[11] Karuzela ~ Justyna W-R.

Karuzela

Ta noc była jedna z tych, podczas których nie widać gwiazd. Gęsty mrok rozświetlały błądzące po drzewach smugi światła latarek.

- Janusz! Janusz! - dało się słyszeć odbijające od drzew wołanie.

- Zobacz, to właściwe miejsce - latarki natrafiły na opuszczony paśnik dla saren. Paśnik był zadaszony i lekko zdezelowany. Sarny widocznie nie gardziły prostą rozrywką, bo gdzie nie gdzie walały się pety i puszki po piwie.

- Sądząc po kierunku wiatru, połamanych patykach w rogu i śladach stóp, myślę, że poszli w lewo.

- Naprawdę umiałeś po tym stwierdzić?

- Nie, idioto, wysłali mi wiadomość.

- Jaką wiadomość? Przecież to paśnik dla saren.

- Boże weź mnie trzymaj bo mu walnę.

- Ty, a jak to możliwe? Zobacz.

- Co takiego? To zwykła puszka.

- Jak te sarenki tymi małymi kopytkami...?

- Co sarenki? Co kopytkami?

- No jak one otwierają te puszki?

- Ja pierdolę, Stefan, nie wiesz?

- No?

- Siłą woli.

- Acha.

- A teraz chodź. Musimy znaleźć Janusza, zanim... - rzucił jeden z mężczyzn.

Ekipa poszukiwawcza składała się z dwóch osób. Byli ubrani w niewyszuny sposób. Szukali swojego przyjaciela. Niektórzy zapytaliby, czemu nie robią tego przez facebooka. Otóż właściwie robili to dwutorowo.

      - Andrzej, opowiedz mi, gdzie poszedł Janusz? Napisał ci coś jeszcze?

      - Przecież już ci opowiadałem...

      - No weź, opowiedz mi o nim raz jeszcze.

      - Ok, ale musimy się spieszyć - powiedział mężczyzna, po czym westchnął. - Idź przodem, a ja będę mówić. Janusz miał zwyczajne życie. Grubawa żonka, dwójka zasmarkanych dzieci, jakaś tam praca, do której nie było wstyd się przyznać w towarzystwie. Skończył trzydziestkę. Wtedy pojawiła się w nim tęsknota. Chciał czegoś więcej. Chciał poczuć się tak, jak wtedy, gdy ojciec zabierał go do wesołego miasteczka. Gdy ściskał w dłoniach zimny łańcuch dużej karuzeli. Pęd jazdy wbijał pod żebro barierkę zabezpieczającą. Zapomniał, że cała jazda trwała tyle co pocałunek. Nie zapomniał smaku tego pocałunku. Tęsknił za nim. Marzył. Czasami znów lądował na swojej planecie. Wysuszone zmysły nawilżał mgłą codzienności. Rżnął żonę wyobrażając sobie, że jest na szczycie góry z Naomi Cambell. Jednak gdy otwierał oczy widział tylko zroszone potem pulchne białe plecy i  pościel w kwiatki. W oczach miał łzy.

      - Fajniutką ma tą żonę. Zawsze mi się podbała ta jego Anita. I te kotlety!

      - Niestety w pewnym momencie jego głód stał się straszny. Zaczął publikować na facebooku swoje przemyślenia. Było tam dużo o coachingu, samodoskonaleniu i dążeniu do szczęścia. Wrzucał zdjęcia bezglutenowych posiłków. A po cichu kupował chipsy w markecie. Wrzucał sentencję o równowadze i miłości. Ignorował dzieci i żonę, spędzając czas na... samodoskonaleniu.

      - Acha, mów dalej. Kiedy cię słucham łatwiej mi się idzie przez ten las.

      - Wtedy go zauważyłem. Zaprzyjaźniłem się z nim. Zalajkowałem jego bloga na wordpressie. Wymienialiśmy się komentarzami, później mailami. Opowiadał mi o trawiącej go pustce. Wierzył, że wszyscy ludzie ją czują. Że wszyscy usychamy z pragnienia. Próbował medytacji. Pisał. Uwielbiałem go czytać.

      - Wiem, opowiadałeś mi o jego tekstach, kiedy piliśmy razem.

      - Tak. Jest bardzo charyzmatyczny.

      Mężczyzna zatrzymał się i  dotknął ramienia kolegi. Gestem nakazał ciszę. Rozejrzał się.

      - Nie, zdawało mi się. Idziemy dalej - powiedział zerkając na kompas. - Tam, między dęby. Napisał, że od paśnika na północ, to na północ.

    - Dobrze. Opowiedz mi jeszcze.

- Był dla mnie ważny. W końcu wyznałem mu miłość. Zrobiliśmy to w zeszłym tygodniu. To były czary. Ale on nie chciał się pogodzić ze swoją orientacją. Wyszedł do baru i poderwał taką jedną. Ona go znała, w końcu można go było zobaczyć w telewizji śniadaniowej.  Poszli do niego. Ale on nie stanął na wysokości zadania. Jakby wokół niej było pole siłowe. Pisał mi o tym na facebooku. W końcu ona zaczęła z niego kpić. Była pijana. On wyjął z szafy pistolet. Wycelował. Wypalił. I poczuł moc. Gardło mu się zacisnęło. Ręcę trzęsły. Krew wypełniała fugi między jasnymi płytkami. Pachniało śmiercią i spełnieniem. Opwiedziałem żonie bajeczkę o nadgodzinach, pojechałem do niego, pomogłem posprzątać. Oczy świeciły mu dziwnym blaskiem. Uprawialiśmy seks. A właściwie, to miłość.

      - Dzisiaj też był w barze?

      - Tak. Znalazł jakąś nową i zabrał na romantyczny spacer do lasu. Ona nie może znignąć.

      - Znajdziemy go, Andrzejku. Nie mógł odejść daleko.

      - Stefan, kurwa, ty nic nie rozumiesz – powiedział Andrzej łamiącym się głosem.

      - Rozumiem. Idziemy. A ty patrz na facebooka, czy nie napisał czegoś nowego.