[8] Demon na strychu ~ Królik

Demon na strychu by Królik

Notka od autora:

Mam wrażenie, że ten tekst jest suchy. Wolałabym przeprowadzić akcję w inny sposób, zrobić tak, aby było ciekawiej, ale… obecnie nie potrafię. Być może kiedyś poprawię całą sceną i uczynię ją bardziej mroczniejszą. >D

You got your hell together

You know it could be worse

A self-inflicted murder

Maybe, maybe

You say it's all a crisis

You say it's all a blur

There comes a time you've gotta

Face it, face it

Kurz.

Jego drobinki latają w powietrzu, widoczne w promieniach słońca prześwitujących przez okno dachowe. Kręci mnie w nosie, mam ochotę kichnąć. Nie wiem, co tutaj robię. Powinienem być martwy. Powinienem odejść na drugą stronę. Dlaczego więc znalazłem się nagle na strychu mojego domu?

Oprócz stosów pudeł, starej choinki w rogu i dziurawej sofy nie zauważam niczego nowego. Ale coś każe mi zajrzeć do jednego z kartonów. Podnoszę się z podłogi, po czym podchodzę do najbliższego pudła. W środku widzę komiksy, które czytałem jako dziecko. Pod wpływem chwili postanawiam przenieść je na sofę i przeczytać po raz kolejny. Ale wyciągając je, dostrzegam coś, czego wcześniej z pewnością tutaj nie było. Szkatułkę.

Jest niewielka, wygląda na trochę starą. Na szczęście nie ma zamka, mogę bez problemu otworzyć jej wieczko. W środku widzę siedem szklanych kulek. Podnoszę jedną z nich i przyglądam się jej. W szkle wyryto imię: Teumiel. Oglądam następne kulki, odczytuję kolejne imiona: Abaddon, Seriel, Lilith, Goap, Carreau, Balan. Ale przez przypadek z palców wypada mi jedna z nich i roztrzaskuje się na podłodze. Krzywię się niezadowolony – nie chciałem przecież tego niszczyć.

Po chwili czuję jednak ruch powietrza przede mną. Podnoszę głowę i widzę wysokiego mężczyznę o długich, białych włosach. Jego czerwone oczy błyszczą niebezpiecznie, a blada cera przywodzi na myśl męczącą organizm chorobę. Nieznajomy szczerzy zęby w nieprzyjemnym uśmiechu. Mam złe przeczucia.

– Hej, młody. – Głos mężczyzny jest niski i ochrypły, ma w sobie coś, co sprawia, że przechodzą mnie ciarki. – To był dobry wybór.

– C- Co? – mówię niepewnie. Skąd wziął się tutaj ten gość? Skąd ja się tutaj wziąłem?

– Wstawaj. Nie będę rozmawiał z równym sobie tak, jakby był jakimś nędznym robakiem.

Odkładam resztę szklanych kulek do szkatułki i powoli podnoszę się z ziemi, próbuję zrozumieć słowa mężczyzny.

– Dlaczego nazwałeś mnie równym sobie? W niczym cię przecież nie przypominam.

Nieznajomy chwyta moją dłoń w mocnym uścisku i szczerzy się jeszcze bardziej.

– Abaddon. Dzięki za wybranie właśnie mnie.

– A ja jestem… – zaczynam, jednak nie potrafię kontynuować. Kim tak naprawdę teraz jestem?

– Nie musisz nic mówić – śmieje się mężczyzna. – Od teraz nazywać się będziesz Blake. Zostaw przeszłość za sobą, nie będzie ci potrzebna.

– Ale… nie chcę jej zostawiać – mruczę z niezadowoleniem. W przeszłości została przecież Xandra. Teraz jest zaledwie wspomnieniem, które sprawia, że czuję motylki w brzuchu. Ale kto wie, być może przeznaczenie będzie dla nas łaskawe i złączy nasze losy?

– Tak tylko mówisz. – Abaddon puszcza moją dłoń i sięga po szklane kulki, które przed chwilą odłożyłem. – Oni przekonają cię do zostawienia jej.

– Oni? – pytam zaskoczony. Czuję się jak małe dziecko, które nic nie wie o obecnej sytuacji.

– Reszta moich serdecznych przyjaciół.

Abaddon rzuca kulkami o podłogę, rozlega się brzęk tłuczonego szkła. Z ich resztek powoli zaczyna ulatniać się czarny dym, z którego formuje się coś na kształt ludzkich postaci.

– Kto to? – Rozglądam się wokół, zaniepokojony obrotem spraw.

– Nie bój się – mruczy Abaddon. – Już niedługo będziesz mógł nad nimi panować. Zostaniesz królem. Zyskasz moc.

– Nie chcę żadnej mocy – warczę. – Chcę Xandrę. To ona jest moją mocą.

– Zmienisz swoje zdanie – prycha niezadowolony mężczyzna i macha obojętnie dłonią w moją stronę. – Do roboty, panowie.

Zanim zdążę znów się odezwać czy zacząć prosić o pomoc, cieniste istoty otaczają mnie. Słyszę tylko ich gardłowy śmiech, widzę tylko ich płonące czerwienią oczy. A potem jest już tylko ciemność.