[24] Endless Dimensions: Dragon ~ Tenebris

Nenę już znacie z tygodnia, gdy opowiadała dzieciom z wioski różne historie, które w rzeczywistości sama przeżyła. Akcja z tego tekstu dzieje się, co prawda dużo, dużo dalej, niż poprzedni tekst, więc jest to raczej wyrwana z kontekstu scena.

Lindorm – świat należący do smoków.

Endless Dimensions:

---

            Nena stała na środku pokoju, krzyżując ramiona na klatce piersiowej. Ściągnięte do siebie brwi świadczyły o tym, że jest wkurzona. Gdzie „wkurzona” było w tym wypadku sporym niedopowiedzeniem.

            – Nie zapomniałeś mi o czymś powiedzieć? – zapytała, patrząc złowrogo na siedzącego w fotelu mężczyznę. – Na przykład, że twój tata planuje zapanować nad światem?

            On w kontraście do Neny, był bardzo spokojny. Na ustach jak zawsze widniał nieco cyniczny uśmiech. Choć tym razem okraszony pewną nutą wesołości, jakby cała ta sytuacja szczerze go śmieszyła.

            W najlepsze bawił się kosmykiem, długich, blond włosów, irytując tym Nenę coraz bardziej i bardziej. Przyjrzał się uważnie końcówkom, którym obcy był problem rozdwajania się. Licho wie, czy nie używał jakiejś egzotycznej odżywki. Nena wcale by się na to nie zdziwiła.

            Z drugiej strony, mimo delikatnych i nieludzko pięknych rysów twarzy – z naciskiem na nieludzko – nie było w nim ani odrobiny tej kobiecej iskry. Wysoki, dobrze zbudowany, niczym grecki bóg. Wychodząc na ulicę przyciągał niemal tyle uwagi, co amerykańscy aktorzy albo światowej sławy modele.

            O tak. Nie miał by problemu, gdyby wymarzył sobie taką karierę. To też Nenę wkurzało, ale nie zamierzała się przyznać. Gdyby choć na chwilę opuściła gardę i przyznała, że blondyn jest przystojny, żartom nie byłoby końca. A więc nie mogła pozwolić sobie na nawet najdrobniejszy błąd w ich relacjach, jeśli chciała utrzymać przynajmniej względną kontrolę nad sytuacją.

            Nawet teraz musiała się pilnować, gdy błękitne oczy wpatrywały się w nią tym łagodnym spojrzeniem. Zupełnie, jakby spoglądała na skrzącą się w słońcu taflę wody wzburzonego, górskiego strumienia. Ale nie. To definitywnie były oczy. W dodatku największego podrywacza, jakiego poznawała. A warto było dodać, że mimo młodego wieku, sporo już widziała, podróżując przez niezliczone światy i wymiary.

            – Myślałem, że to oczywiste – odpowiedział, jakby była to faktycznie rzecz naturalna i całkowicie logiczna, by próbować podbić świat. – Chyba właśnie dlatego zjawiliście się w Lindormie. I zdarzyło się… TO – zakończył, zataczając rękami okrąg.

            Nena potarła palcami skronie, a jej brwi zbliżyły się do siebie jeszcze bardziej.

            – Nie przypominaj mi, z łaski swojej – warknęła.

            – To twoja wina, że jesteśmy teraz w takiej sytuacji.

            – Drake – przeniosła wzrok z powrotem na niego – tak się składa, że nie miałam w planie tego, cokolwiek to było i zamierzam to jak najprędzej naprawić.

            – Tego się nie da naprawić – roześmiał się blondyn. – Jesteś skazana na moje towarzystwo. Można powiedzieć, że… Oswoiłaś sobie smoka.

            – Próbowałam cię zabić, nie oswoić.

            – I po co te nerwy, ślicznotko?

            – Już ci mówiłam, żebyś mnie tak nie nazywał – westchnęła Nena, kręcąc głową z dezaprobatą. – Lepiej znajdź jakiś sposób, żeby to naprawić.

            – Mi tam nie przeszkadza obecny układ – uśmiechnął się złośliwie – nigdy nie będzie mi przeszkadzać, jeśli dzięki temu mogę przebywać w towarzystwie pięknej dziewczyny.

            – Chciałeś chyba powiedzieć „stalkować” – oburzyła się Nena. Już nawet chciała czymś w niego rzucić, ale w porę przypomniała sobie, jak skończyło się to poprzednim razem. Drake zwyczajnie się zdematerializował, a wazon zamiast uderzyć w niego, z hukiem rozbił się na pobliskiej ścianie. – Jeszcze się doigrasz.

            – Nie wydaje mi się.

            – Skoro już się mnie uczepiłeś, chyba musi być na ciebie jakiś sposób.

            – Może jak dasz mi buziaka – zaczął, ale nie skończył.

            Jej dłoń też go nie dosięgła. Rozpłynął się w powietrzu, śmiejąc radośnie. Przez chwilę snuł się dokoła niczym mgła. Jak duch. Duch smoka, gwoli ścisłości, bo tym niemalże był. Teraz Nena musiała to jakoś odkręcić.

            – Słuchaj, no – powiedziała stanowczym tonem, celując w Drake’a palcem wskazującym. – Nie wiem, co się wydarzało. Nawet mój ojciec nie ma pojęcia, jak to się stało. Powinieneś nie żyć, a ja nie powinnam…

            – Zostać smokiem? – dokończył za nią i westchnął, patrząc na Nenę z politowaniem. – To cena, którą zapłaciłaś za wtargnięcie do Lindormu i zaatakowanie przyszłego króla smoków. Myślałaś, że jak jesteś JEGO córką, to wszystko ci wolno?

            Trafił w czuły punkt. Wiedział o tym, bo skrzywiła się nieznacznie.

            – Nie musielibyśmy interweniować, gdyby nie twój ojciec. Ściągnie niebezpieczeństwo na wszystkie światy. Czy on naprawdę chce wywołać Trzecią Świętą Wojnę?