[27] Po prostu August ~ Daconte

 August, Wielki Bolo i Kokietka schowali się za krzakiem wawrzynu.

 O tej porze trudno było ukryć się w lesie. Niewiele śródziemnomorskich drzew zrzucało liście przed chłodami, a jednak zimą las na Los Pinares wydawał się jeszcze bardziej przerzedzony, niż sugerowałaby to jego delikatna natura.

 Poza tym, jak tu się ukryć przed niezwykłym słuchem daniela?

Najlepiej wiedział o tym Wielki Bolo, kiedyś uczestnik krwawych polowań.

 Dzisiaj dzięki swemu doświadczeniu, pomagał przyjaciołom w ochronie i obserwacji tych delikatnych stworzeń. Czasami, robiąc zamieszanie, odganiali od nich myśliwych i wtedy bywało niebezpiecznie.

– Kryć się dzieciaki. Nadchodzi. – poinformował scenicznym szeptem – czuję jego kwaśny zapaszek, a więc i on może nas wyczuć. Nie przeszkadzajmy mu.

– Nie przesadzasz? – Żachnęła się Kokietka – Najwyżej zmieni trasę. Nie mam ochoty siedzieć w krzakach. W końcu wymknęłam się, żeby poganiać po lesie.

– Kokieta, słuchaj Bola – warknął August - wie co mówi. Wystarczy, że przy Dwunożnych udajemy, że straszymy zwierzynę.

– No już...– Sapnął największy z trójki przyjaciół – możemy wychodzić. Zapach przeszedł bokiem, a to znaczy, że daniel sam zmienił trasę.

 Kokietka, jakby tylko na to czekała, wyskoczyła zza krzaka wawrzynu i zaczęła okrążać go w podskokach. Była najmniejsza i najbardziej ruchliwa. Jej rudo-złota grzywka prawie zakrywała wielkie, czarne oczy, które wyzywająco patrzyły na świat.

– Ej, zapomnieliśmy o Zbóju – Zmartwił się August. – Dzisiaj jest z nami ostatni dzień. – To znaczy...nad nami. – Poprawił się.

Wszyscy podnieśli głowy. Nad nimi płynął niewielki obłoczek, ale sylwetka Zbója była bardzo wyraźna. Pozdrowili go cichymi szczeknięciami. Zamachał do nich ogonem.

– Och, biedaczek - westchnęła Kokietka – nie wytrzymał czwartej zmiany domu. Ludzie są okropni. Traktują nas jakbyśmy byli pluszakami albo jeszcze gorzej...

– Dlatego ja jestem kapryśnica i przynajmniej zawsze stawiam na swoim! – dopisnęła resztę swojego wywodu i rozpoczęła kolejny slalom między krzakami.

– Mówię wam, ludźmi nie warto się przejmować. Patrzcie na mnie. – Zatrzymała się i wytknęła różowy, parujący języczek – Rano uciekam, żeby z wami poganiać, a potem idę z moimi Dwunożnymi i udaję delikatną baletniczkę. Ludzkie ciała mi towarzyszą, ale sobie z tego nic nie robię. Spacer po lesie zawsze mnie odpręża. Fakt, że ciągnę za sobą ciało, nie ma tu znaczenia. Nawet więcej ciał.

– Kokietka, ty serca nie masz? – Zapytał z powagą wyjątkowo cichy tego dnia August.

– Ja kocham moją Dwunożną jak nikogo na świecie. Jestem z nią od kiedy pamiętam. Wybrała mnie z czwórki rodzeństwa. – Czarne ślepia boksera rozmarzyły się – Moi bracia i siostry nie mieli tyle szczęścia. Niektórzy skończyli jak Zbój, w schroniskach, przytułkach...

– Smutne to, ale przecież takie jest nasze zadanie – ciągnął drapiąc się za uchem – uczyć Dwunożnych, aż do skutku. Być przy nich bez względu na wszystko. Zawsze wracać, nawet jeśli nas będa wyrzucać. A teraz muszę wam powiedzieć Coś Ważnego.

– Kokietka, siad! – krzyknął Wielki Bolo i poważnie skinął swoją ogromną wyżlą głową. – Słuchamy przyjaciela. August chce nam powiedzieć Coś Ważnego.

– Dobra, dobra. Znowu nudy. – Złoto-ruda mordka Kokietki skrzywiła się z niesmakiem. – A nie moglibyśmy sobie po prostu poganiać? – zapytała tak trochę bezsensownie, bo odpowiedź dobrze znała: Nie można sobie tak po prostu ganiać, jeśli ktoś z przyjaciół ma Coś Ważnego do powiedzenia.

– Chcę was poinformować, że być może nie będę z wami już długo. Przyjaciel mojej Dwunożnej ma jakieś problemy. Wiecie, jak to z ludźmi bywa...Zrobił się taki nerwowy, że nie można z nim wytrzymać i on sam ze sobą też.

Biorę to na siebie. Zbieram tą jego agresywną energię, ale mogę nie dać rady. Na pewno nie. Jestem za stary. – August zwiesił bokserski, poczciwy łeb i pokiwał nim ze smutkiem.

– Rozmawiałem już ze Zbójem, że niedługo dołączę do niego. – Brązowa morda z wielkim, wilgotnym nosem rozjaśniła się w uśmiechu, pokazując niezbyt równe zęby - Ucieszył się, a i ja jestem szczęśliwy, że pomogę mojej Dwunożnej i jej Przyjaciel znowu będzie spokojny i zdrowy.

– Albo i nie...- dodał w zamyśleniu Wielki Bolo.

– Według mnie jest duża szansa, że tak. Zresztą to nasze zadanie – zbierać niedobrą energię od Dwunożnych i ją unicestwiać. Niestety, nie jesteśmy kotami i dużo jej w nas zostaje.

– A teraz biegnijmy! – krzyknął August i pierwszy ruszył krętą drogą pod górę.

 Trójka przyjaciół zatraciła się w zabawie, tak jakby przed chwilą nie było Poważnej Rozmowy. Kiedy zjawiał się jakiś smutek, najlepiej było przegonić go po lesie.

 Kokietka rozpuściła złote pasma na wietrze i ścigała się do upadłego, wykonując kilka skoków w miejsce jednego, wielkiego kroku swoich przyjaciół.

 Bolo i August dawali jej fory. Znali upór i chęć dominacji „jorkszajerów”. Poza tym była przecież ich przyjaciółką.

 Nagle, od strony zabudowań, usłyszeli przeciągły gwizd, a potem wołanie „ Maya! Mayaaaaaaaaaaaa!”

– Ojej! - Przestraszyła się Kokietka. – Niedziela przecież, myślałam, że pośpią. Szukają mnie i tęsknią! Lecę! Cześć chłopaki! – Ostatnie słowa usłyszeli, kiedy już postać małej suni zniknęła za zakrętem.

– Widziałeś, jak wyrwała? – Zaśmiał się Bolo. ­– A podobno rządzi w domu swoich Dwunożnych i nie bardzo ich lubi.

– Wiesz jaka jest Kokietka. – stwierdził August – Lubi się popisywać, a wiadomo, że skoczyłaby za swoimi w ogień.

 Przyjaciele rozciągnęli się na porannym słońcu. Pomimo niskiej temperatury, promienie zaczęły rozgrzewać ich zimową sierść.

 Nie odzywali się. Bolo udawał, że właśnie wyłapuje jakieś małe insekty na łapach i zawzięcie się po nich iskał.

 August zagapił się na duszka Zbója, który jeszcze ciągle był dobrze widoczny.

– Hmmm...Niedługo się rozpłynie. – I tak go znajdę. Ciekawe, co potem będzie robił. To znaczy po całkowitym rozpłynięciu. Ja wybrałem powrót do mojej Dwunożnej. Będę przy niej do końca jej życia.

– To piękne. – Bolo oderwał się od swoich łap. – Ja kiedyś też zostanę przy moim Człowieku. Nie mógłbym wymarzyć sobie lepszego Dwunożnego. Kiedy porzucili mnie rannego w lesie po polowaniu, bo mówili, że zdechłem, znalazł mnie i zabrał do domu. Potem leczył...

– Wiem, Bolo, wiem. Mówisz to za każdym razem. – Przerwał przyjacielowi August, po czym podniósł się na cztery łapy, pochylił nad Bolem i przeciągnął szorstkim językiem po jego zamyślonym pysku. – Pobiegajmy jeszcze, bo zaraz trzeba wracać. Nie chcę, żeby znaleźli moją dziurę w płocie za magazynkiem.

– Cała nasza trójka to szczęściarze, wiesz o tym! Mamy kogo ochraniać! – krzyknął i puścił się z górki w stronę zabudowań na Los Pinares.

– I kochaaaać! – Szczekanie niosło się po porannym lesie.

Bola nie trzeba było dwa razy namawiać do biegu.

 **************

 Minęło pięć lat od kiedy Alicja opuściła Los Pinares.

Od tamtego czasu wiele zmieniło się w jej życiu. Rozeszła się z partnerem i zaczęła reporterska pracę wolnego strzelca, podróżując po Europie i obu Amerykach.

 Osiągnęła mistrzostwo w pakowaniu, w pół godziny wypełniając usztywniany plecak najpotrzebniejszymi rzeczami.

 Nigdy też nie zapominała o zdjęciu swojego ukochanego psa Augusta, który przeniósł się za Tęczę dwa lata przed jej wyjazdem z Hiszpanii.

 Chociaż często zmieniała miejsca pobytu, towarzyszyło jej niezrozumiałe uczucie, jakby razem z nią podróżowała jakaś dobra energia.

 Czuła ją w każdym hotelu, każdym pociągu, na pokładzie każdego samolotu. Czasami odnosiła wrażenie, jakby to Coś się materializowało i choć było niewidoczne, z jakiegoś powodu miała ochotę Je pogłaskać.