruszający się posąg. ~ Daconte

                Taki zgniło–mglisto–zimowy dzień nie zapowiadał niczego dobrego. Można powiedzieć nawet, że w powietrzu Dzikiego Wybrzeża wisiało coś paskudnego.

Wzdłuż zanurzonego we mgle Bulwaru Odchodzącego Słońca przesuwały się postacie w długich szarych płaszczach, z postawionymi kołnierzami, jak u modnych chłopaków z dobrych lat 90–tych XX w.

Odgłosy ponurego marszu mieszały się ze złowieszczym szumem burych fal, uderzających o skały.

Wszyscy zmierzali do baszty, położonej na skalnym urwisku. Jak zapisano w miejscowych kronikach, wybudował ją w latach 80–tych XX w.pewnien bogaty przedsiębiorca pogrzebowy z pobliskiej Metropolii, aby uczcić pamięć swojej zmarłej żony. Nigdy jednak nie przybył do ukończonej budowli.

---

 Po jakimś czasie przysadzista bryła baszty, zwieńczona Krzyżem Zamętu, tak wrosła w  miejscowy pejzaż, iż można było znależć jej wizerunek na większości pocztówek z Dzikiego Wybrzeża.

   Uchylone wrota opuszczonej budowli przepuszczały teraz z jej wnętrza zimne światło.

  Kiedy wszystkie postacie, znalazły się w środku, ciężkie drzwi ruszyły za siebie i dudniąc pokonywały opór pomiędzy kamiennym podłożem, a ciężarem własnym. Proces zamykania trwał dziesięć i pół minuty.

  Za długim, czarnym stołem, ustawionym w głębi pomieszczenia, stała postać w kapturze, która wydawała się górować nad  wnętrzem wielokątnej komnaty.

Przy trzech kamiennych stołach, ustawionych równolegle, siedzieli pozostali uczestnicy zgromadzenia, sprawiający wrażenie zastygłych w bezruchu.

 Makiaweliczne pomieszczenie przenikał chłód, większy nawet od zimnicy mglistego, nadmorskiego wiatru.

Postać w kapturze odezwała się głosem przypominającym echo z głębokiej studni.

– Moi oddani i paskudni Wygaszacze! Jak co siedem lat zebraliśmy się, aby podsumować nasze, a właściwie wasze osiągnięcia. Moje, jak wiecie, czyli Wielkiego Wygaszacza, stoją poza wszelką oceną i nie podlegają dyskusji. Przejdźmy od razu do pierwszego z was, moi drodzy.

Słuchacze, obserwujący go z pierwszych rzędów, dostrzegli coś na kształt uśmiechu pojawiającego się na zaciśniętej linii warg, o ile tak można było nazwać tę część jego twarzy. Mogło być to jednak tylko złudzenie, spowodowane odblaskiem świec, błąkającym się po bezkrwistym obliczu, ukrytym częściowo pod kapturem.

– Jestem Wygaszaczem Marzeń. Hi, hi – zachichotała postać, przemawiająca jako pierwsza. – Jak wiecie od lat spełniam moje zadanie bardzo sumiennie i teraz mogę pochwalić się, iż pobiłem własny rekord. Minęło siedem lat i tylko w rejonie Dzikiego Wybrzeża zabiłem ponad tysiąc osób. Mogę...– W tym momencie słowa mówiącego zagłuszone zostały odgłosami przypominającymi uderzenia o siebie kilkudziesięciu blaszanych garów z pokrywkami. Szare płaszcze dawały wyraz swemu niezadowoleniu.

Wielki Wygaszacz ostudził je uniesioną w górę, siną dłonią ze szpiczastymi paluchami. Salę znowu zaległa lodowata cisza.

– Mogę pochwalić się – ciągnał dalej Wygaszacz Marzeń – iż opatentowałem swój wynalazek nazwany Piłą Wyżynającą Marzenia. Dzięki współpracy z Wygaszaczem Nadziei skonstruowaliśmy zdalnie sterowaną, samonaprowadzającą się piłę łańcuchową, która w momencie pojawienia się myśli przypominającej marzenie, natychmiast dokonuje jej wyżynania z pamięci osobnika.

– Protestuję! – rozległ się świszczący okrzyk z końca Sali.

– Jestem Wygaszaczem Wiary w Sens Czegokolwiek i według przeprowadzonych przez moją agencję badań, nie da się jednoznacznie potwierdzić, iż działanie Piły Wyżynającej Marzenia jest w jakikolwiek sposób związane ze śmiercią tych osób! Czy to fizyczną, czy psychiczną! Moje wygaszanie doprowadza ludzi do stanu depresji, a ona jest najlepszą drogą do śmierci. Nie potrzeba do tego żadnych pił! Działanie depresji zostało potwierdzone naukowo! – świszczał, jak przelatujący przez żelazną rurę pocisk, tak że ledwie można było wyodrębnić i zrozumieć słowa.

– Ależ nic tak nie popycha ludzi w depresję, jak ciągły niedosyt, zamieniający się w zachłannośc – krzyknął piskliwym głosem, przypominającym odgłos pocierania styropianem o szybę Wygaszacz Umiarkowania – i to jest, przepraszam bardzo, ale moja zasługa!

– Śmieszniście – zaszeleścił wystarczająco głośno, aby go usłyszeć, siedzący w ostatnim rzędzie Wygaszacz Samoakceptacji – od zawsze wiadomo, że do depresji prowadzi prościutko moje działanie! Jaki człowiek, bez poczucia wartości, może obronić się przed depresją! Nikt!

– Cisza! – ryknął, tym razem, jak z tuby Wielki Wygaszacz – zawsze to samo?! Wrzaski i kłótnie, a wróg korzysta. Jesteście zadufanymi w sobie fajtłapami!

– Ostatnie doniesienia mówią – grzmiał, górując nad salą – że ludzie znaleźli sposoby na odbudowanie swojej niskiej samooceny! To wyglada na masowe działanie, na spisek, który ogarnia świat! I na tym się mamy skupić. Nie chcę słuchać żadnych przechwałek. Tylko fakty. Prawdziwe statystyki. Ruszcie tępymi głowami! – w tym momencie zaniósł się suchym, szczekającym ( przepraszam psy) kaszlem i zsiniały z wysiłku, musiał umilknąć.

– Ciekawy jestem – zachrzęścił po chwili milczenia – co ma do powiedzenia Wygaszacz Miłości, która znowu zdadziecko rozprzestrzenia się na ziemi?! A ty, Wygaszaczu Przyjaźni? Nie chowaj się za kołnierzem, tylko gadaj. Trzeba rozpocząć śledztwo i zdusić wrogów w zarodku! Inaczej przejmą ludzi i zaraza Dobra znowu zaleje świat. A wiecie, co wtedy będzie? Zginiemy! Wszyscy, co do jednego, wy zakute, wyszczurzone ( przepraszam szczury) łby!

W sali podniósł się wrzask. Skrzypiące słowa, świsty, brzęchy, chrąchy i głuche, studzienne odgłosy rozpętały między sobą prawdziwą wojnę.

  Nikt z obecnych, pochłoniętych chaotyczną dyskusją, przypominającą rzucanie grochem o ścianę i przemawianie dziada do obrazu, nie zwracał uwagi na jeden z posągów, stojący w rogu wielokątnej baszty.

Rzeźba, przykryta białym prześcieradłem od stóp do głów, zdawała poruszyć się już dwukrotnie.

„ Masz rację pieprzony Wygaszaczu. Wasze rządy na ziemi dobiegają końca. A teraz zamknijcie się już, bo jak się zdematerializuję, to spadnie prześcieradło.” – pomyślała szeptem Wernechora.

„ Och, jaki to był cudowny pomysł, to założenie Grupy Rozbudzenia Świadomości w Ludziach. Och, och...– rozmarzyła się Werna i znudzona zapadła w błogą drzemkę, sprawnie utrzymując pozycję pionową pod okrywającą ją szatą.