[23] Dzień z życia pracownika korpo II ~ Alicja K.

Ten tekst wpadł mi do głowy jak tylko przeczytałam temat na ten tydzień. Postanowiłam najpierw napisać jednak kompletnie nowy tekst z nowymi postaciami, żeby odrobinkę wysilić szarą masę. Tak sie składa, że oba opowiadania traktują o pracownikach dużych firm i ich bohaterowie nie mają najlepszego dnia, bo muszą odbyć pogawędkę z szefem.

Mam nadzieję, że i to wam sie spodoba chociaż to taka fraszka, igraszka na deser J

Dzień z życia pracownika korpo II

- Tylko nie ty! – Popatrzyła z niedowierzaniem na faceta w czarnym płaszczu i nienagannym garniturze. Siedział na jej ulubionej ławce, w jej ulubionym parku i obserwował grupę mężczyzn grających w piłkę. Wiedziała, że to oznacza podwójną robotę. Lubiła je, dopóki nie spotkała na swojej drodze tego dupka. Teraz, za każdym razem, kiedy widziała jednego ze swoich, pozostawała w ukryciu do ostatniego momentu, odwalała swoją robotę i odchodziła w stronę zachodzącego słońca. Nigdy nie wiedziała, czy żniwiarz, którego spotka będzie psychopatą, czy kimś zwyczajnie wykonującym swoją pracę.

                Ten tutaj był psychopatą pierwszej wody. Lubił zabijać. Ludzie nic dla niego nie znaczyli. Śmierć była dla niego przyjemnością. Zupełnie tak samo jak ranienie celów podczas zadań. Lubił patrzeć jak umierają, jak się boją, jak uświadamiają sobie, że nie ma odwrotu. Widziała go raz jak zabierał ciężarna kobietę, podczas gdy ona musiała zabrać jej dziecko. To zadanie nie było przyjemne i bez niego. Z nim obok było nie do zniesienia.

---

                Popatrzyła na grających i nic nie wyczuła. Zwykle, kiedy docierała na miejsce było dość jasne kto jest celem. Wiedziała. Nie tym razem jednak. Była w odpowiednim miejscu i czasie, to było dla niej dość jasne. Żadna z osób obecnych w pobliżu nie wydawała się jednak tą, po którą przyszła. Niczyja aura nie rozświetlała się, o nikim nie zdawała sie wiedzieć więcej niż powinna. Przedziwne. Nigdy wcześniej się to nie zdarzyło.

                Właśnie kiedy postanowiła podejśc bliżej poczuła na ramieniu czyjąś dłoń. Dość niespodziewane uczucie, zważywszy na to, że nikt jej nie widział. To był przywilej jej ofiar, tylko w momencie śmierci.

- Nie podchodzisz? – Usłyszała niski, męski głos, odrobinkę zachrypnięty i bardzo cichy. Powoli odwróciła głowę, żeby zobaczyć kto to, ale już w połowie drogi zrozumiała. Kątem oka zauważyła bladą dłoń o długich, prawie szponiastych palcach i przeszedł ją dreszcz.

- Nie. Nie lubię go. Wolę poczekać na zew i wtedy wkroczyć do akcji. – Nie wiedziała czy nie wpadnie w kłopoty. W końcu rozmawiała z szefem.

- A co jeśli go nie usłyszysz? – glos uśmiechał się. Znaczyło to ni mniej ni więcej, tylko to, że jej rozmówca się uśmiechał. Nie wiedziała tylko, czy śmiał się z niej czy raczej z nią.         Odwróciła się zaciekawiona. Nigdy nie miała okazji się z nim spotkać.

                Blada twarz była długa, pozbawiona zmarszczek, z bardzo mocno zarysowanymi kośćmi policzkowymi. Bladoniebieskie oczy patrzyły na nią intensywnie, a wąskie usta rozciągnięte były w półuśmiechu. Nie wyglądał jakby z niej drwił. Wręcz przeciwnie. W tych oczach były iskierki radości, jak u chochlika, który planował niecny żart. Med uśmiechnęła sie mimowolnie.

- Moja droga. Jesteś świetnym żniwiarzem, ale za dużo w tobie człowieka. Black jest najlepszy, ale zatracił człowieczeństwo całkowicie. Pomyślałem, że możecie sie od siebie wiele nauczyć.

Uśmiech jakby zbladł na jej twarzy i poszerzył sie jednocześnie na jego ustach.

- Ale minęło juz 7 lat, o ile się nie mylę. Zabiłam ponad tysiąc osób od tego czasu. Nie sądzę, żebym potrzebowała więcej treningu.

- To, że ciągle liczysz dni, tylko upewnia mnie w mojej decyzji. Od teraz siedzicie w tym razem, ty i Black. On będzie czuł zew, ale to ty będziesz zabierać ludzi na drugą stronę. Kto wie, to może być początek pięknej przyjaźni.

Kiedy skończył, zrobił krok w tył i uśmiechnął sie jeszcze szerzej, co tylko sprawiło, że jego twarz zaczęła wyglądać jak goła czaszka. Biała kość bez mięśni i skóry. Czarne dziury zamiast niebieskich oczu. Zamrugała, żeby odpędzić ten obraz, a on zniknął. Rozejrzała się dokoła, mając nadzieję, że będzie mu jeszcze mogła wyperswadować ten pomysł, ale jego nie było.

- Do jasnej cholery! Dzięki szefie!!! – wrzasnęła w przestrzeń, westchnęła głęboko i zaczęła powoli iść w stronę ławki, na której siedział sztywno mężczyzna w czarnym garniturze.