[26] Kiedy umiera król ~ Alicja K.

Kiedy umiera król

Sala tronowa była ogromna. Niezmierzone morze głów wypełniało ją po brzegi, jakby miało sie zaraz wylać, jakby ściany nie były w stanie go utrzymać. Ruchy grupek gapiów były jak małe fale, powoli przetaczające się po wodzie. Szepty ludzi jak wołanie oceanu, w którym zaraz miał utonąć. A utonie z pewnością. Nigdy nie nauczył się pływać.

Wysokie ściany kiedyś bielone, miały teraz w kątach pajęczyny i pękający tynk. Po obu stronach, we wgłębieniach z cokołami stały rzeźby. Wysokie i dostojne statuy wyrzeźbione miały misterne płaszcze, suknie, królewskie regalia i twarze tak prawdziwe, że trudno było się nie zastanawiać, czy nie zaczną się zaraz ruszać. Szpaler kończył się wzniesieniem, na którym stał tron wielkości słonia, zrobiony z takiej ilosci złota, że możnaby za nie kupić całe państwo. Po obu jego stronach stały mniejsze fotele, na których zwyczajowo zasiadała rodzina króla. Całość sali tronowej zwieńczona była kopułą pomalowaną w niebo. W słoneczny dzień, obłoczki stworzone ręką artysty wyglądały jak prawdziwe. Nie mogł oderwać od nich wzroku, kiedy zobaczył je po raz pierwszy.

            Stał na niewielkiej okrągłej scenie pośrodku tłumu, przywiązany do pala. Zupełnie jak ostatni członek załogi tonącego statku, szukający ratunku na bocianim gnieździe. Reszta statku utonęła, a on ciągle miał nadzieję, że ten jeden fragment będzie pływał i uratuje mu życie. Złapał sie na tym, że ściskał kurczowo drewno za plecami. Nawet gdyby nie było żadnych więzów, nie odważyłby się puścić.

            Szczęki miał boleśnie zaciśnięte. Nie chciał otwierać ust, bo czuł jak w każdym momencie narasta w nim coraz większy krzyk. Gdyby spróbował powiedzieć słowo, ten krzyk wydostałby się na zewnątrz i nigdy nie skończył. Krzyczałby w tę przepastną przestrzeń głów i kończyn, krzyczałby do tego wielkiego tronu, do złoconych rzeźb poprzednich królów o pustych oczach, do nieba widocznego z okienek pod sufitem. Był pewien, że nikt by tego krzyku nie słyszał i nikt by na niego nie odpowiedział. Tego nie chciał. Stał wiec cicho i spokojnie, z odważnie wzniesioną głową, czekając na cud, który nigdy miał się nie wydarzyć.

            Popołudniowe słońce wpadało do sali oświetlając rząd posągów. Wydawało mu się, że tylko one patrzą. Starzy królowie mrugali do niego ze swoich zacienionych nisz i wydymali usta. Nie wiedział do końca, czy byli równie zdumieni jak on tym, że się tu znalazł, czy nudziła ich cała ta przedłużająca się, nudna sytuacja. Tylko stojąca pośrodku królowa patrzyła wprost na niego z takim smutkiem, że do rosnącego w nim krzyku dołączył wielki kamień w gardle. Nie mógł go przełknąć. Złote promienie oświetlały jej piękną twarz i sprawiały, że wyglądała jak żywa. Jeśli to miała być ostatnia twarz jaką widział w życiu, mógł odchodzić spokojnie.

            Z zadumy wyrwał go niespokojny szum słów dokoła. Na salę wchodził król. Z tysiąca gardeł wyrwały się krzyki i westchnienia. Tysiące rąk składało sie razem w entuzjastycznych oklaskach. Wszystkie oczy zwróciły się w kierunku złotego tronu. Nikt nie patrzył już na małą wysepkę z samotnym rozbitkiem.

            Władca był prawie niewidoczny spod oficjalnych szat. Rachityczny, mały człowieczek ledwo powłóczył nogami uginając się pod wagą złotego napierśnika, korony i berła z rubinem wielkości pieści. Widocznie utykał na lewą nogę. Droga od drzwi do tronu zajęła mu wyjątkowo dużo czasu. Jego więzień prawie widział kropelki potu perlące się na czole monarchy z wysiłku. Nie bez satysfakcji. Ani ten napierśnik, ani korona ani berło nie były własnością tego pokurcza. Nigdy nie powinien był ich dotykać, a już na pewno nie nosić. Te wszystkie rzeczy należały do ojca mężczyzny spętanego pośrodku sali tronowej, a po jego śmierci do niego samego. To w krwi jego przodków skąpana była złota zbroja i to ich życia zbudowały historię tego królestwa. To on powinien zasiadać teraz na tronie, a ten śmieszny kurdupel ginąć właśnie w niepamięci ludu, albo gnić w lochu.

            Zamiast zasiąść na tronie król uciszył dłonią ocean głów i przemówił. Pod mężczyzną ugięły sie nogi i zawładnął nim palący gniew. Puścił kawał drewna, który tak kurczowo trzymał jeszcze chwilę temu, wyprostował się i odpowiedział.

             – Zabij mnie, jeśli musisz, ale nie uklęknę przed królem noszącym koronę osadzaną diamentami każdego życia, które zakończył. Nie przed błaznem i uzurpatorem, który zakończył życie mojego ojca.

            Strzała była szybka, wystrzelona zza pleców króla i prawie niewidoczna. Przebiła mu serce tak, że nawet tego nie poczuł. Gdyby nie to, że z każdym oddechem jego koszula robiła się bardziej szkarłatna nawet nie wiedziałby, że umiera. Spojrzał ostatni raz na smutną twarz rzeźbionej królowej.

             – Do zobaczenia niedługo mamo.