[25] Pożegnaj jutro: A zwą mnie... ~ Laurie

Pożegnaj jutro: A zwą mnie...

Gdy zobaczyłam temat, przypomniał mi się ten obrazek z Gandalfem o czytaniu książek. Co prawda nie robimy wróżb, ale piszemy. Z jednego cudzego zdania tworzymy nasze własne opowieści, co też jest prawdziwym wyzwaniem. Moje pochodzi ze „Szklanego Tronu”. W ten sposób powstała czwarta już odsłona przeszłości vongolskich bohaterów „Pożegnaj jutro”. Tym razem z pomocą przyszedł też motyw przewodni dla Vivian – „Lucifer’s Angel” The Rasmus. Będzie krwawo.

Dziewczyna nie wytrzymała długo w ciszy. Wiedziała, że to się może dla niej źle skończyć, ale jakoś się tym nie przejmowała. Przecież nie będzie siedzieć i czekać jak pieprzona księżniczka zamknięta w wieży.

– Moglibyście się nami jakoś zająć – powiedziała. – Zawsze tak traktujecie gości?

– Morda, suko – warknął jeden z nich.

– Jaki nieczuły – wydęła usta w niezadowoleniu.

Chwilę później dostała w twarz. Przewróciła się, z rozbitego nosa pociekła krew. Mimo to z jej twarzy nie zniknął cwany uśmieszek, który drażnił porywaczy. Została złapana za włosy tak, by uniosła głowę i mogła spojrzeć oprawcy w oczy.

– Nie bój się, niedługo się tobą zajmiemy – oznajmił. – Przestanie ci być do śmiechu.

Zaśmiała się, wzbudzając konsternację porywaczy i przerażenie swej towarzyszki. Nie było w niej strachu i to było przerażające. Po raz pierwszy mężczyźni zaczęli się zastanawiać, czy dobrze zrobili, rzucając wyzwanie tym ludziom.

Behind those eyes lies the truth and grief
Behind those beautiful smiles I've seen tragedy

Trzy godziny wcześniej

Letnie słońce ogrzewało rezydencję Vongoli, największej mafii na świecie. Jej mieszkańcy nie obawiali się gorąca, choć niektórzy z pracowników pozbyli się marynarek i chodzili jedynie w koszulach. W takich dniach jak dziś nie było ku temu przeszkód – Dziewiąty nie spodziewał się żadnych ważnych gości, więc można było przymknąć oko na swobodę.

Vivian, piętnastoletnia dziewczyna o ciemnobrązowych włosach rozwiewanych przez delikatny ruch powietrza i zielonych oczach utkwionych w tekście książki leżącej na jej kolanach, zaszyła się na tarasie. Świadomie ignorowała porę lekcji, których nie znosiła. Że też Dziewiąty nadal upierał się na tę stratę czasu. Na szczęście nauczyciel miał wieczny problem, żeby odkryć jej kryjówki, więc jeszcze przez kilkanaście minut mogła spokojnie poczytać. Nieważne, że później zgarnie ochrzan od Dziewiątego. Mógłby zrozumieć, że tego nie potrzebuje.

– Pan Octavio cię szuka – usłyszała.

Vivian podniosła wzrok znad książki i spojrzała na Anikę, córkę Dziewiątego, po którym odziedziczyła jasnobrązowe, pełne łagodności oczy, które potrafiły przerażać skuteczniej niż wiecznie wkurzone czerwone spojrzenie Xanxusa. Czekoladowe pasma miała upięte z tyłu i przyozdobione spinką w kształcie motyla. Jasna sukienka sprawiała, że różnica wieku pomiędzy dziewczynami zdawała się większa niż trzy lata.

– I co z tego? – zapytała Vivian.

– Lubisz go drażnić, prawda?

– Po co przyszłaś, księżniczko? Czyżbym mogła ci jakoś pomóc? – zironizowała starsza dziewczyna.

– Pojedziesz ze mną do miasta? Strażnicy taty są zajęci, a Xanxusa nie ma.

Vivian przewróciła oczami. Nie bez powodu Anikę nazywano „Księżniczką Vongoli”. Była oczkiem w głowie wszystkich w rodzinie, zaczynając od Dziewiątego i Xanxusa, wiecznie ją rozpuszczali i chuchali na nią głównie ze względu na jej słabe zdrowie. Jednocześnie wrogowie Vongoli wciąż brali dziewczynkę na cel jako największą słabość, co ograniczało trzynastolatkę*. W większości przypadków Anika rozumiała tę sytuację, ale czasami chciała być jak jej rówieśniczki.

– Nie jestem twoim ochroniarzem – mruknęła Vivian.

– Z tobą tata pozwoli mi jechać.

– Pod warunkiem, że przekonasz go, aby odwołał mi te bzdurne lekcje do końca tygodnia – odparła. – Inaczej radź sobie sama, księżniczko.

Anika wzięła się pod boki. Jeszcze do niedawna miała wpływ na młodą zabójczynię. Gdy Dziewiąty przywiózł ją po raz pierwszy do rezydencji, była niemal jak zaszczute zwierzę, które nie znało inne życia niż to w niewoli. Nie potrafiła zachowywać się przy stole, wiele zwyczajnych rzeczy wprawiało ją w zagubienie. Anika jako najmłodsza mieszkanka rezydencji była wiecznie traktowana jak dziecko i odciągana od wszelkich zadań. Po przybyciu Vivian uparła się, że tak odpowiedzialne zadanie, jak pokazanie nowej lokatorce życia w Vongoli, należy do niej. I tak było do momentu, aż Vivian poczuła się pewniej i czas zaczęła spędzać w towarzystwie Xanxusa, szlifując swoje umiejętności. Nieważne, jak bardzo Dziewiąty i Anika się starali, Vivian wolała wieść życie zabójcy.

– Te lekcje mają ci pomóc – powiedziała Anika. – Tata chce twojego dobra.

– Nie są mi do niczego potrzebne. I nie będę negocjować.

– Uparciuch.

Vivian pokazała zęby w drapieżnym uśmiechu. Nie zamierzała dyskutować czy uginać się przed rozpuszczoną księżniczką Vongoli. Inaczej skończy jako jej ochrona zamiast członkini Varii.

The flawless skin hides the secrets within
Silent forces that secretly ignite your sins

Przekonanie Dziewiątego nie było takie trudne, choć nie był zadowolony z zachowania Vivian. Nastolatka jeszcze nie rozumiała, że nie może funkcjonować w sposób, który narzucili jej Estraneo. Nie w prawdziwym życiu, w mafii, w Vongoli. Zaczynało mu jednak brakować pomysłów, jak ją nakłonić do nauki i chyba będzie musiał powierzyć to zadanie Xanxusowi, który miał na dziewczynę największy wpływ.

O tej porze w miasteczku nie było zbył tłoczno – pora sjesty jeszcze się nie skończyła, a większość ludzi chowało się w klimatyzowanych pomieszczeniach przed upałem i ostrym słońcem. Wyjdą na ulice dopiero wieczorem, gdy zrobi się chłodniej. Wtedy jednak będzie to czas dorosłych.

Anika uwielbiała te wypady. Owszem, kochała swoją rodzinę, ale czasami pragnienie normalności przeważało. W tej chwili nikt nie zorientowałby się, że te dwie młode dziewczyny należą do największej mafii na świecie. Idąca obok Aniki Vivian w szarych szortach i białej tunice odsłaniającej ramiona w żadnej mierze nie przypominała zabójczyni, a uroczy uśmiech na jej ustach zyskiwał sympatię w każdym miejscu, do którego cierpliwie pozwalała się zaciągać młodszej dziewczynie.

Ten sielski obrazek mogli zakłócać jedynie ochroniarze, którzy jednak trzymali się na bezpieczną odległość. Dziewczyny niemal zapomniały, że są pilnowane, więc Vivian poczuła niepokój, gdy zniknęli z zasięgu spojrzenia. Przecież cały czas widziała ich kątem oka.

W nos uderzył ją zapach prochu i krwi. Wyczulone zmysły sprawiły, że rozejrzała się ostrożnie, stając się czujniejszą niż jeszcze chwilę temu. Jednak nie dostrzegła niczego niepokojącego. Było wręcz idealnie.

– Wynosimy się stąd, księżniczko – powiedziała cicho.

Anika od razu spoważniała i zbliżyła się do Vivian, dostrzegając, że coś jest nie tak. W takich chwilach tylko obecność zaufanej osoby pozwalała jej utrzymać strach w ryzach. Wiedziała, że zabójczyni zrobi wszystko, by ją ochronić.

Fly away, fly away
From the torch of blame
They hunt you

Gwałtowny ruch sprawił, że Vivian pchnęła Anikę przed siebie, chroniąc przed złapaniem.

– Biegnij!

Wiedziała, że w tej chwili musi za wszelką cenę uniknąć walki. Miała chronić Anikę, członkinię swojej rodziny. Wciąż nie do końca wiedziała, co to znaczy, ale nie zamierzała się teraz nad tym zastanawiać.

Potężne uderzenie w plecy powaliło ją na ziemię. Nim się podniosła, przeciwnik kopnął ją w bok i przygniótł nogą do chodnika. Była zbyt nieostrożna. Usłyszała krzyk Aniki, ale było za późno, żeby cokolwiek zrobić. Źle to rozegrała.

Potem wszystko potoczyło się klasycznie: zostały związane i wywiezione do jakiegoś miejsca poza miastem. Miały się nie odzywać i czekać na rozwój wypadków.

Vivian nie wytrzymała długo w ciszy. Wiedziała, że w tej sytuacji może się to dla niej kiepsko skończyć – ich było sześciu dorosłych, dobrze zbudowanych mężczyzn, wobec nich zdawała się wiotką nastolatką – ale jakoś się tym nie przejmowała. Siedzenie i czekanie na ratunek było dobre dla Aniki, ona wolała działać.

– Moglibyście się nami jakoś zająć – odezwała się, obserwując ich uważnie. – Zawsze tak traktujecie gości?

– Morda, suko – warknął jeden z porywaczy.

Najbardziej nerwowy, którego najłatwiej było wyprowadzić z równowagi. Wystarczyło jeszcze tylko kilka słów.

– Jaki nieczuły – wydęła usta w niezadowoleniu.

Mężczyzna dał się sprowokować. Podszedł i uderzył ją mocno w twarz. Siła, z jaką to zrobił, sprawiła, że wylądowała na podłodze, z rozbitego nosa pociekła krew. Mimo to nadal uśmiechała się drwiąco. Porywacz złapał ją za włosy i pociągnął tak, by spojrzała mu w twarz.

– Nie bój się, niedługo się tobą zajmiemy – oznajmił warkotliwie. – Przestanie ci być do śmiechu.

Zaśmiała się, wzbudzając konsternację porywaczy i przerażenie Aniki, która szepnęła jej imię. W Vivian nie było strachu i to sprawiło, że napastnicy zaczęli zastanawiać się, czy dobrze zrobili, rzucając wyzwanie Vongoli. Ta dziewczyna z pewnością nie była normalna.

W końcu jeden z nich połączył fakty.

– Odsuń się od niej! – krzyknął.

Jednak było już za późno.

Beyond these clouds you can hide all your tears
Beyond this world you'll be safe from their wicked fears

– Zamknij oczy, księżniczko. Inaczej Xanxus przerobi mnie na mielone.

Anice nie trzeba było tego dwa razy powtarzać. Vivian nie zdążyła skończyć, gdy młoda Vongola wykonała polecenie. To nie był widok dla niej.

Krzyk ostrzeżenia i słowa Vivian zlały się w jedno razem z atakiem. Kolana zacisnęła na ręce, która nadal trzymała ją za włosy, przekręciła się gwałtownie. Trzasnęła łamana kość. Obcas sandałka pękł w kontakcie z zębami przeciwnika. Vivian odwróciła się, opadła na kolana i od razu wstała, kopiąc porywacza w brzuch. Ten upadł z jękiem i nie mógł się podnieść.

Pozostali porywacze obserwowali to z zaskoczeniem i lękiem. Nie mieściło im się w głowach, że drobna nastolatka ze związanymi z tyłu rękami, którą tak łatwo schwytali, może powalić dwa razy większego od siebie mężczyznę w ciągu paru sekund. To było nieprawdopodobne.

Vivian odwróciła się do nich z szerokim, szalonym uśmiechem i lodowatym spojrzeniem. Zapach krwi pobudził ją. W tej chwili wszelkie słowa Dziewiątego przestały mieć znaczenie. To właśnie do tego ją stworzono. By zabijała.

And in their hearts they fear your demands
You know their minds won't accept you, they'll never understand

Chwila stagnacji i zaskoczenia minęła. Porywacze ruszyli na Vivian, która na nich nie czekała. Rzuciła się w ich stronę szeroko uśmiechnięta. Uniknęła pierwszego ciosu, schylając się. Chwilę później podstawiła pod nóż porywacza ręce, ostrze w pędzie rozerwało linę i dziewczyna była wolna. Drobna pięść uderzyła w splot słoneczny najbliższego mężczyzny, inny ułamek sekundy później dostał kopniaka w krocze. Odbiła się na ramionach pierwszej swojej ofiary i podskoczyła, robiąc niepełne salto. Kolano prawej nogi opadło na czyjąś głowę. Usłyszała uderzenie stali o podłogę i rzuciła się w tamtą stronę. Palce złapały za rękojeść składanego noża, a z gardła wydobył się złowróżbny śmiech.

Uderzyła w tętnicę udową, nim jeszcze wstała. Jasna krew obryzgała wszystko dookoła. Zlizała jej krople z ostrza, spoglądając na przeciwników.

Never lived, you never died
Your life has been denied
They call you

Porywacze patrzyli na nią z przerażeniem jak na samą śmierć. Przed nimi nie stała już piętnastoletnia dziewczyna, ale maszyna do zabijania.

– Co to za potwór? – zapytał jeden z nich.

– Słyszałem o niej – odparł inny. – Wynik eksperymentów rodziny Estraneo. Nazwali ją...

The Lucifer's Angel

Nóż prześlizgnął się po jego gardle, nim skończył mówić. Inny z mężczyzn uniknął ciosu i celnie wyprowadził własny. Vivian straciła równowagę, więc kopniak w biodro odrzucił ją na ścianę. Coś nieprzyjemnie trzasnęło – chyba jedno z jej żeber pękło. Mimo to uchyliła się przed wystrzelonym pociskiem. Nożem rzuciła w mężczyznę, którego sprowokowała, a który właśnie się pozbierał i zamierzał zaatakować niczego nieświadomą Anikę. Ostrze przebiło serce.

Vivian odskoczyła przed kolejnym pociskiem i chwilę później ruszyła na strzelca. Zaskoczony tym szalonym wybrykiem nie zdążył się uchylić – zacisnęła ramię wokół jego szyi, pozbawiając go oddechu. Walczył rozpaczliwie, ale nie dała się zrzucić, dopóki nie wydarła z niego życia.

Pociągnięta za włosy uderzyła łokciem o podłogę. Syknęła jak rozzłoszczona kotka i nieco na oślep wymierzyła kopniaka. Przeciwnik mimo bólu złapał ją za nogę i pociągnął do siebie. Nie przewidział, że drugą stopą Vivian uderzy go w krocze.

Drzwi zostały wywalone z kopa, padł strzał, a z brzucha mężczyzny, z którym zmagała się Vivian, wyszedł sztych miecza. Wszystko w ciągu ułamków sekund.

– Voi, na chwilę cię spuścić z oka – padło warknięcie.

Vivian posłała wściekłe spojrzenie Squalo, który strzepał miecz z krwi i wnętrzności ofiary.

– Nikt cię tu nie zapraszał – odparła. – Poza tym spóźniliście się, Xanxus.

Spojrzała na lidera Varii, który w tej chwili nie zwrócił na nią uwagi. Podszedł za to do młodszej siostry.

– Nie patrz jeszcze – odezwał się, nim Anika uniosła powieki.

Uwolnił jej nadgarstki od krępującej liny i wziął ją na ręce. W pomieszczeniu było za dużo krwi, żeby mogła przejść samodzielnie, nie brudząc się.

– Chyba niepotrzebnie się śpieszyliśmy – warknął do Vivian.

Rzucił jej wkurzone spojrzenie, na które wzruszyła ramionami.

– Chronić swoją rodzinę. Nie wciągać do walki cywili. Nie robić bałaganu – wyrecytowała. – Co ci się nie podoba?

– To trzecie trochę ci nie wyszło – prychnął Squalo. – Zresztą spójrz na siebie. Dama Vongoli.

– Ciebie nikt o zdanie nie pytał, rybko.

– Lussuria, zajmij się Vivian.

– Jasne, szefie.

Tuż obok dziewczyny pojawił się inny członek Varii – wysoki i chudy, z oczami ukrytymi za okularami przeciwsłonecznymi i z zielonym irokezem w długim płaszczu przyozdobionym pomarańczowym, pierzastym kołnierzem.

– Prawdziwa z ciebie ślicznotka – powiedział radośnie. – Pokaż ten nosek.

Na lekarza nie wyglądał, więc nie zaoponowała, gdy sprawdzał jej stan po walce. Faktem było, że większość krwi należała do przeciwników. Członkowie Varii byli pod wrażeniem – nawet oni rzadko robią takie pobojowisko. Stan ciał porywaczy świadczył o wysokim poziomie umiejętności Vivian – uderzała, aby zabić – ale też o braku jakiejkolwiek litości czy zahamowania. Idealna maszyna do zabijania.

– Co z tym? – zapytał Squalo.

– To robota sprzątaczy. Zbieramy się.

Vivian jeszcze przez chwilę patrzyła na dzieło własnych rąk. W czasie walki nie, ale teraz wróciła do niej scena z innego miejsca, innego czasu. Pomieszczenie skąpane we krwi, ciała dorosłych i te słowa, które miała pamiętać do końca życia:

– Przetrwasz, ty jedna przetrwasz. Niesiesz naszą pamięć. Przetrwasz.

On your own I know you can make it
Truth or bone I know you can shake it
Survive alone I know you can take it

Poczuła ciężar kurtki na ramionach i spojrzała na Squalo.

– Rusz się – warknął. – Nie mamy całego dnia.

Wyszli na zewnątrz, gdzie czekał samochód. Xanxus wskazał Vivian, żeby wsiadła do tyłu razem z Aniką, która była już spokojna, choć krwawe ślady na ciele i ubraniu starszej dziewczyny wciąż ją niepokoiły. Nie była głupia. To, że nie widziała, nie oznaczało, że nie wiedziała, co Vivian zrobiła. Sama nie była pewna, czy obawia się młodej zabójczyni. Z pewnością jednak nie podobało jej się, że Vivian tak łatwo zabija i jeszcze ją to bawi. To było przerażające.

Squalo zamknął za dziewczynami drzwi. Zwykły wyraz twarzy z wiecznym, nieco drapieżnym uśmiechem w kącie ust zastąpiła powaga.

– Xanxus, kim ona naprawdę jest? – zapytał.

– Kto?

– Ta dziewucha, którą Dziewiąty przygarnął. Widziałeś, co zrobiła. To nie jest normalne.

– Pokłosie eksperymentu „Egzorcysta” tych dupków z Estraneo. Tylko ona przeżyła.

Squalo chciał jeszcze o coś zapytać, ale Xanxus uciszył go spojrzeniem. To nie był czas ani miejsce na takie rozmowy. Nie przy dziewczynach. Anika nie znała szczegółów, Vivian nie należało przypominać tamtego okresu. To opowieść na później. Teraz najważniejszy był powrót do domu.

Fly away, fly away
Run away, run away
Hide away, hide away
Lucifer's Angel

*Pewnie zauważyliście pewną nieścisłość. Vivian ma tu 15 lat, Anika 13, a różnica pomiędzy nimi wpisana jest jako 3 lata. Otóż Vivian jest z sierpnia, Anika z maja. Pierwszy opublikowany tekst z PJ dzieje się wiosną, przed urodzinami Aniki, ten zaś to scena z lipcowego popołudnia.