[20] Pożegnaj jutro: Lubię Cię ~ Laurie

Pożegnaj jutro: Lubię cię

Temat z tego tygodnia jest mój. Naprawdę mam mnóstwo możliwości z przeszłych już wydarzeń z moich dotychczasowych opowieści, które by tu pasowały. Lubię takie klimaty i to chyba widać po tym tekście. Trzeci tydzień z rzędu (ten z maszyną czasu mi odpadł) zabieram Was w podróż do przeszłości bohaterów z „Pożegnaj jutro” i znów wszystko kręci się wokół Varii i Vivian. Lubię ich, a pisanie o nich to przyjemność.

Ciepłe popołudnie zachęcało do wyjścia na zewnątrz, zamiast siedzenia w murach rezydencji Vongoli, największej mafii na świecie. Dziewiątemu nie trzeba było dwa razy tego powtarzać – przeniósł się z dokumentacją do ogrodu. Przy stoliku towarzyszyła mu trzynastoletnia już Anika odrabiająca pracę domową. Dzięki temu mogła spędzić z ojcem trochę więcej czasu niż zwykle, choć każde z nich skupione było na swoich obowiązkach.

Z dobrej pogody skorzystała również Vivian, brązowowłosa piętnastolatka o zielonych oczach. Trenowała na równo wystrzyżonej trawie, nie zwracając w ogóle uwagi na szefa organizacji i jego córkę. Chwilowo ważniejsza była sekwencja ciosów, którą starała się udoskonalić. Jako zabójca musiała być zawsze w dobrej formie i stale się uczyć. Jeśli nie będzie dostosowywać się do zmian, szybko przestanie być użyteczna dla Vongoli.

– Proszę, proszę. To ty jeszcze dychasz? – usłyszała.

Przerwała i odwróciła się na dźwięk znajomego głosu. Jakieś trzy metry od niej stał młody mężczyzna o szarych oczach, białych, przydługawych już włosach i cwanym uśmiechu ubrany w mundur Varii, elitarnego, niezależnego oddziału zabójców podlegającego jedynie Dziewiątemu Vongoli. Poczuła ukłucie zazdrości, bo sama nadal nie została przyjęta do jednostki.

– Squalo Superbi – warknęła z niechęcią.

Minęło pół roku od ich pierwszego, feralnego spotkania. Było to podczas przyjęcia zorganizowanego przez Dziewiątego, podczas którego Vivian miała udowodnić, że potrafi zachowywać się jak dama. Wszystko szło dobrze, dopóki Squalo nie zaszedł jej od tyłu. Instynktownie zaatakowała, zawalając test, a to zamknęło jej drogę do zostania podkomendną nowego lidera Varii i syna Dziewiątego, Xanxusa, którego dostrzegła na tarasie w towarzystwie ojca i siostry. Od tamtego czasu nie znosiła szermierza. Najchętniej ukróciłaby go o głowę, a ciało rzuciła rekinom na pożarcie.

– Pamiętasz moje imię.

– Jest tak debilne, że trudno wyrzucić je z pamięci – zadrwiła.

– Voi! Uważaj sobie – warknął. – Bo stracisz tę śliczną główkę.

Zaśmiała się ubawiona.

– Nawet mnie nie dotkniesz, rybeńko*. Skończy się jak ostatnio – wystawiła mu język.

Squalo był dumnym człowiekiem, wręcz zadufanym w sobie, więc kpiny dziewczyny wytrąciły go z równowagi. Nie zamierzał pozwolić, aby nastolatka tak go traktowała. Zbyt długo pracował na swoją pozycję, by ktoś sobie z niego kpił.

Sięgnął po miecz, zamierzając dać jej solidną nauczkę.

– Stawaj.

– Mój sztylet przeciwko twojemu mieczowi to niezbyt uczciwy pojedynek – zauważyła. – Spróbuję dać ci fory.

Zaśmiał się drwiąco na ten zbytek łaski.

– Ty mnie? Chyba oszalałaś. Poszatkuję cię na tak drobne kawałeczki, że nie będzie czego zbierać. Już jesteś trupem.

– A chciałam być miła.

Mimowolnie uśmiechnęła się szeroko. Już dawno nie miała okazji do porządniej walki. Xanxus rzadko pojawiał się w głównej rezydencji, odkąd został liderem Varii, a wśród najbliższych współpracowników Dziewiątego nie było nikogo godnego jej uwagi. Zresztą nie każdemu to odpowiadało. Tylko Xanxus pozwalał jej na takie zabawy bez obaw, że zrobi mu krzywdę.

Przełożyła sztylet pomiędzy palcami, zajmując dogodną pozycję do walki. Co prawda Squalo nie pozwolił jej mieć słońca za plecami, ale ustawienie się bokiem też nie było takie złe. Nie rzuciła się na niego od razu. Spokojnie oceniała jego możliwości. Zasięg jego miecza był większy niż jej sztyletu, lecz nie było to problemem. Jeśli skróci dystans do minimum, długie ostrze stanie się bezużyteczne. Nauczono ją, jak radzić sobie w takich sytuacjach, choć trafienie na szermierza w obecnych czasach było bardzo rzadkie. Skoro jednak miała być bronią, powinna być przygotowana na wszelkie okoliczności.

Squalo w przeciwieństwie do niej nie zamierzał czekać. Zaatakował gwałtownie, prowadząc miecz pod skosem. Odskoczyła z zadowolonym uśmiechem, lecz szermierz nie odpuścił. Atakował raz po raz ze wściekłością, bo za każdym razem unikała ostrza niemal bez wysiłku. Dorównywała mu szybkością i trochę się z nim bawiła. Nie trudno było go zdenerwować, a te uniki doprowadzały mężczyznę do szału. Nie mógł jej dosięgnąć.

– To nazywasz walką?! – wrzasnął na nią.

– Tylko się droczę – zaśmiała się niewinnie.

Jej spojrzenie za to było chłodne, co dawało dość spory kontrast. W mgnieniu oka coś się w niej zmieniło, stała się poważna w zamiarach. Odskoczyła przed kolejnym ciosem, po czym użyła ostrza miecza jako skoczni, na której odbiła się lewą ręką. Zrobiła salto nad głową Squalo, wylądowała na ugiętych nogach i błyskawicznie się odwróciła, sztylet prowadząc wprost na jego łydki. Tylko refleks uratował mężczyznę – zdążył podskoczyć i ostrze jedynie musnęło podeszwy ciężkich buciorów. To nie był koniec. Vivian skrzywiła się nieznacznie, po czym wyprowadziła kopniaka prawą nogą, który wytrącił Squalo z równowagi. Nie upadł, odbił się na prawej ręce i od razu zaatakował. Stal zgrzytnęła o stal, gdy dziewczyna zablokowała cios.

– To cię nie uratuje – warknął.

Kolanem zamierzył się na jej bok. Nie zdążyła odskoczyć, cios odepchnął ją na kilka metrów. Przy upadku obiła łokieć, sycząc jak rozwścieczona kotka. Nim jednak Squalo ją dopadł, stała już o własnych siłach. Odsunęła się w ostatniej chwili, miecz otarł się jedynie o brązowe, rozpuszczone już włosy. Vivian wyprowadziła celny cios zdrowym łokciem w plecy przeciwnika, dołożyła kopniaka piętą w kolano. Rozwścieczony Squalo upadł, ale niemal od razu się podniósł i odwrócił, lecz jej już nie było. Poczuł tylko draśnięcie w ramię.

– Pierwsza krew moja – oznajmiła z triumfem.

Igrała sobie w tej sposób do momentu, gdy rozgryzł schemat jej ataków i zablokował kolejny cios. Tym razem nie pozwoliła się kopnąć – zrobiła to pierwsza. Jej kolano dosięgło splotu słonecznego przeciwnika, który padł na kolana, przez chwilę nie mogąc złapać powietrza. Ten moment wykorzystała Vivian, by podstawić mu ostrze pod gardło.

– I ty siebie nazywasz członkiem Varii – zakpiła. – Dobre sobie. Xanxus chyba musi wybierać z jeszcze większych miernot.

Przycisnęła sztylet do skóry mężczyzny, który nawet nie drgnął. „Zginę” – przeszło mu przez myśl. Jej aura jasno to wskazywała, a on nie zdąży zareagować.

– Vivian, puść już Squalo – polecił Dziewiąty. – Wygrałaś pojedynek.

Już od dłuższej chwili razem z Xanxusem obserwowali zmagania, przystając na granicy trawnika.

– Muszę? – zapytała.

– Squalo to członek naszej rodziny, a tych nie zabijamy.

Vivian zrobiła naburmuszoną minę, która upodobniała ją do małej dziewczynki. W rzeczywistości nadal była dzieckiem, do tego rozpieszczonym. Dziewiąty traktował ją jak córkę i chciał, żeby żyła choćby przez kilka lat w miarę normalnie. Jednak było za późno, potrzebowała walki i zabijania jak powietrza.

– Vivian – pogonił ją poważnym tonem głosu.

– Jak sobie życzysz, Dziewiąty – odparła niezadowolona.

Zabrała sztylet z gardła Squalo i odwróciła się już całkiem do szefa, który posłał jej łagodne spojrzenie brązowych oczu. Nim jednak którekolwiek się odezwało, Vivian zasłoniła się ostrzem, nawet nie patrząc na atakującego Superbiego.

– Właśnie darowałam ci życie – przypomniała.

– Rewanż – warknął.

Rzuciła przepraszający uśmiech Dziewiątemu i błyskawicznie odwróciła się, atakując i szczerząc do Squalo zęby. Nie mogła odmówić, nie potrafiła.

– Żebyś tylko nie płakał, rybko – zakpiła.

– Chyba ty – odwarknął.

Zaśmiała się. Walka z tym wkurzającym gościem dała jej mnóstwo satysfakcji. Dziewiąty miał rację – szkoda go zabijać.

– Wiesz, lubię cię, rybko.

Warknął na nią i zaatakował zacieklej, na co tylko się roześmiała. To był naprawdę dobry dzień.

*Vivian z lubością nazywa Squalo rybką ze względu na to, że „Squalo” to po włosku rekin. A on nie znosi tej ksywki :)