[22] "Ten pierwszy raz" ~ Laurie

Ten pierwszy raz

Dziś o demonie. I o Vivian. Nie, to nie znowu „Pożegnaj jutro”, bo pewnie nie wiecie, a może wiecie – ci bardziej zorientowani w mojej bazgraninie – że Vivian ma wiele twarzy. Dziś ta oryginalna z „Anioła Lucyfera” i późniejszych „Łowców”, z którymi spotkaliście się przy okazji „Ośmiu monet” w tygodniu, gdy bohater miał przeżyć trzy dni, wybierając jeden przedmiot.

To spotkanie było zupełnie nieplanowane, niespodziewane i komplikowało wszelkie możliwe sprawy. Nie sądziła, że tak głupio wpadnie, przez tyle czasu skutecznie ukrywała to, że żyje przed egzorcystami, a teraz stała oko w oko z Yuu Kandą, największym wrzodem na tyłku, jaki chodził po ziemi. Wiedziała, że to koniec maskarady.

Minęło dwa i pół roku, odkąd Czarny Zakon, organizacja walcząca z Milenijnym Earlem, który zamierzał zniszczyć świat, była przekonana, że Vivian Walker zginęła w czasie misji. Nie była to prawda, sfingowała swoją śmierć na wyraźne polecenie generałów Zakonu, którzy w ten sposób chcieli ją ochronić przez złymi decyzjami z góry. Vivian bowiem była Aniołem Lucyfera – osobą łączącą w sobie cechy obu stron konfliktu i posiadającą moc, która mogła wywołać Apokalipsę. Jej ciężki charakter sprawiał, że dla władz Zakonu była niepewnym elementem, który należało trzymać pod kluczem bądź zlikwidować. Nikt z nich nie chciał dostrzec, że Vivian jest po prostu człowiekiem, zagubioną w tym wszystkim dziewczyną, którą los doświadczył zbyt mocno pomimo młodego wieku.

Generałowie postanowili ją ochronić. Ufali jej, choć tego samego nie można było powiedzieć o Vivian. Wiedzieli, że od jakiegoś czasu dziewczyną interesuje się Liga Cieni, organizacja o podobnym profilu co Czarny Zakon, lecz szerszym polu działania. Jako że władze Zakonu zakazały kontaktów z Ligą, generałowie nakazali Vivian sfingować swoją śmierć, by mogła spokojnie dotrzeć do Cieni i stać się jedną z nich. Dzięki temu miała uniknąć pościgu i przykrych konsekwencji oskarżenia o herezję.

---

W czasie półtorarocznego treningu Vivian stała się w pełni wykształconym Cieniem. Dorosła też i zrozumiała wiele rzeczy związane z przeznaczeniem Anioła Lucyfera. Jednak nadal nie zamierzała wracać do Czarnego Zakonu, choć niewątpliwie jej pomoc mogłaby pomóc zakończyć konflikt trwający siedem tysięcy lat. Nie czuła się na to gotowa, poza tym w Lidze nikt nie patrzył na nią jak na wroga.

A teraz wszystko na nic. To była rutynowa misja – miała pozbyć się demona grasującego po mieście. Nic bardzo trudnego, więc poradziła sobie z tym szybko, zgłosiła zakończenie zadania i miała wracać do domu. Żaden znak na niebie i ziemi nie zapowiadał nadejścia członków Zakonu. Czy to poszukiwaczy, których wysyłano najpierw, by sprawdzili, czy sprawa kwalifikuje się do tego, by zaangażować w to egzorcystów, którzy władali boskim kryształem zwanym innocence. Była to moc dana ludziom przez Boga, by mogli walczyć i zwyciężać z marionetkami Earla, akumami.

Kandę spotkała przypadkiem, gdy zatrzymała się przy straganie z owocami. Kupiła kilka jabłek i już miała iść na pociąg, gdy stanęła oko w oko z przystojnym, długowłosym Japończykiem w mundurze Czarnego Zakonu.

– To ty... – mruknęła.

Skąd wiedziała, że jest źle? Odpowiedź była prosta – bo to Kanda. Może i w czasie pobytu Vivian w Czarnym Zakonie w końcu wytworzyła się pomiędzy nimi jakaś nić porozumienia, ale Japończyk z pewnością zaciągnie ją z powrotem do Kwatery Głównej, gdzie jest miejsce egzorcystów. Do tego będzie wściekły, że nie wtajemniczyła go w swój plan w czasie ostatniej rozmowy. W jakiś sposób zdradziła go, bo przecież przez tyle czasu chronił jej tyłek przed zakusami góry. Nieważne, że robił to na zlecenie generałów, była mu coś winna.

Dopiero po chwili dostrzegła, że coś jest nie tak. Zwykle czarne oczy Kandy teraz miały odcień bladego błękitu. W jego postawie też było jakaś nuta inności. Może to drobiazgi, ale znała go zbyt dobrze, żeby tego nie zauważyć. Poza tym szkolenie Cieni uczuliło ją na takie rzeczy. Nie miała wątpliwości, że mężczyzna stojący przed nią jest Kandą, choć jednocześnie nim nie był. W końcu wpatrywali się w siebie już dłuższą chwilę, a to wystarczająco, by Japończyk otrząsnął się z szoku i zaatakował.

– Kim jesteś? – zapytała.

– A ty?

Teraz miała pewność. W głosie Kandy nigdy nie brzmiała nuta rozbawienia. Do tego w końcu to poczuła – zapach demona. Japończyk dał się opętać. Aż miała ochotę mu przyłożyć za głupotę. Czemu zachował się jak kompletny amator? Był przecież profesjonalistą. Może i lepiej radził sobie z akumami, ale miał na tyle rozumu, by obronić się też przed innymi zagrożeniami.

Powstrzymała się jednak. Byli na ulicy pełnej ludzi. Rozpoczęcie tutaj walki przyciągnęłoby niepotrzebną uwagę, sprawiło kłopoty i jeszcze więcej skomplikowało. Na to pozwolić nie mogła. Złapała mężczyznę za nadgarstek i pociągnęła za sobą. Musiała znaleźć jakieś spokojniejsze miejsce, by zająć się tym problemem.

Zaprowadziła go do opuszczonego budynku, w którym poprzedniej nocy rozprawiła się z demonem. Wiedziała, że do tego miejsca jeszcze długo nie wrócą ludzie, nawet ulicznicy, którzy instynktownie wiedzieli, gdzie jest dla nich niebezpiecznie. Przynajmniej nikt nie wejdzie im w drogę.

Płynnym ruchem sięgnęła po czarną katanę przewieszoną przez plecy i przyłożyła jej sztych do gardła Japończyka. Wciąż też nie puszczała jego nadgarstka.

– Czego tu chcesz, demonie? – warknęła.

– Ej, niczego jeszcze nie zrobiłem. Po co te nerwy?

– Opętałeś człowieka. To wystarczający powód, by odesłać cię tam, gdzie twoje miejsce, a nawet zniszczyć.

– Nie zrobiłem mu krzywdy – oburzył się demon. – Ten mężczyzna po prostu śpi. Nie pożeram ludzkich dusz, nie smakują mi, jeśli tego się obawiasz.

Spoglądała na niego z uwagą. Zmieszanie na twarzy Kandy nieco ją zaskoczyło. Owszem, to nadal mógł być podstęp, ale instynkt podpowiadał jej, że w tej chwili nie ma zagrożenia. Poza tym ciało Japończyka nie było nawet spięte w obawach, nie mówiąc już o gotowości do walki. Było to co najmniej dziwne.

– Zdajesz sobie sprawę z tego, kim jestem? – zapytała.

– Wkurzoną, ludzką kobietą? – odparł.

– Mówi ci coś nazwa „Liga Cieni”?

– Nie, a powinna?

Uniosła brew. Teraz już całkowicie nie wiedziała, co myśleć. Demony miały świadomość istnienia Ligi, a ich przedstawicieli nazywali Łowcami. Nie spotkała jeszcze piekielnika, który nie miałby tej podstawowej wiedzy.

– Kim jesteś? To jedyna szansa, żebyś się wytłumaczył, nim cię odeślę.

– Czekaj, czekaj. Jeśli wkurzasz się o tego człowieka, to wybacz, ale nie miałem innego wyboru, jak go opętać. Nie zamierzam jednak nikomu robić krzywdy. Nie myl mnie z całą resztą, jestem niegroźny.

– To nie jest odpowiedź na moje pytanie – stwierdziła.

– Byłoby milej, gdybyś odłożyła ten miecz.

Posłała mu kose spojrzenie, na które westchnął. Wiedział, że z tą kobietą będzie się ciężko dogadać.

– Dobra, skoro nie, to okej. Nie będę naciskać. Nazywam się Favel i rzeczywiście jestem demonem, ale bardzo niskiego rzędu. Tacy jak ja zwykle nie opuszczają piekła, nikt nas nie wzywa, bo jesteśmy raczej maskotkami. Chciałem zobaczyć świat ludzi, więc jakoś udało mi się dostać do tego wymiaru, ale nie mam wystarczająco mocy, by się tu utrzymać w jakiejś normalnej formie. Tylko dlatego go opętałem. Chcę spróbować różnych rzeczy. Potem oddam właścicielowi jego ciało, naprawdę.

– I dlaczego miałabym ci na to pozwolić? – zapytała.

– Bo mogę sprawić, że to nie pozostawi w nim żadnego śladu, a wyglądasz, jakby zależało ci na tym, żeby nie wiedział o twojej obecności.

Vivian utrzymała maskę obojętności, choć w środku aż ją skręcało. Demon właściwie odczytał emocje na jej twarzy, gdy zobaczyła Kandę. Nie uśmiechało jej się iść na współpracę z Favelem, ale myśl o tym, że Japończyk zaalarmuje Zakon też nie była przyjemna. Ściągnie problemy nie tylko na nią, ale i na Ligę, a na nie mogła pozwolić. Nie miała gwarancji, że pozbycie się demona nie pozostawi śladu na Kandzie. Do tego opętania były trudne do rozwiązania. Może i wiedziała wiele po badaniach, które robiła w tym kierunku, ale nadal nie było to wszystko. Zresztą każdy przypadek należało traktować indywidualnie, jeśli nie chciało się zranić pechowca.

– Moją pracą jest niszczenie takich jak ty.

– No weź, przecież nic nikomu nie zrobię. Mam pomysł – uśmiechnął się. – Pokażesz mi świat ludzi, a ja wieczorem grzecznie wrócę do piekła, zaś on nie będzie nawet wiedział, że coś się wydarzyło. Umowa stoi?

Nie powinna się wahać, a jednak nie podjęła decyzji od razu. Czuła, że właśnie zawodzi jako Cień, ale emocje wzięły górę. Nie chciała, by Kandzie coś się stało, by dowiedział się o jej kłamstwie, by musiała wracać do Czarnego Zakonu. Obejście się bez problemów było dobre, choć powinna zastosować odpowiednie rozwiązania.

– Powiedzmy, że ci wierzę. Umowa stoi, ale spróbuj ją złamać i nie będę miała dla ciebie litości.

– Słowo demona. To jak powinienem cię nazywać? Bo mówienie per „kobieto” czy „łowczyni” chyba nie będzie zbyt przyjemne.

– Vivian.

Schowała katanę, przeklinając w myślach własne słabości. Czuła, że to się źle skończy.

– To co chcesz zobaczyć najpierw? – zapytała.

– Zawsze chciałem skosztować ludzkiego jedzenia. Podobno ma wiele smaków – powiedział z entuzjazmem.

Skinęła na niego, by za nią poszedł. Wrócili na targ, gdzie czuć było kolejne smakowite zapachy lokalnych specjałów. Favel co rusz się odwracał, był jak nadpobudliwe dziecko, które chciało zobaczyć, usłyszeć, dotknąć wszystkiego w jego zasięgu. Vivian nieraz musiała go powstrzymywać przed łapaniem jedzenia prosto ze straganu, co bardzo ją irytowało. Do tego jeszcze fakt, że przejął ciało Kandy, co sprawiało, że czuła się niepewnie.

– Przestaniesz wreszcie? – warknęła na niego, gdy po raz kolejny sięgnął po smażonego kurczaka bez pozwolenia.

Właściciel straganu spojrzał na niech spode łba gotowy oskarżyć ich o kradzież. Vivian uśmiechnęła się przepraszająco i gestem wskazała, że jej towarzysz jest nieco niespełna rozumu, po czym odwróciła się do Favela. Ciężko było patrzeć w twarz Kandy, wiedząc, że to nie on.

– Nie możesz tego robić – warknęła półgłosem. – Tu to tak nie działa. Zachowuj się.

– Nie jestem człowiekiem – odparł. – Nigdy nim nie byłem, więc czemu oczekujesz, że będę się zachowywał jak jeden z nich?

– Bo jesteś w ciele jednego z nich. Dorosłego mężczyzny, który nie rozgląda się jak trzyletnie dziecko zaciekawione światem dookoła niego. Są zasady, których należy przestrzegać. Jeśli czegoś chcesz, to mi po prostu najpierw powiedz, zamiast wyciągać rękę.

Jej słowa przyniosły połowiczny skutek. Favel zaczął przyglądać się ludziom i naśladować ich zachowania, ale nadal nie potrafił powstrzymać swojej ciekawości świata. Co rusz pytał „co to”, „na co”, „dlaczego”, „czy może”. Wymyślał też najgłupsze atrakcje, które dla Vivian były codziennością. Wielokrotnie musiała się powstrzymać przed przyłożeniem mu. Wiedziała, że to nie jego zachowanie ją tak irytuje, a Kanda.

Wieczorem była tak zmęczona, jakby przez cały dzień trenowała z Japończykiem na pełnych obrotach, a nie łaziła po mieście i tłumaczyła działanie świata ciekawskiemu demonowi, który zachowywał się jak dzieciak. Marzyła już tylko o długiej, gorącej kąpieli i łóżku, ale wciąż było na to za wcześnie.

Wynajęli pokój w pensjonacie i zamówili kolację za niebagatelnie wysoką kwotę tylko ze względu na deser, którego Favel chciał skosztować. Vivian zostały pieniądze jedynie na pociąg powrotny, ale starała się o tym nie myśleć.

– Zadowolony? – zapytała.

– Nawet nie wiesz, jak bardzo. Wasz świat jest naprawdę ciekawy i zupełnie nie rozumiem, dlaczego inne demony chcą go zniszczyć.

– Kieruje nimi ludzka nienawiść do wszystkiego wokół – wzruszyła ramionami. – Nie ma w tym nic odkrywczego. Skoro wypełniłam swoją część umowy, teraz czas na ciebie.

– Nie możemy jeszcze chwilę poczekać?

Rzuciła mu nieprzyjazne spojrzenie i podeszła do okna. Na zewnątrz było już ciemno, przez co zdawała sobie sprawę, że Favel może stać się silniejszy – w nocy emocje, którymi żywią się demony są dużo intensywniejsze. Poza tym to pora wielu ludzi o szemranej pozycji, którzy zaczynają swe interesy.

– Nie nadwyrężaj mojej cierpliwości, demonie.

W odbiciu szyby widziała, jak do niej podchodzi. Odwróciła się gotowa uskoczyć przed atakiem. Nie spodziewała się jednak, że położy dłoń na jej policzku. Znieruchomiała na moment.

– Wiesz, jak on cię pragnie? – zapytał Favel. – Czuję, jak jego ciało na ciebie reaguje, Vivian.

Nim zdążyła odpowiedzieć, pochylił się nad nią i złożył na jej ustach niewprawny pocałunek. Gest był tak inny od tych, którymi raczył ją Kanda w przeszłości. Na chwilę serce Vivian zgubiło właściwy rytm.

– Ty też go pragniesz – usłyszała szept w uchu. – Nie chcesz wykorzystać okazji?

Vivian zerwała się do siadu mokra od potu i wystraszona. Przez chwilę nie wiedziała, gdzie jest. Drgnęła niespokojnie, gdy poczuła ruch tuż obok. Pewnie by zaatakowała, gdyby nie znajomy głos:

– Spokojnie, Vivian. To tylko sen.

– Arte.

Teraz sobie przypomniała. Mieli wolny wieczór, więc siedzieli w sypialni wampira z winem i ciastem. Musiała przysnąć, więc Arte spał obok. Nie było w tym nic dziwnego, często tak robili, bo też nie było pomiędzy nimi niczego erotycznego.

Powoli się uspokajała. Cała ta sytuacja z demonem była tylko głupim snem. Za dużo wina i durnych tekstów przyjaciela.

– Niestety tylko ja – powiedział. – Kandy tu nie znajdziesz.

Spojrzała na niego spłoszona, bo skąd mógłby wiedzieć, co jej się śniło bez zaglądania do jej głowy? Chyba że...

– Mówiłaś przez sen – wyjaśnił. – Chyba za nim tęsknisz, choć pewnie nie powinienem pytać, co ci się śniło – zaśmiał się.

– Morda w kubeł, durny wampirze – warknęła, podnosząc się z łóżka. – Więcej z tobą nie piję.

– Vivian, żartowałem. Nie mówiłaś przez sen. Strzelałem.

Jednak kobieta wypadła z jego pokoju, trzaskając drzwiami. Chyba to nie był dobry moment na takie żarty. Będzie musiał ją rano przeprosić.

– Żebyś wiedział, Yuu Kando, jak ona za tobą tęskni. Żebyś wiedział – westchnął i wrócił do łóżka.