[25] Endless Dimensions: Opowieść ~ Tenebris

 Tak... Wiem, że nie wypada, że sama jestem dwa tygodnie w tyle z czytaniem, ale obiecuję, że powoli zacznę to nadrabiać. A tu macie bardzo króciutką scenę z Endless Dimensions. Niestety moja najbliżej leżąca książka, była zbiorem źródeł historycznych w łacinie... Także nie próbujcie proszę tłumaczyć tego pierwszego zdania...Enjoycie. 

           – Radiciem malorum miseriarum...

            – A ty co? – Estera spojrzała na przyjaciółkę, która szeptała coś w obcym języku. Brązowa grzywka zasłaniała oczy dziewczyny, gdy recytowała coś cicho, zupełnie zapominając, że nie jest sama. – Rzucasz jakieś zaklęcie?

            – Co? – przeraziła się Dagmara. – No co ty! Naoglądałaś się za dużo Harrego Pottera.

            – Ale wyglądałaś tak poważnie…

            – To był cytat z łaciny…

            – A co znaczy? – zaciekawiła się Estera. Zielone oczy zalśniły radośnie. Kasztanowe włosy falowały, gdy bujała się lekko na boki. Na pewno nuciła w głowie jakąś piosenkę, która znowu od tygodnia nie dawała jej spokoju. – No?

            – No... Coś jak cogito ergo sum – powiedziała wymijająco Dagmara.

            – Jaaasne… – Estera nadymała policzki. – Przecież widzę, że coś mi ściemniasz. Pewnie coś do tego swojego opowiadania wymyśliłaś.

            – Masz mnie – westchnęła Dagmara i uśmiechnęła się przepraszająco. – Tak naprawdę to był fragment tekstu, który w kolejnym rozdziale odnajdzie Nena w jednym ze światów. I będzie próbowała rozkminić, o co chodzi.

            – Aaaasz kurde, ale ci idzie to pisanie. Ta opowieść ma już sto rozdziałów i nie zapowiada się, żebyś skończyła.

            – No… To niekończąca się opowieść o nieskończonej ilości wymiarów – przytaknęła z uśmiechem Dagmara. – Nena jeszcze długo będzie walczyć i nie zapowiada się, żeby kiedykolwiek miała dostać urlop…

            – No to chyba dobrze, nie? – stwierdziła radośnie Estera. – Przynajmniej masz o czym pisać.

            – Tja… Oczywiście, masz rację – odparła Dagmara po chwili wahania.

            – Co? Chyba nie znudziło ci się pisanie tej opowieści?

            – Nie, skąd… Lubię tą opowieść. Jest jakby częścią mnie.

            – No wiem! – zawyła Estera, aż podskakując z radości. Czasami jej entuzjazm nieco przerażał Dagmarę, ale szybko uśmiechnęła się. Tylko przyjaciółka zawsze tak ekscytowała się czytaniem jej opowieści, którą mało kto znał. Poza tymi, którzy byli z nią związani. – Jest taka realistycznaaaaa! Naprawdę czytając to, wierzę, że kiedyś zdołasz wydać książkę.

            – Tja… Byłoby fajnie.