[9] Raz, dwa, trzy, giniesz ty! ~ Justyna W-R.

Nie poszło mi w tym tygodniu. Widzę, że to opowiadanie jest dziurawe jak Internet Explorer. Nawet kawałek metki łososiowej umiał by napisać bardziej logiczną całość. Potraktujmy to jak takie sobie coś, stu procentowo na temat, ale niezbyt magiczne warsztatowo.

Raz, dwa, trzy, giniesz ty!

- No i jak się czujesz? - rzuciłam luźno. Mimo, że nagrywałam tą rozmowę, to chciałam by miała koleżeński ton. - Proszę, oto nasze dwie herbaty. Naczelnik pozwolił mi ją przynieść, choć nie było łatwo.

- Czuję się świetnie. Lubię tu być. - odpowiedział ciepło mężczyzna patrząc mi w oczy z serdecznym wyrazem twarzy. Ujął w dłoń filiżankę. Powąchał herbatę. Upił łyk.

- Wyglądasz bardzo dobrze. Myślałam, że w więzieniu ludzie powinni być sponiewierani. Nikt nie robi ci tu krzywdy? - zapytałam. Jakiś błysk w oku sprawił, że od razu poczułam do Tadeusza coś w rodzaju sympatii.

- Bardziej robili niż robią... Od pewnego czasu mam święty spokój. 

- Możesz powiedzieć coś więcej? Bądź szczery.

- Jestem szczery. Chcesz wiedzieć? - jego głos był spokojny. Zdania wypowiadał z namysłem.

- Po to tu jestem. - Spodziewałam się kogoś zupełnie innego. Nie tak zwyczajnego. Bardziej przypominał nauczyciela historii z podstawówki, tylko skrzyżowanego z Liamem Neesonem.

- No dobrze. Wpierw wyzywali mnie od potworów, bestii, walili kubkami w kraty. Później były pojedyncze poszturchiwania, a skończyło się na... - tu Tadeusz zawahał się, westchnął.

- Mam wyłączyć dyktafon? - wtrąciłam.

- Nie. Po prostu brzydkie słowa ciężko przechodzą mi przez gardło. Skończyło się tym, że piętnastu więźniów wykorzystało mnie w bardzo brutalny sposób. Strażnicy nic nie widzieli. Skończyłem w szpitalu z poszarpanym... Do teraz odczuwam to, gdy się załatwiam. Przepraszam, to brzmi okropnie. Próbuję po prostu być szczery. - widać było, że jest zażenowany.

- Mów, mnie to naprawdę nie rusza. - powiedziałam bez mrugnięcia powiek, nie chciałam przyznać, że czułam się niezręcznie. Szpakowaty, dobrze wyglądający, seksowny jak na swój wiek facet opowiadał mi tak intymne szczegóły.

- Kiedy będziesz to publikować w pracy dyplomowej, to napisz to tak, by było delikatnie. Nie chcę epatować wulgarnością, nie chcę sensacji. Dość już się dostało mojej rodzinie.

- Mówisz bardzo dobrze, a wszelkie szczegóły mogące wskazać twoją tożsamość wyrzucę. - skłamałam.

- Gdy wróciłem do celi, powiedziałem, że im dziękuję. To była jeszcze za mała kara, za to co zrobiłem. Że muszą się bardziej postarać. Bo jestem mordercą. I chcę od nich prawdziwej kary.

- Wtedy się zaczęło? - przerwałam jego milczenie. Zamyślił się, a ja nie chciałam tracić cennych minut.

- Nie. Wtedy się skończyło. Możliwe, że wpływ na to miało jedno wydarzenie. Byłem głodny. Bardzo, bardzo głodny krwi. Nie chciałem znów tego robić. Zabiłem już wystarczającą liczbę osób. Już koniec. Mówiłem sobie, że nigdy więcej nie zabiję. Wtedy jeden z nich znalazł się ze mną sam na sam. Usłyszałem jak w jego tętnicy płynie krew. Poczułem zapach potu. To będzie ostatni raz. Jeszcze ta jedna śmierć. To nic nie zmieni. Przecież i tak zostanę tutaj na zawsze. Poza tym są moje urodziny. Po tym czynie nie będę miał już okazji nikogo zabić. Z resztą to nie człowiek. To jakaś kanalia. Kiedy złapałem go za gardło i zacząłem dusić czułem to co zawsze. Euforię. Robiłem to szybko. Parę minut i nie żył. Miałem to dopracowane w każdym szczególe. Żeby było cicho, szybko i czysto. Strażnicy, którzy widzieli zdarzenie na kamerze nie zdążyli przybiec. Pewnie myśleli, że to ja będę bity. Inni skazańcy zaczęli się mnie bać. Wiedzieli, że w parę minut mogę pozbawić ich życia. Tak samo strażnicy. Dużo rozmawialiśmy. Czytaliśmy te same książki. Lęk zniknął. Chyba przerodził się w sympatię...

- Co pan czuł później? - zapytałam, by zamaskować zdziwienie. Nic co mówił ten człowiek, nie pasowało mi do schematów z podręcznika.

- Czułem wstręt do siebie. Znów to zrobiłem. Jestem kiepskim egzemplarzem człowieka. Jakbym nie miał w ogóle ludzkich hamulców. Jakby podczas stworzenia Bóg zapomniał o sercu. Zabiłem gościa, który być może miał rodzinę, może dziecko. Mógł kiedyś stąd wyjść, zmienić swoje życie. A ja mu to życie zabrałem. Zabrałem go komuś, kogo kochał. Miałem już nigdy więcej nie podnieść ręki na drugiego człowieka.

- I od tamtej pory nic się nie wydarzyło?

- Nie. Dobrze mi tu, w zamknięciu. Nie muszę się bać samego siebie. Nie zabijam od piętnastu lat. Jestem zadowolony z każdego dnia, w którym udało mi się powstrzymać.

Mężczyzna siedział wyprostowany. Z przyjemnością patrzyłam na szczupłe palce splecione na piersi. Lubiłam jego przenikliwe spojrzenie. Wpatrywał się we mnie z uśmiechem. Nie wiem co we mnie wstąpiło, ale zdjęłam kurtkę. Pod nią miałam cienką materiałową bluzkę, która podkreślała  kształty. Pokój wypełniła woń perfum, które aktywowały się pod wpływem ciepła. Na jego twarzy zagościł zadowolony uśmiech.

- Jakim cudem wpuścili cię do mnie? - zapytał.

- Sypiam z ministrem sprawiedliwości - odpowiedziałam zgodnie z prawdą bez mrugnięcia okiem. Pozwoliłam zadrgać rękom, by myślał, że tylko zgrywam twardą sztukę. Idealnie się złożyło. Studiowałam psychologię. Zawsze lubiłam bzykać starszych facetów, więc połączyłam przyjemne z pożytecznym. Wpływowy chłopak załatwił mi wywiad z seryjnym mordercą. Naczelnik nie był zachwycony, ale musiał się zgodzić. Wszystko zostało zorganizowane bardzo dyskretnie.

- I jak się czułeś potem? - zapytałam pochylając się w jego stronę.

- Jak gówno. Czułem się jak gówno. Zawsze, po każdym... morderstwie czułem się okropnie. Ale nie mogłem się powstrzymać od następnego.

- Planowałeś morderstwo? Jak się do tego zabierałaś?

- Nie planowałem nigdy... świadomie. Ale podświadomie znajdowałem się w odpowiednich miejscach. Przebieralnia na basenie podczas porannych zajęć. Puste kino, w którym wybierałem najwyższy rząd. Lubiłem oglądać filmy w pustej sali. Raz na sto seansów trafiała się ona. Czasem był to parking podziemny wczesnym rankiem. Pociąg na niezbyt uczęszczanej trasie. Te miejsca setki razy, do skutku, wybierała moja wewnętrzna bestia. Dusiłem zawsze gołymi rękoma. Później na ulicy lubiłem poczuć od przechodzącej kobiety znajome perfumy. Nie lubiłem patrzeć im w oczy. Podchodziłem od tyłu, zaciskałem ręce na szyi, szybki wdech, cudowny zapach kobiecego potu wywołanego strachem. Jeszcze wtedy udawały, że nie wiedzą co się zaraz stanie. Nie wołały o pomoc. Udawały oburzenie. "Co pan robi? Co pan sobie myśli? Precz z łapami! Chyba się pan pomylił?". A ja wyciskałem z nich życie. W ciszy. Czując przyjemność. A zaraz potem wstyd. Ale nie miałem wyboru.

- Chwileczkę, skończyła mi się taśma. - przerwałam mu wywód w momencie, w którym zaczął się nakręcać. Odwróciłam się i schyliłam do torby. Był bezszelestny. Poczułam jego ręce na ramionach. Przesunęłam cienkie ostrze pod pachę. Szybkim ruchem wbiłam mu nóż w serce. Rozłożyłam ostrze, które zrobiło z przedsionków i komór krwawą miazgę, mimo, że na swetrze była tylko mała dziurka. Ćwiczyłam to setki razy przed tym spotkaniem. Jego ręce rozluźniły uścisk. Stanęłam patrząc mu prosto w oczy. Z jego piersi sterczał trzonek noża. Krew sączyła się powoli. Więzienny sweter nasiąkał czerwonym płynem. Strażnicy wpadli do sali. Odepchnęli mnie pod ścianę. Użyłam tych samych perfum, których mama dwadzieścia lat temu, kiedy zginęła jadąc pociągiem na konferencję. Zostawiłam tę fiolkę na specjalną okazję.

- Jednak masz serce? - zapytałam z uśmiechem.

- Jednak mam. - powiedział bezgłośnie ruszając wargami. W spojrzeniu zobaczyłam, że mnie rozpoznał. Albo po prostu potrzebowałam tego, by wypełniła się zemsta? Gdy zastygł w bezruchu na twarzy wypisaną miał wdzięczność.