[7] Kara dla buca ~ Cleo M. Cullen

            Gdyby ten tekst czytał Paweł Ciołkosz, uznałabym, że to piękna proza, a nie byle jaka fantastyka. Wystarczy, że Paweł towarzyszył mi podczas pisania  i od razu pracowało mi się lepiej. Niech żyje bezimienny bohater bez twarzy! 

            Buc. Człowiek zarozumiały i arogancki. Czasami pełen pogardy dla innych ludzi. Tym określeniem można się posługiwać w wielu przypadkach, pewnemu gronu ludzi z pewnością będzie się ono kojarzyło ze mną. No nic, taka jest moja natura. Lubię udowadniać innym, że ich poziom inteligencji nie dorównuje mojemu, ale nie robię tego jedynie z czystej złośliwości serca, ale dlatego, że tak jest - żyję w środowisku, gdzie szkołę kończy mniej niż pięćdziesiąt procent uczniów, egzaminy zdaje co czwarty student. Nie moja wina, że akurat tutaj trafiło mi się egzystować, ale mogę walczyć z tym, co mnie otacza.

            A przynajmniej mogłem. Bo teraz to już raczej niewykonalne.
            Kiedy od wypadku dzieliły mnie sekundy, wiedziałem, że nie wyjdę z niego cało. Ba, wiedziałem, że w ogóle z niego nie wyjdę. Samochód jechał zbyt szybko, ja miałem spowolniony refleks przez osłabienie organizmu. W chwili potężnego uderzenia byłem właściwie szczęśliwy, że pożegnał ten godny łez padół i udam się tam, gdzie może będzie mi lepiej. Jako dusza dość szybko opuściłem swoje wątłe ciało i ruszyłem w podróż. Taką, która mnie nie cieszy.
            Idę przez pustkowie. Całkowite, pozbawione jakiejkolwiek roślinności i wody pustkowie. Właściwie to nie idę, a unoszę się w czymś, co na Ziemi zwane jest powietrzem, a tutaj mogłoby nosić miano pełnego siarku bajora. Przede mną nie ma nic, nawet linii horyzontu. Ta surowość od razu wywołuje u mnie skojarzenie - oto zmierzam sobie po śmierci prosto do otchłani, zwanej Piekłem. Tylko ciemnego nieba mi brakuje (bo tak je sobie zawsze wyobrażałem). Nie widzę innych dusz zmierzających do tego miejsca, co trochę mnie dziwi - jeśli wierzyć wszystkim wiadomościach, na świecie dzieje się na tyle dużo prawdziwego zła, by wśród trupów znalazły się nikczemne dusze. Przynajmniej jedna duszyczka obok to byłoby niezłe towarzystwo na tę bezwyrazową podróż.
            Pojęcie czasu pewnie tu nie istnieje, więc trudno mi określić, ile czasu zmierzałem do tych czarnych drzwi. Ale w końcu dotarłem. Teraz unoszę dłoń i pukam w nie, co wydaje mi się trochę bez sensu. Kto puka do bram Piekła? Choć mam wątpliwości. Piekło to otchłań, więc dlaczego szedłem, zamiast spadać w czarną dziurę? Czyżbym jednak źle zrozumiał, gdzie zmierzam?
            Strzęk otwieranych drzwi brzmi przeraźliwie, drażni moje uszy. Wychylam się, by dostrzec coś za nimi, ale tak jak ściana ma kolor pustkowia, tak droga za drzwiami wygląda identycznie. Może to jednak Czyściec, skoro wszystko wygląda tak samo?
            Wzdycham. Nie mam pojęcia, gdzie się znajduję, ale z drugiej strony już nie mam nic do robienia, więc mogę tak iść przed siebie, a nuż zajdę gdzieś, gdzie czegoś się dowiem.
            By mieć jakieś pojęcie o czymkolwiek i przez chwilę poczuć się znowu jak człowiek, zaczynam liczyć kroki. Jeden, dwa, trzy,... osiemdziesiąt pięć... dwieście trzy... Przy tysiąc pięcset osiemdziesiątym trzecim napotykam ławkę, a na niej postać, która wygląda jak ludzkie wyobrażenie diabła, jest tylko małe - wzrostem dorównuje pewnie kilkuletniemu dziecku - a na jego kolanach spoczywa zwój pergaminu. Unoszę brew, przystając niedaleko. Diabełek spogląda na mnie czerwonymi oczkami i uśmiecha się przerażająco.
            - Witaj - syczy, a mnie przechodzą ciarki. - Miło, że dotarłeś. Za mną.
            Zeskakuje z ławki i w podskokach idzie przed siebie. Czynię kolejne kroki i nagle nic nie widzę - przypomina to nagłe wejście do tunelu, słychać jedynie odgłos poruszania się postaci przede mną. Przełykam ślinę i ponownie liczę kroki, co odrobinę mnie uspokaja. Po stu dwudziestym znowu znajduję się na pustkowiu, dostrzegam jednak oddalone ode mnie i rozłożone równomiernie kotły, ze wszystkich stron dochodzą okrzyki bólu, śmiechy i pogwizdywania. Jest też wyraźnie cieplej. A ja wciąż mam na sobie coś, co przypomina ubranie starożytnych Rzymian i gryzie mnie w skórę.
            Diabełek przede mną prowadzi mnie w stronę jednego z kotłów. Więc to tam spędzę piekielną wieczność. Wyśmienicie. Nie mam jakiegoś podłego humoru - wielokrotnie za życia przeszło mi przez myśl, że przez swój charakter mogę trafić tutaj. Wprawdzie nikogo nie zabiłem (niejednokrotnie miałem jednak ochotę podciąć gardło ludziom w kinie), ale i tak do aniołków nie należałem. Nie jestem niczym zdziwiony, ale zaciekawiony, co chyba normalnej psychicznie duszycce nie przystoi.
            Mały piekielny stworek zatrzymuje się przy kadzi, odwraca do mnie, rozwija pergamin i czyta głosem przypominającym skrzek starej śpiewaczki operowej:
            - Decyzją Rad Nieba i Piekła zostajesz przydzielony do tego oto miejsca, gdzie spędzisz resztę swego niekończącego się po wsze czasy żywota. Twoja kara znajduje się po drugiej stronie tego kotła. Życzymy udanego pobytu w Piekle. Wszelkie regulaminy wiszą na drzwiach, które są nigdzie. Dziękujemy za uwagę. Obyś smażył się dobrze!
            Przyznaję, że to nie najlepsze powitanie, ale dziwniejsze jest, że w ogóle ktoś stworzył taki list dla nowoprzybyłych. Diabełek spogląda na mnie, puszcza mi oczko, po czym odbiega, a ja czuję, jak na moich nadgarstkach pojawiają się ciężkie łańcuchy.
            Oho, kara się zaczyna.
            Zgodnie z tym, co było w liście, mimo ciężkiego sprzętu, jaki mi tutaj zaoferowano, z dodatkową kulą u nogi - jakie to piękne - obchodzę kocioł i zamieram na widok czegoś, czego zupełnie się nie spodziewałem. Przynajmniej nie w tym miejscu. Ja, największy buc na całym świecie, ten, który arogancją obdarzał każdego, kto się nawinął, jestem zaskoczony. Wiem, dlaczego jestem w Piekle. Wiem, co zrobiłem. To, czego nie wiem to, dlaczego mój pies czekał tam na mnie, aż przybędę.
            Mój pies, Boggie, był jedynym promykiem światła w moim życiu. Przytulas, miłośnik błota. Nikogo w życiu nie kochałem tak jak jego (w ogóle nikogo nie kochałem, ale to inna sprawa). Był najlepszym psem, jakiego mogłem sobie wyobrazić. Zmarł na raka żołądka trzy lata przede mną. A teraz leżał dwa kroki ode mnie i wpatrywał się we mnie swoimi mądrymi, brązowymi ślepiami. Czuję napływające do oczu łzy i nie są one wynikiem siarkowych oparów. To przez wstyd, który czuję, kiedy tak na mnie patrzy.
            - Dlaczego? - pytam, dotykając jego ciepłej sierści. - Dlaczego?
            Słona woda zaczyna płynąć po moich policzkach, a gdzieś za mną rozlega się metaliczny głos:
            "Dlatego, że byłeś bucem. Dlatego, że tylko jemu okazałeś ludzkie uczucia, żyjąc wśród ludzi. Więc teraz cierp. Powodzenia."
            Zaczynał łkać, a Boggie kładzie mi łeb na kolanach. Jeśli tak ma wyglądać wieczność, to żałuję. Żałuję, że nie potrafiłem być człowiekiem. Dopiero teraz żałuję.
            Ale jest za późno. O wiele za późno.
            Piekło jest piekłem i nic tego nie zmieni. Nawet płacz jednej żałosnej duszyczki.