[11] Dream team ~ Tenebris

Słowo się rzekło i tekst się napisał Triszowy z serii DMF, nad którą pracuję z Wilczym i Rilnen. A wszystko zaczęło się tu na GPK od wilczego tekstu o Blu, która znalazła w piekle swojego psa. Dalej poszło już z górki i zrobiło się z tego demoniczno–anielskie trio, przyprawiające ludzi o ból głowy. Miłej migreny!

            Stali na skrzyżowania w samym centrum miasta. Niepotrzebnie się rozdzielili i teraz trzeba było się odnaleźć. Ale Dante przecież wiedział lepiej. Wysłał swojego bratanka w towarzystwie demona (raczej chodziło tutaj o charakter) oraz anioła, więc combo było po prostu cudowne i Celty pozostało jedynie modlić się, żeby się nie pozabijali.

            Przynajmniej Blu i Nero, bo nie czuła, żeby miała jakoś specjalnie tęsknić za Tamiel. Nigdy nie przepadała za aniołami. Były zbyt świętoszkowate, a Tamiel, jej zdaniem, za bardzo łasiła się do Dantego, za co miała ją czasami ochotę chapnąć w skrzydło. Boleśnie.

            Westchnęła ciężko i spojrzała ukradkiem na Dantego. Wzrok zbłądzony za rozumem. Nie trudno było zgadnąć, że nie ogarnia. Nie miał pojęcia, gdzie teraz iść. I Celty przez dłuższą chwilę zastanawiała się, jak on przeżył, tyle lat pracując jako łowca. I kto mu w ogóle dał licencję. O ile dawali jakieś licencje na walkę z demonami. Było to warte sprawdzenia.

            – To… Gdzie teraz? – zapytał wreszcie Dante, przyglądając się coraz bardziej wkurzonej blondynce.

            W lodowo-błękitnych oczach, podobnych do jego własnych, widział swoje odbicie. A podobał mu się ten widok niezmiernie, gdyż Dante nie od dziś wiedział, iż jest bardzo przystojnym łowcą i panienki po prostu na niego leciały. Gdyby jeszcze Celty podzielała jego entuzjazm, bo Tamiel na przykład problemu z tym nie miała.

            – Sądząc po kierunku wiatru, połamanych patykach w rogu i śladach stóp, myślę, że poszli w lewo – odpowiedziała z poważną miną.

            – Naprawdę umiałaś po tym stwierdzić? – zapytał wyraźnie zdziwiony Dante i pokiwał głową z uznaniem.

            – Nie, idioto, wysłali mi wiadomość – wyjaśniła Celty. – Znaczy Tamiel wysłała z telefonu Blu, po tym jak zaczęła rzucać w Nero wszystkim, co popadnie. Blu rzecz jasna. Pośpieszmy się lepiej, zanim chłopaka zajedzie – dodała.

            – Nie, no głupi jest, ale nie taki pierwszy lepszy. Tak szybko się nie da.

            – Oby też nie pierwszy łatwiejszy, bo w innym przypadku chyba mu współczuję – skwitowała Celty i wzruszyła ramionami, widząc, że Dante nie załapał. – W lewo – przypomniała. – Idziemy. Już. W lewo, do licha ciężkiego! – krzyknęła, gdy łowca ruszył w proporcjonalnie przeciwną stronę do wskazanej. – To drugie lewo! Na litość boską, kto ci pozwolił zostać łowcą demonów? Zabrakło im ludzi, gdy demony wyrżnęły w pień tych, którzy mieli jakiekolwiek kwalifikacje?

            – Zluzuj gacie – padło w odpowiedzi i dziewczyna przeciągnęła otwartą dłonią po twarzy w akcie desperacji i głębokiego ubolewania nad swoim ciężkim żywotem. – „Bez spiny, są drugie terminy” – zacytował radośnie.

            – Widzisz i nie grzmisz… – I zagrzmiało, a potem nawet huknęło. – I po co ja pytałam? – westchnęła Celty.

            – Burza?

            – Mam nadzieję, ale… Nadzieja matką głupich.

            – Ale każda matka kocha swoje dzieci – dodał wesoło Dante.

            – Nie każda – powiedziała Celty, ale tak cicho, że nikt tego i tak nie usłyszał.

            Ruszyła w stronę, z której nadszedł huk, ale zatrzymała się w pół kroku, gdy tylko spostrzegła, że Dante znów się gdzieś zapodział. Tyle co wydawało jej się, że stał obok niej. Jednak wszelki ślad po łowcy zaginął. Jak kamień w wodę. Albo śliwka w kompot, kiedy tylko do Celty doszedł zapach pizzy.

            Jeśli Dante gdzieś się zapodział, mógł być tylko w jednym miejscu. W pizzerii. To był naprawdę niezawodny strzał w jego przypadku. Bo i tym razem Celty się nie pomyliła. Łowca pogwizdując radośnie, czekał w kolejce po swoją Margaritę z podwójnym serem.

            – Czy ja, do chuja, mówię nie wyraźnie? – wycedziła przez zęby Celty. – Idziemy szukać pozostałych.

            – Naprawdę dziewczyno, ja nie wiem, do czego ty rozmawiasz w wolnym czasie, ale nie musisz się tym chwalić publicznie – skwitował Dante, niespecjalnie przejęty narastającym gniewem dziewczyny.

            Powaga sytuacji dotarła do niego dopiero, gdy jej dłoń rozbłysnęła czerwonym światłem anty-demonicznej magii. I tym razem nie było, co do tego wątpliwości, że to on był celem. I chociaż nie był demonem, obawiał się o namiastkę swojej demonicznej krwi. Jako, że był do niej raczej przywiązany i nie chciał jej stracić, uniósł ręce w geście kapitulacji.

            – Wygrałaś – oznajmił pospiesznie. – No już, nie denerwuj się. Zaraz idziemy do Nero i Blu i Tam… – urwał, gdy czerwony blask znów się nasilił. – No, już, już – mamrotał, kierując swoje kroki w stronę ulicy. – Spokojnie – dodał, rzuciwszy ostatnie tęskne spojrzenie ku pizzerii.

            Kolejny huk sprowadził ich na ziemię i oboje rzucili się do biegu. Szybko dotarli na miejsce, gdzie zobaczyli ogromną, obślizgłą ropuchę, wokół której biegał Nero ze swoim mieczem, próbując jakoś zranić ogromne cielsko demona.

            Tamiel atakowała z góry, unosząc się w powietrzu na swoich anielskich skrzydłach. Ile Celty dałaby w tej chwili, żeby mieć kuszę albo cokolwiek, czym mogłaby zestrzelić wrednego skrzydlaka. Panoszyło się to to niepotrzebnie i siało zamęt, liniejąc na kanapę piórami. Jeszcze trochę i będą mogli sprzedawać pościel.

            Tymczasem Blu obserwując całe zajście z bezpiecznej odległości, podskakiwała bojo, machając pięściami niczym rasowy bokser i dyrygując coraz bardziej wkurzonemu Nero. Zupełnie, jakby to ona walczyła.

            – No nareszcie! – krzyknęła Tamiel. – Już bardziej się ociągać nie dało, co?

            – Stul! …Twarz – mruknęła Celty, czując na sobie spojrzenie Dantego. – A ty rusz dupę – zwróciła się do niego. – I pomóż Nero. Czekasz na oklaski?

            – Weź tą żabę uderz jakimś czarem oszałamiającym.

            – A co ja jestem? To nie jest gra rpg, a ja nie jestem szamanką! Zapierdalaj tam walczyć albo ciebie też potraktuję oszołomieniem, ty oszołomie.

            – Coś ty taka nerwowa? – spytał Dante, patrząc na nią z żalem i odrobiną współczucia. – Okres się zbliża?

            Dłonie Celty rozbłysły czerwonym światłem, tym razem już całkiem poważnie. Dante dłużej już nie zwlekał, wiedząc, że dziewczyna kryje tyły i z całą siłą zaatakował paskudnego demona, ku uciesze Tamiel i swojego bratanka.

            – Trzeba go było dłużej zagadywać – rzuciła anielica, patrząc z wyrzutem na Celty.

            Miarka się przebrała i blondynka podniosła z ziemi kamień, po czym wymierzyła.

            Cel pal.

            – Trafiony zatopiony! – zatryumfowała, gdy Tamiel obniżyła lot, pocierając skrzydło. – A teraz skupcie się ludzie – zadyrygowała. – Chcę to skończyć jeszcze przed obiadem.