[11] Wróżbita płakał jak wróżył, czyli przyszłość GPK ~ Tomek

Notka od autora: Zbieżność imion i wydarzeń nieprzypadkowa. I przyznam jeszcze, że troszeczkę mnie poniosło podczas pisania :D

Zostaniesz przekształcony przez to co czytasz. – Deepak Chopra

Pewnego słonecznego dnia, w blasku srebrzystego księżyca z oceanicznej głębi wyłonił się słoń, który transmutował na Wilczego Demona.

– Hejka! Co się k#@!a się patrzycie, nigdy nie widzieliście spóźnionego konwentowicza. Głodna jestem, gdzie są te ramunowe żelki? – powiedziała Wilczy, po czym rzuciła się na stół z przekąskami.

Tak się zaczął konwent Grupy Kreatywnego Pisania, istnej zbieraniny chorych od smogu bezmózgich grafomanów. Dyletantów obecnych było pierwiastek trzeciego stopnia z dwustu szesnastu. Cały ten najszlachetniejszy kał ludzkości, których 99% masy stanowił tłuszcz, siedział w pustym, białym pokoju bez klamek.

– Wilczy zachowuj się, to jest nasz pierwszy konwent.

– Tris, głodna nie jesteś sobą – Rilnen wywróciła oczy na lewą stronę – masz, zjedz se żelka.

Chcąc nie chcąc Tenebris była zmuszona zjeść żelka, bo Patryk już wyciągał swój nóż myśliwski ciesząc się, że będzie mógł kogoś zabić. Natychmiast jej się poprawiło.

– No dobrze, to zaczynamy. Cleo ty pierwsza.

Szara jak deszczowe chmury dusza Cleo M. Cullen wyszła z jej ciała na głowę Tris, wrzasnęła coś po hiszpańsku i wróciła z powrotem. Po niej przemawiała Aktina. Zawyła kilka razy jak wilk i rozszarpała krwistego żelka.

– A ja się z wami nie zgadzam, nasze teksty powinny być coraz brzydsze – powiedział Tomek – w końcu chyba po to powstała ta grupa. Żebyśmy ćwiczyli się w brzy… – nie dokończył, bo Rilnen się wtrąciła.

– Hej, spójrzcie co za urocze stworzonka przyszły.

Wskazała na malutką grupkę trzystu trzydziestu pięciu i pół tysiąca wieśniaków trzymających widły i wyraźnie chcących zrobić coś niezgodnego z prawem. Jeden z nich, szczególnie brzydki, z olbrzymim garbem na plecach wyszedł przed nich i powiedział:

– Nieuprzejmie chcielibyśmy zaprosić wasze obrzydliwości na chlanie brudnej wody z kałuży i łapanie pokemonów.

Dziewczyny pisnęły z nieszczęścia i z radością się zgodziły. Pobiegły za nimi, błyskawicznie znikając z pola widzenia. Na bagnie zostali tylko Tomek i Patryk, którzy stwierdzili, że poczekają. Czekali. Czekali. Czekali. W końcu, po 88 latach czekania Patrykowi się znudziło.

– Wiesz gdzie one poszły, obiecały mi że po konwencie będę mógł je zabić – powiedział.

– Sądząc po kierunku wiatru, połamanych patykach w rogu i śladach stóp, myślę, że poszły w lewo.

– Naprawdę umiałeś po tym stwierdzić?

– Nie, idioto, wysłali mi wiadomość.

Tomek wskazał na sarniego bobka, na którym było napisane „Hej wypierdki mamuta jesteśmy na polu konopi. Pomocyyy, mordują nas.”

– Jak widzisz mają się świetnie i nie potrzebują naszej pomocy.

– Ale ja tak bardzo chcę je wypatroszyć i zrobić naszyjnik z ich kiszek – powiedział Patryk z oburzeniem w głosie i łzami w oczach.

Próbując jakoś uspokoić chłopaka Tomek uderzył go płazem tak, że głowa oderwała się od tułowia i poleciała hen daleko poza horyzont. Potem wziął pod pachę uspokojone zdekapitowane ciało i ruszył prosto przed siebie. Szedł tak, aż doszedł do Wielkiej Rzeki Anduiny, gdzie wyjął zza pasa różdżkę i szepnął:

– Lumos.

I stała się światłość. A Tomek widział, że ona była dobra, dlatego oddzielił ją od ciemności. Tak odkrył szkielety z leżącymi obok nich widłami. Byli to obgryzieni przez wygłodniałe dziewczyny wieśniacy. Szukał dalej i znalazł Tris i Rilnen martwe, a z ich ust wyłaziły małe, białe robaczki o twarzach Nicolasa Cage’a. Wziął w palce jednego z nich i włożył sobie do ust.

– Całkiem smaczne, smakują jak benzyna.

Szszszszsz.

Odwrócił się, z oddali dobiegał odgłos odkurzacza. To była dusza Cleo pochylona nad pół ludzkim, pół wilczym ciałem. Nagle spojrzała na niego. Jej oczy były czerwone. Płonęły chęcią pisania.

– Valar Morghulis! – wrzasnęła tak, że wszystko się zatrzęsło, a niebo i ziemia zamieniły się miejscami.

Krzyk obudził Wilczy, która akurat spała w tym miejscu. Poderwała się na nogi napinając gigantyczne mięśnie do walki, przy których Pudzian byłby malutki, ale gdy tylko zobaczyła znajome twarze uściskała je. Niezbyt fortunnie dla nich, bo się udusiły ze skutkiem śmiertelnym.

– Cooo? Już po konwencie – krzyknęła, gdy nikt nie raczył okazać zainteresowania jej ekstatycznymi podskokami radości.

Wzruszyła ramionami i rozpoczęła powolny marsz do domu. Do domu niestety nie doszła, bo na ostatnim skrzyżowaniu przejechał ją jakiś bezimienny niemowlak na hulajnodze. A jej ostatnie słowa brzmiały:

– O ja jebie!