[23] Dzień z życia pracownika korpo. ~ Alicja K.

Na to opowiadanie miałam inny zupełnie pomysł, ale nie chcąc kontynuować wypróbowanego już schematu, postanowiłam zrobić najpierw coś kreatywnego i wykreować nowych bohaterów, w nowej rzeczywistości. Jeśli znajdę chwilę napiszę jeszcze jedno, w którym zawrę pierwotny pomysł.

Jestem zestresowana jak cholera, po raz pierwszy, bo naprawdę się do tego przyłożyłam.

W korporacji pracowałam raz jeden i od tamtego czasu nie chcę tego robić nigdy więcej. Strach przed szefem pozostał J

Dzień z życia pracownika korpo.

                      Szedł jak na ścięcie. Nic nie rozchmurza poniedziałkowego poranka jak spotkanie z szefem. Szczególnie niespodziewane spotkanie, o którym dowiedział się 5 minut temu. Wszystkie trybiki, jakie mu jeszcze zostały obracały się z prędkością światła, kiedy probówał przypomnieć sobie wszystkie swoje grzechy przeszłe, teraźniejsze i te przyszłe, o których nie miał jeszcze pojęcia. “Cholera jasna!” – pomyślał siarczyście i zapukał.

                      Otworzył drzwi od razu, bo taki był tutaj rytuał. Miko zawsze czekał na pracowników, zawsze gotowy na OPR; bo rzadko kiedy dało się słyszeć z jego ust dobre słowo.  Pukanie było tylko po to, żeby mógł wyprostować brodę czy okulary na wielkim nosie, albo wyłączyć stronę z pornolami. A może najzwyczajniej w świecie lubił zachowywać pozory kultury w miejscu pracy. Tego nie wiedział nikt. Nikt nigdy nie odważył się wejść bez pukania.

---

                Tak samo czekał teraz. Siedział za wielkim dębowym biurkiem na tle okna, które zajmowalo całą ścianę jego gabinetu. Wielki, czarny cień na tle zimowego krajobrazu. Zupełnie jakby już na pierwszy rzuta oka chciał zastraszyć każdego delikwenta, który przekroczy próg. Wyglądał jak swój własny brat. Puk poczuł się dużo mniejszy, niż w rzeczywistości. Wiedział, że za chwilę zapali się światło, które działało na fotokomórkę po przejściu kilku kroków, ale i tak się bał. Był w firmie długo, a na dywaniku prezesa tak często, że powinien się przyzwyczaić, a jednak sama przytłaczająca obecność mężczyzny działała lekko paraliżująco.

                Kurczę florek, przecież nie będzie bał się człowieka, którego kochają miliony. To niedorzeczne. Dziarskim, na ile tylko dziarskość mógł z siebie wykrzesać, krokiem podszedł do krzesła dla gości. W świetle żarówek, które rozbłysły po drodze, brodacz za biurkiem nie wyglądał już tak strasznie. W jego ciepłych oczach dało się zobaczyć troskę i miłość. To właśnie gubiło niedoświadczonych pracowników. Dawali sięnabrać na tę otoczkę dobroci i serdeczności Mika, żeby za chwilę spaść boleśnie na tyłek, kiedy dowiadywali się jak bardzo jest niezadowolony z ich pracy.

                Z Puka niezadowolony był zawsze. Mama mówiła, że to przejściowe, że szef chce go tylko zahartować w boju, że w ten właśnie sposób pokazuje jak bardzo mu na nim zależy. By-zy-dura proszę państwa. Wszystkie te zabiegi miały na celu pokazanie, jak nieodpowiedni jest do tego co robi i zachęcenie go do zajęcia się… choćby i baletem. Za każdym razem, kiedy siadał na tym krześle poważnie rozważał kupno rajstop i kicanie po sali balowej w tiulowej spódniczce. Tym razem też. Tym razem wyobraził sobie jeszcze pełen makijaż i diadem z sopli lodu. Nawet to byłoby lepsze od ciągłego rugania.

-          Minęło już 7 lat. Zabiłeś ponad tysiąc osób od tego czasu  – powiedział Miko z tą samą troską w głosie, którą widać było w jego oczach.

-          Ale tato! To nie moja wina! Ja nigdy nie chciałem być w sekcji sercowych. Nic na to nie poradzę, że za każdym razem jak wyskakuję z szafy czy spod łóżka, oni mi schodzą na zawał! – bronił się zaciekle, zapominając o jakichkolwiek pozorach rozmowy biznesowej.

-          Tysiąc osób Puk! Dokładnie tysiąc i pięćdziesiąt trzy. Nie liczę psa tej staruszki spod Wołomina – podniósł wzrok znad papierów, w których te dane znalazł. Patrzył na syna z nutką rozczarowania przez okulary w czerwonych oprawkach. – Macie ich straszyć, a nie zabijać. Przecież wybijesz nam całą klientelę, do cholery – trzasnął pięścią w stół. – Nie na taką porażkę cię wychowałem!

Na ten argument Puk nigdy nie miał kontry. No bo właściwie, jak już się jest tym potworem, to wychowanie jest raczej abstrakcją. No bo jak potwór może być dobrze wychowany? Oni są od straszenia dzieci i dorosłych. Od inspirowania filmów grozy i teledysków Michaela Jacksona i Backstreet Boys – tych ostatnich lubił szczególnie. A skoro ludzie bali się go tak bardzo, że umierali ze strachu, to najwyraźniej robił coś dobrze. Potwory straszą, ludzie się boją. Taka jest kolej rzeczy. Co miał poradzić na to, że jakiś czas temu, po tym, jak wyśmiał go trzylatek, przenieśli go na szpitale i staruszków. To nie była jego wina. Dzieciaki się teraz tak szybko rozwijają, że jedynymi potworami mogącymi je przyprawić o dreszcze są te, które zabierają im Ipady.

-          Puk. Nie nadajesz się do tej pracy. Probówałem już wszystkiego, a ty ciągle nie chcesz być porządnym potworem. Słuchasz tylko tego pieprzonego popu, przebierasz się za jakieś niedorzeczne wampiry i wilkołaki i wyskakujesz ludziom znienacka zza pleców, zamiast posługiwać się tak ważnymi technikami jak budowanie napięcia czy “niewidzialny poltergeist”. Koniec zabawy. Wysyłam cię na roczny kurs u wuja Krampusa. Jeśli to nie rozwiąże naszych problemów, to już nic nie zdoła i będziesz musiał nauczyć się rysować, albo zostaniesz baletnicą.

Po tych słowach Mikołaj wcisnął kilka guzików, pojawiły się dwa skrzaty i Puk wyszedł z gabinetu pod ich eskortą.

-          Co mnie podkusiło zakochiwać się w potworzycy? A matka mówiła, żeby nie podrywać dziewczyny brata, bo to się źle skończy… - zastanowił się przez chwilę czy powiedział to na głos, uświadomił sobie, że owszem i rozejrzal się nerwowo. Małżonka miała szpiegów, dość  wybuchowy charakterek, i z pewnością nie spodoba jej się fakt, że ukochany, pierworodny syneczek został odesłany do jej znienawidzonego byłego.