[20] Zemsta Sików ~ Justyna W-R.

Wyszła nowa część Gwiezdnych Wojen. Ja wiem, że Disney, że to nie to samo, ale nie jestem na tyle rygorystycznym fanem, by odmówić sobie przyjemności posiedzenia w spokoju w ciemności,  przytulając się z przystojnym facetem, kiedy dziadkowie opiekują się moją uroczą latoroślą.  Oczywiście znam podwaliny tego świata, wiem jak nasmarować Grievousa WD-40 i jak w języku wooki powiedzieć „Chcę ciastko, tamto duże z kremem”. Nauczę Was na PIZGA. Na pójście do kina czekałam cały tydzień i te emocje, godne zaawansowania emocjonalnego pięcio i pół latka, rzutowały na uczesanie (Chewbacca byłby dumny!) i opowiadanie ( uczesanie-opowiadanie, piękny rym, nieprawdaż? A dalej będzie tylko ambitniej!). To dzieło jest poruszające i niesamowite. Nie bójcie się łez, o nie! Wiem, że każde słowo szarpie struny duszy jak cygan swoją (no dobra, „pożyczoną”) gitarę.

Zemsta Sików

Dawno, dawno temu, w odległej galaktyce....

Dum-dum-dum-dum-ti-dum-dum-ti-dum

-O ty bezecny kurwiu! - okrzyk wydobył się z niepozornych różowych usteczek. Posiadaczka tychże bez wahania wyciągnęła zza pasa puginał, który zamiast ostrza miał wyłączoną jarzeniówkę.

-- Sama jesteś kurw! - odkrzyknął chłopak, jednocześnie cofając się i szarpiąc za rękojeść zablokowanego w pochwie miecza. - A twoja mama jeszcze większy kurw! - dodał, by bardziej rozwścieczyć dziewczynę.

-- Tego ci nie daruję! Mój sztylet przeciwko twojemu mieczowi to gówno, nie pojedynek. Spróbuję dać ci fory!

-Chłopak zerkał to na szarżującą dziewczynę, to na zablokowany oręż. Nie wiedział jakie znaczenie słowa „fory” zna dziewczyna.  Gdy była już blisko miecz nagle wyskoczył z pochwy, pokazując jarzeniówkę w pełnej krasie. Niestety! Siła odśrodkowa wygrała i chłopak runął na ziemię. Dziewczyna nie zdążyła zmienić trajektorii i wyrżnęła w pobliskie drzewo. Szybko stanęła na równe nogi i przybrała postawę bojową.

-Chłopak wciąż leżał.

-- No, Andrzejku, wstawaj, nie udawaj – emocje opadły i na dziewczynę spadł blady strach. Jeżeli temu idiocie coś się stanie, to mistrz Jodyna na pewno zakończy treningi. Ile razy już słyszała, że prawdziwy Rycerz Żedaj panuje nad swoimi emocjami? Zbliżyła się do chłopaka i pochyliła nad nim. Andrzejowi łzy płynęły po policzkach i trzymał się za ramie.

-- Ej, nic ci nie jest? No już, dam ci spokój! - powiedziała dziewczyna.

-- Na pewno? - upewnił się chłopak, otwierając jedno oko, które było szarobłękitne jak morze w zimowy poranek.

-- Na pewno, no już, już. Jesteś ranny?

-Chłopak podniósł się najpierw na czworaka, następnie na nogi. Każdemu ruchowi towarzyszył głośny jęk. Jego ręka spoczęła na rannym ramieniu.

-- Może i  mam problem z panowaniem na emocjami, ale nie jestem głupia! Leżąc trzymałeś się za drugie ramię! Kłamca! - krzyknęła dziewczyna, po czym odwróciła się i ruszyła między drzewa. Jednocześnie wymachiwała sztyletem świetlnym, za każdym razem gdy trafiła w krzaki wydawała z siebie głośne „Bzyt”.

-- No dobra, Ola, nie denerwuj się. Żartowałem!

-- Nie ma opcji! Mam dość tego głupiego panowania nad gniewem. Mistrz Jodyna może mi skoczyć!

-Dziewczyna uniosła wysoko ręce, w których trzymała puginał.

-- Na potęgę posępnego czerepu, niemocy przybywaj! - wykrzyknęła.

-- Mam co do tego złe przeczucia – powiedział chłopiec i w tym samym momencie jarzeniówka dziewczyny rozgorzała czerwonym światłem. - Na niewielką Jodynę, Olka przeszła na złą stronę niemocy!

-Niebo, jeszcze przed chwilą spokojne, teraz zasnuło się granatowymi chmurami. Między gałęziami zaskowytał wiatr. W tym samym momencie Andrzej kątem oka zobaczył mężczyzn z wielkimi wentylatorami.

-- Panowie, wpierdoliliśta mi się w kadr, won, ładnie proszę – powiedziała Olka.

-- Spokojna twoja rozczochrana, kierowniczko. Już idziemy.

-- Na czym to ja... Acha...

-Olka znów podniosła ręce do góry. Niebo zaczęły przecinać błyskawice.

-- O wielka niemocy! Od teraz będę Czarną Olką, Lordką Sików! Drżyjcie kurwie i pokurcze!

-Właśnie w tym momencie spomiędzy wentylatorów wyszła mała, zielona istotka, która wyglądała jak skrzyżowanie równorzędne Toudiego z Juliuszem Słowackim.

-- Oł noł, zawiodłem ja! Kolejny padawan Żedaj przechodzi na mocy stronę złą– załkał Jodyna. - Na wygnanie w jakieś podłe miejsce muszę udać się.

-- Proponuję Radom – rzuciła Olka. - A teraz już koniec tych przemów, bo ręce mi mdleją.

-- O nie, tylko nie Radom! - odrzekł mały mistrz, po czym rzucił w Andrzeja paczuszką. - Andrzejku, to cię wspomoże w walce z Czarną Olką. Niech niemoc będzie z Waaaamiiii!

-Po czym Jodyna wyciągnął spod togi wentylek i z głośnym pierdoświśnięciem w rytmie dum-dum-dum-dum-ti-dum-dum-ti-dum odleciał w siną dal. Andrzej podniósł paczuszkę, na której markerem napisano -25% i wyciągnął z niej prawie nowe zatyczki do uszu.

- To chyba żart.... - powiedział głośno. Po czym z wzruszeniem ramion zatkał uszy. Widział, jak Czarna Olka nadchodzi, machając rażącą czerwonym blaskiem jarzeniówką. Nie słyszał, jak z jej ust, przy każdym machnięciu, wydobywa się złowieszcze 'Bzyt'.