[20] Zapach Dzikiej Wody ~ Daconte

„Radoro daroslawo, radoro, daroslawo...” Wernechora nuciła pieśń, która nagle pojawiła się w jej głowie. Chciała, aby Inne jej posłuchały i nuciła dalej.

Dopiero po chwili zauważyła, że Krąg Stulatek właśnie zapadł w drzemkę.

Od czasu jej przyjazdu do Doliny, wspomnienia pojawiające się w jej głowie były szare i płaskie. Nie potrafiła przypomnieć sobie smaków, zapachów, nie mówiąc już o emocjach.

Dzisiaj coś się w końcu zmieniło. Nagle poczuła zapach Dzikiej Wody. Do tej męskiej mgiełki doszedł smak kartaczy. „Magiczne kartacze” - te słowa wręcz zadudniły w głowie Wernechory. „Jak to dobrze, ze Inne śpią!” – ucieszyła sie stulatka. Jeszcze by ją wydały!

W swoim wewnętrznym świecie zobaczyła biały półmisek ze złoconym rantem wypełnionym kartaczami.

Samotna kropla spadła na rękę Wernechory. Do tej kropelki doszła druga o słonawym smaku. Wiedziała już, że jej gruczoły wracają do pracy.

„Udało się! Wracam do prawdziwego życia!”

Do tej pory nikt się nie zorientował, że przestała pobierać  nanotabletki. Odtruwanie zajęło jej cztery miesiące.

W Dolinie tradycyjnie mieszkali wybrańcy - najinteligentniejsi i najzdrowsi stulatkowie z Krainy Europejskiej, z których co pięć lat wybierany był Zarządca. Zalecenia Zarządcy, genialnego stulatka, wykonywano z całkowitym posłuszeństwem w całej Krainie. Tak to funkcjonowało przez trzy pokolenia.

Ośrodek w Dolinie został jednak opanowany przez zdradzieckich Zachłanniaków i świat się zmienił.

 Program Zachłanniaków przejął władzę nad kolejnymi pokoleniami przy pomocy prostej manipulacji podprogowej.

Pewnego dnia, w trakcie pierwszego miesiąca pobytu, niedostrzeżona przez Zachłanniaków Wernechora, usłyszała prawdę o Dolinie.

Opiekun Grupy Średniej uskarżał się, że szkoda tabletek na eksperymet, bo i tak po roku pobytu w Dolinie wyciąg z szyszynki stulatów nie nadaje się na szczepionkę dla Dążących do Nieśmiertelności. Trzeba więc będzie usuwać ich wcześniej....

Wernechora  powróciła do wszystkich ćwiczeń ducha, jakie pamietała. Po pierwsze zaczęła stosować skupienie uwagi.

Dzięki codziennym praktykom wróciła jej umiejętność zapadania w stan Alpha, ten o którym Program Zachłanniaków trąbił już przed wielu laty, że jest wymysłem nieuczonych staruchów.

Dzięki medytacji osiągnęła stan, w którym jej organizm sam wytrącał pobrane z pożywieniem nanotabletki.

Nikomu o tym nie mówiła, zresztą kto miałby jej słuchać? Wszyscy stulatkowie przez pobieranie całkowicie zatracili kontakt z szyszynką.

Teraz oddała się analizie sytuacji. Najpierw Dzika Woda, potem kartacze, za nimi łza i kropelka śliny, a jeszcze dalej obraz ciemnowłosego mężczyzny w welurowym, dobrze skrojonym ubraniu.

Kogoś jej przypominał. Zamknęła oczy. W głowie znalazła ciemny tunel, który poprowadził  ją wprost do Trzeciego Oka!

 Dzięki otwarciu przepływu świadomości do Górnego Świata, mogła przeglądać światy równoległe! Przeszłość, przyszłość, czas i brak-czasu.

Była w Dolinie, a jednocześnie jadła kolację z Timofiejem na białej zastawie ze złoconym rantem.

Timofiej pochylił się i poczuła obezwładniający zapach Dzikiej Wody.

Była także w Laboratorium i mogła widzieć hologramowe eksperymenty przeprowadzane na wyciągu z szyszynki stulatków.

Zaraz, zaraz! Wernechora o mało nie klapnęła z Trzeciego Oka na podłogę! Na hologramie zobaczyła skuloną „siebie”!

Jakieś postaci w skafandrach neurologicznych wędrowały pomiędzy „nią” i innymi staruszkami, siedzącymi w półzgiętej pozycji. Nagle jeden ze skafandrów zbliżył się do „niej” i wprawnym ruchem odkręcił górną część jej czaszki, aby zatopić rękę w jej wnętrzu.

Po chwili równie zdecydowanie zakręcił głowę niby-Wernechory  i popchnął ją w kierunku drugiego skafandra. Sobowtórka wyprostowała się i lekkim krokiem ruszyła poza hologram.

„ Wernechora II gotowa do zastąpienia oryginału. Oryginał w 24 godziny przygotować do pobrania wyciągu z szyszynki.” – zabrzmiała metaliczna komenda.

Wszystko zrozumiała! Najzdrowszych stulatków z Krainy Europejskiej traktują nanotabletkami, aby wzmocnić i oczyścić szyszynkę, a następnie pobrać ją z organizmu nosiciela. Stulatkowie byli nosicielami tajemnicy długowieczności.

Potem zastępują ich gotowymi robotami ze struktury człekopodobnej, zdalnie sterowanymi sztuczną inteligencją. Ze stulatków-robotów wybierają Zarządcę i w ten sposób zamykają gęby ewentualnym protestującym. Przecież wszyscy wiedzą, że trzeba wykonywać zalecenia Genialnego Stulatka.

Poza tym wyciąg z szyszynki stulatków może osiągać kosmiczną cenę!

Zachłanniaki pieką kilka pieczeni na jednym ruszcie.

Wernechora spojrzała na Opiekuna Grupy Średniej. On był całym sterem, co do tego nie miała wątpliwości.

Drobna figura Wernechory prostowała się pod wpływem jasności myśli. Czuła, jak jej organy wewnętrzne wypełniają się energią. Czuła, jak jej stuletnie  ciało po brzegi wypełnia się mocą.

Jej babka była szeptuchą, matka znała tajniki zielarstwa, a ona sama parała się przed laty białą magią. Wszystkie kobiety w jej rodzinie były wiedżmami czyli kobietami mocy, której nic nie zatrzyma.

 „ Mój sztylet przeciw twojemu mieczowi to niezbyt uczciwy pojedynek. Spróbuję dać ci fory.”- pomyślała, patrząc na Opiekuna. Teraz widziała w nim tylko słabą i pokurczoną postać.

 Staruszka znowu poczuła się Werną, przecież nie była chora!

Wernechora odeszła w przeszłość! Znowu zanuciła mantrę „ Radoro daroslawo, radoro daroslawo...” i przekroczyła wymiar, w którym bytowała w Dolinie.

Wykonała wewnętrzne salto i stanęła przed „sobą” – Wernechorą II.

Tamta siedziała na ławce w Pokoju Oczekiwań.

Sama Werna poczuła się, jak cichy zabójca, który działa sztyletem. W imię wolności nie mogła przecież działać jawnie.

Zdematerializowała Wernechorę II i umieściła w świecie równoległym. Przez chwilę przyglądała sie jej siedzącej z Timofiejem przy stole.

„ Ach, te kartacze! Jeszcze mogłabym się zamienić...”-rozmarzyła się Werna, ale zaraz powróciła do rzeczywistości w Dolinie.

Od niej i jej sztyletu zależał los Europejskiej Krainy, która znajdowała się pod panowaniem wyjałowionych z uczuć i słabych Zachłanniaków. Tylko jedno cięcie dzieliło Europejską Krainę od powrotu do wolności!

Mogła wykonać je tylko Werna.

Postanowiła dać Opiekunowi jedną szansę. Jeśli uczciwie odda władzę Genialnemu Stulatkowi, zachowa życie.

  Zastanowiła się chwilę. Genialnym był Szymon, ale jego mózg został zatruty nanotabletkami.

Tylko ona, Werna,  odrzuciła pobieranie. Wniosek nasuwał się sam.

Werna była nowym Genialnym Stulatkiem, który miał sprawować rządy w Europejskiej Krainie.

   W chwile po tym, jak to sobie uświadomiła,  posłużyła się Medytacją Mocy, aby wysłać wiadomość  do Opiekuna. „ Masz ostatnią i jedyną szansę wybrać uczciwie i ustąpić z Doliny. Wybieraj, kto zostanie następnym zarządcą?”

Po zakończonym przesyłaniu Werna ocknęła się na ławce w Pokoju Oczekiwań, a chwilę potem w drzwiach stanął Opiekun.

„Wernechora II! Nadszedł twój czas. Zlecam ci zadanie i włączam Program. Teraz zajmiesz stanowisko Zarządcy. Nikt i nic nie będzie już miało nad tobą władzy. Będziesz kierować się tylko i wyłacznie wszczepionym ci Programem.

Teraz wyjdż przed ośrodek, gdzie czekają na ciebie posłańcy z Wielkiej Stolicy. Idż i wypełniaj wolę Programu.”

Skończył wypowiadanie formułki i dumny z kolejnego zwycięstwa odwrócił się i wyszedł z Pokoju Oczekiwań.

  „ Dałam ci szanę Opiekunie. Nie skorzystałeś. Twój miecz nie miał ze mną szans. Idę i będę wypełniać wolę Programu. Mojego programu Wolności!”

Twarz stuletniej Werny rozjaśniła się światłem Powracającej Mądrości.

Zrobiła pierwszy krok w strone Zewnetrznych Wrót, otworzyła je i zobaczyła trzech pielęgniarzy stojących z noszami przed karetką pogotowia.

„  Hej, Babciu Werno! Sama wstałaś?! Jesteś niesamowita! Ale nam strachu napędziłaś! Już myslałem, że chcesz nas pożegnac naprawdę!”- krzyknął z uśmiechem najprzystojniejszy z nich.

Spod białego fartucha wystawały mu welurowe nogawki, a w powietrzu unosił się zapach zbyt obficie wykrapianej Dzikiej Wody.