[9] Zemsta deszczu [wyrwane z kontekstu] ~ Tenebris

Jest to fragment napisany na rzecz historii, którą obecnie tworzę, czyli właśnie Zemsty deszczu. Temat z tego tygodnia pomógł mi napisać scenę, którą planowałam już od dawna :) Enjoycie.

             – Moment, w którym zabójca ma serce to: moment jego śmierci – wyszeptała szatynka, stojąc tuż za nią i ostrożnie wyciągnęła z jej rąk pistolet.

             – Lucy? Nie rozumiesz. Ja muszę…

             – To ty nie rozumiesz – stwierdziła, krzywiąc się. Jej oczy zazwyczaj pełne emocji, teraz prezentowały jedynie chłodny błękit. – To droga bez powrotu.

             – Oddaj mi go, proszę… Potrzebuję ten jeden raz.

             – Jesteś strasznie uparta, Karen – westchnęła Lucy i pokręciła głową z dezaprobatą. – To jest jak klątwa. Gdy użyjesz go raz, kiedyś zrobisz to ponownie – wyjaśniła i odbezpieczyła broń, po czym wycelowała nią w rozmówczynię. – Bang! – mruknęła, naśladując dźwięk wystrzału.

            Karen zamknęła oczy, ale nie ruszyła się. Otworzyła je i spojrzała na Lucy dopiero wtedy, gdy usłyszała jej śmiech.

             – Próbujesz mnie nastraszyć. Rozumiem – stwierdziła ze smutkiem.

             – I chyba mi się udało – zauważyła Lucy, a wredny uśmiech nie schodził z jej twarzy. – Zrozum Karen, ten świat nie jest dla ciebie. To dla twojego dobra, bo wbrew pozorom darzę cię pewną sympatią.

             – A dla ciebie jest ten świat?

             – Dla mnie też nie. Ale jest coś, co nas różni. Ja w przeciwieństwie do ciebie nie mam już nic do stracenia. Ty masz wszystko.

             – Ale stracę go, jeśli czegoś nie zrobię – zaprotestowała Karen.

             – Więc zrób coś, ale znajdź inną drogę. Nie jesteś zabójcą. Jesteś na to zbyt mądra i zbyt ambitna.

            – A może wcale nie…

            – Ale jedno muszę ci oddać – przyznała po chwili namysłu Lucy i spojrzała na swój pistolet. – Zupełnie się po tobie nie spodziewałam, że zwiniesz mi go z torebki, gdy tylko opuszczę gardę. Tylko po to zaprosiłaś mnie na kawę, prawda?

             – Jesteś jedyną taką osobą… Jedyną, która może mi pomóc.

             – Ale nie pomogę. Przykro mi.

             – Ale ty weszłaś do tego świata. Więc czemu? – upierała się Karen, choć w głębi duszy wiedziała, że nic nie wskóra.

             – Zemsta. Zawsze chodzi o zemstę albo o pieniądze.

            – Zmieniłaś się – zauważyła smutno.

             – Ej, ej. Bez takich mi tu.

             – Jesteś silniejsza, niż kiedyś. Masz cel. Nawet jeśli jest nim zemsta.

            – Nie miałam innego wyjścia – skwitowała Lucy. – A teraz idź już. Nie dam ci broni. I nie próbuj szukać innego źródła. Wiem, że stać cię na więcej.

             – Więc może ty... – zaczęła Karen.

             – Nie ma mowy. W ogóle o tym zapomnij. A najlepiej trzymaj się z dala ode mnie i wszystkich ludzi z przestępczego półświatka. Nie masz pojęcia ile musiałam się natrudzić, żeby odciągnąć od ciebie Johnesa. Strzeż się. On tak łatwo nie rezygnuje.

            – A więc miałam rację, to byłaś ty.

             – Może tak, może nie.

            – Więc jednak jesteś trzymasz z Czarnymi Wilkami.

             – Trzymam? – zdziwiła się Lucy i przechyliła głowę na bok. – No może… Może można to tak nazwać. Tym bardziej powinnaś wiedzieć, że my niesiemy za sobą jedynie śmierć.

             – To twoja ostateczna decyzja? – zapytała Karen, choć znała odpowiedź.

             – Idź.