[22] "On II" ~ Alicja

Po porażce z poprzedniego tygodnia wracam. Wygląda na to, że zaczynam nieświadomie tworzyc własne uniwersum. Znacie jedna z bohaterek tego opowiadania z jednego z poprzednich tygodni. Wracam do niej i do jej podobnych, bo czuje sie malo kreatywna i nie potrafię wymyślic nic nowego...

ON II

Zima była zawsze najbardziej pracowitym okresem w roku. Ciągle musiał gdzieś być, coś załatwić, podjąć się kolejnego zadania. Nie miał, co prawda, innego celu w życiu niż praca, ale miło byłoby pracować w spokoju, bez pośpiechu, łapiąc każdą chwilę. Lubił smakować swoje zlecenia. Były jak dobre jedzenie, jak wyśmienita butelka wina czy piękna kobieta w tańcu. Tak, był tradycjonalistą. To co go kiedyś cieszyło to wino, kobiety i śpiew. Teraz nie potrzebował innych rozrywek niż praca. Uwielbiał ją. Każdy dzień był inny, każdy przypadek przyprawiał o ciarki, każdy napotkany człowiek miał swoją historię do opowiedzenia. Nie, żeby te historie go obchodziły.

Zimowy krajobraz zmieniał się z minuty na minutę. Tego dnia mu się jednak nie śpieszyło. Przez kilka ostatnich tygodni dostawał wiadomość za wiadomością i musiał prawie biec z miejsca na miejsce. Raz nawet użył komunikacji miejskiej. Dzisiejsze zlecenie przyszło rano i wiedział, że nic nie stanie się do wieczora. Spacerował więc spokojnie po zaśnieżonych ulicach wśród zawiniętych w szaliki ludzi i rozkoszował się oczekiwaniem na nieuniknione. Mrowienie w opuszkach palców, które wkrótce miało rozprzestrzenić się na całe ciało sprawiało, że co jakis czas nieświadomie rozciągał dłonie. Jak pisarz nad klawiaurą komputera, kiedy zaczyna przywoływać swoich bohaterów do życia, czy pianista przed koncertem.

---

Czasami czuł się jak bohater opowiadania. Jak wytwór wyobraźni, marionetka, gnana z  miejsca na miejsce zachciankami niezidentyfikowanego autora. Czasami zdawalo mu sie, że pisarzyna postradał zmysły, albo ma zły dzień, bo wydarzenia biegły zbyt szybko, dialogi były nie do zniesienia, a postaci były kuriozalne. W dzień jak dziś wiedział, że jego opowiadanie pisane jest przez wirtuoza klawiatury. Człowieka, który docenia każdy szczegół i dostrzega dużo więcej niż inni. Dzisiaj wiedział, że cokolwiek się stanie, będzie wyjątkowe.

Śnieg chrzęścił pod stopami. Dzieciaki z pobliskiej szkoły rzucały się śnieżkami i darły niemiłosiernie. Przyspieszył kroku. Zdecydowanie wolał ciszę. A śnieg był ciszą spersonifikowaną. Świat pokryty białym puchem w świetle gwiazd był idealny. Bez irytującego jazgotu ludzkich rozmów, bez ich smierdzących samochodów, bez zbędnych świateł miasta. Tylko on, świat i wieczność. Dokładnie tak jak widziałby to zawsze.

Powoli zbliżał się do celu. Wiedział to, bo mrowiły go teraz całe ręce, a włoski na karku stały dęba od jakiegoś czasu. Nie wiedział gdzie idzie i kogo spotka. Wiedział, że dowie się w swoim czasie. Nie było sensu sie spieszyć, czy zastanawiać. Nieubłaganie nogi niosły go tam, gdzie być powinien. Jak zawsze.

Dom był nieduży, parterowy z ogromnym ogrodem, w którym królowały jabłonie. Długie cienie nadawały mu wrażenia niesamowitości. Na progu stała niewielka dziewczyna z burzą rudych włosów.

– Cześć. – uśmiechnęła się wiosennym uśmiechem, który na pewno roztapiał serca.

– Dobry wieczór. Długo czekasz? – próbował się uśmiechnąć, ale nienawidził podwójnych zleceń. Miał swój mały rytuał, a reszta idiotów z agencji niszczyła wszystkie doznania związane z pracą.

– Jestem tu już parę godzin. Lubię wiedzieć, na kogo mam zlecenie.

Nie odpowiedział. Popatrzył tylko przez kuchenne okno i wiedział. Wiedział, że zabiera kobietę. Zmywała naczynia i nuciła cicho kołysankę. Jej nabrzmiały brzuch nie pozwalał na zbliżenie sie zbytnio do zlewu, ale jakoś kompletnie nie wydawało się jej to przeszkadzać. Była w zaawansowanej ciąży i coś mówiło mu, że ani ona ani dziecko nie nacieszą się sobą długo.

– Jesteś tutaj po nią, prawda? – odezwała się ruda – Ja zabieram dziecko. Mąż wyszedł z domu kilka minut temu. Pobrali sie niedawno i strasznie sie kochają. To takie niesprawiedliwe. Myślisz, że możemy nagiąć zasady i zabrać tylko jedno z nich?

– Nie. – odpowiedział cicho, ale zdecydowanie, nie mogąc się już doczekać tego magicznego momentu.

– Ale...

– Nie jestem człowiekiem. Nigdy nim nie byłem, więc czemu oczekujesz, że będę się zachowywał jak jeden z nich? – podniósł lekko głos – Nie żałuję ich. Moją pracą jest zabieranie ich na drugą stronę, nie współczucie. Jestem śmiercią. Tak jak ty. Nic nie możesz dla nich zrobić.

– Jak to nigdy nie byłeś człowiekiem? Nie pamiętasz już? – zdziwienie w jej głosie było wyraźne.

– Nigdy nim nie byłem. – powtórzył ze świadomością, że kiedyś wiódł życie śmiertelnika, ale nikt nigdy nie określiłby go mianem człowieka. Zawsze był dziką bestią, krwiożerczym potworem. Miał nadzieje, że to skończy cała dyskusję.

Jego chwila nadeszła. Twarz kobiety wykrzywiła się w bólu. Jej dłonie automatycznie powędrowały do brzucha. Zupełnie jakby wiedziała, co stanie sie za chwilę. Otworzył drzwi i podszedł do niej. Patrzyła na niego ze strachem, a jednocześnie nadzieją na pomoc. Za wszelka cenę chciała ratować swoje dziecko. Nawet nie siebie samą. Dziecko było dla niej najważniejsze.

Nachylił sie nad nią nisko, tak, żeby słyszała każde słowo.

– Umierasz i twoje dziecko umiera. Nic tego nie zatrzyma. – powiedział z ogromna satysfakcją.

Jaj oczy zaszkliły się i po policzkach popłynęło kilka łez. Ostatnimi siłami, zgięta w pół, podeszła do stołu i usiadła na jednym z krzeseł. Objęła brzuch ochronnym gestem i łamiącym się głosem powiedziała tylko:

– Przepraszam. Tak bardzo cię kocham.

Usmiechnął się słysząc jej ostatni oddech.

Za nim rudowłosa dziewczyna szlochała cicho.

– Jesteś potworem. – mówiąc to opatrzyła na niego z obrzydzeniem, podeszła do kobiety, położyła jej rękę na brzuchu i zanuciła tę sama kolysankę, którą słyszała z martwych już teraz ust.