[9] Wiking ~ Alicja K.

Opowiadanie pisane znów telefonem, znów z minimalna ilością edycji, w pracy. Bardzo chciałam je napisać, bo przyszła do mnie główna bohaterka, a wikinga oglądam każdego dnia w pracy i bardzo chciałam, żeby ja spotkał.

Przepraszam za niedoróbki.

Miłej lektury.

Wiking

„Moment, w którym zabójca ma serce to: moment jego śmierci.” - Bullshit! - pomyślała i podniosła głowę znad książki. Niewiele osób przechodziło obok, ale było jeszcze wcześnie. Ona zawsze lubiła  być wcześniej na zlecenie. Lubiła podglądać swój cel w jego naturalnym środowisku. Tęskniła za swoim życiem i przyglądanie się innym było marnym, ale jednak substytutem.

Chwilowo znajdowała się w holu biurowca, wyciągała nogi na skórzanej kanapie dla gości ipróbowała czytać marną powieść detektywistyczną dla zabicia czasu. Była ósma rano. Strażnicy właśnie się zmieniali, recepcjonistka zdejmowała kurtkę na zapleczu, pojedyńczy pracownicy zaczynali przychodzić do pracy. Z tyłu recepcji właśnie doleciał ją zapach kawy I bekonu. Bosko.

Nie pamiętała kiedy ostatnio jadła bekon. Ahhhhh, ci Anglicy wiedzieli jak robić śniadanie.

Jakiś wygarniturowany japiszon wpisał się do książki gości. Po chwili rozmowy z recepcjonistką odwrócił się w kierunku sof. Było ich kilka po obu stronach obrotowych drzwi. Podszedł do jej sofy I już, już miał siadać, ale w ostatnim momencie jakby stwierdził, że to nie jest dobry pomysł i wybrał sofę po drugiej stronie holu.

I bardzo dobrze! Ludzie nigdy jej nie widzieli, ale też nie miała ochoty tego zmieniać. Zawsze miała kłopot z kotami, które albo wodziły za nią wzrokiem, albo zaczynały szaleć kiedy tylko się zjawiała. Nie lubiła kotów. Ludzie byli w stanie ja wyczuć, dzieci czasami ją widziały, szaleńcy prowadzili z nią pogawędki. Nie wiedziała czy to przez to, że mieli bardziej wyczulone od innych zmysły, byli wrażliwsi na otaczająca ich rzeczywistość, czy byli zwyczajnie szaleni i gadali do niej nawet kiedy już jej nie było.

Na szczęście tutaj nie było ani dzieci, ani kotów ani szaleńców wiec mogła się odprężyć i w spokoju czekać na swój cel.

Nigdy nie wiedziała, kto to jest. Zlecenia tak nie działały. Wiedziała gdzie ma być, kiedy i, że dopiero tam będzie wiedziała kto jest wybrańcem. Kijowy system. Dlatego właśnie zawsze była wcześniej. Lubiła chłonąć atmosferę miejsc, ludzi (nawet tych skazanych) i być częścią wydarzeń, które na pozór nic nie znaczyły. Normalność przyciągała ją jak magnes. Może dlatego, że sama była wyjątkowa.

Była jedyną kobietą w organizacji. Była też najmłodszym jej członkiem. Nie pamietała kiedy dołączyła, czy kto ją tam zapisał, ale wielokrotnie słyszała, że  nie tylko jest najmłodsza stażem, ale i wygląda na kilkanaście lat. Sama nie potrafiła tego ocenić. Lustra też jej nie widziały. Może to i dobrze. Chyba wolała nie wiedzieć nic oprócz tego kim jest teraz i jak ważna jest jej praca. Bo wolała wierzyć, że to co robi teraz jest ważne. Inaczej jaki byłby w tym sens. Zabójca nie może mieć przecież serca... a przynajmniej według tej głupiej książki.

Z zamyślenia wyrwało ja to niesamowite uczucie spadania. Wiesz, to  uczucie, kiedy we śnie spadasz, ale nie boisz się, że spadniesz, bo wiesz, że nic nie może cię zranić. To był znak, że jej cel jest blisko.

Spodnie od garnituru (bardzo dopasowane spodnie), niebieska koszula (bardzo dopasowana koszula) z odpiętym ostatnim guzikiem, szary płaszcz do połowy  uda. Ciemne włosy, które miały ten sam kolor co dzika (chociaż coś jej mówiło, że starannie wypielęgnowana) broda, miał związane z tylu głowy w niedbały kucyko-półkok. Niebieskie oczy śmiały się kiedy mówił „dzień dobry” w stronę recepcjonistki. Szczeka jej opadła. Najpierw na podłogę, a potem w siódmy krąg piekieł. Nie było sensu jej nawet zbierać. Recepcjonistka miała podobny wyraz twarzy.

Współczesny wiking pracujący w jednym z biur. O cholera! Zerwała się z miejsca i pobiegła za nim. Szybkie spojrzenie na zegar nad recepcją powiedziało jej, że ma godzinę.

Wiking był niesamowicie ciepły i przyjazny, jak na informatyka. Nie było w nim nawet odrobiny nerda. W drodze do biurka spotkał kilka dziewczyn, do których uśmiechnął się promiennie. Zaczekała chwile słuchając tego co o nim powiedzą, kiedy pójdzie. Dwie westchnęły żałośnie, a ta z obrączka uśmiechnęła się tylko na te westchnienia. Najwyraźniej nie musiały nic mówić. Nagle doskonale wiedziała o co chodzi. Gość był idealny. Wszystko czego chciała to wziąć go za rękę, wyprowadzić z tego biura i powiedzieć żeby uciekał, żeby schował się na innej planecie, bo ona tu jest  żeby go zabrać. Chciała poczuć jego spojrzenie na swojej twarzy, chciała, żeby ją zobaczył i żeby te niebieskie oczy uśmiechnęły się właśnie do niej. Do nikogo innego.

Nie mogła zrobić nic. Wiedziała, że jeśli nie ona go zabierze, to wyślą kogoś innego. Kogoś,  kogo nie będzie obchodziła ta zmarszczka na czole, kiedy czytał emaile, czy ta iskra w oku, kiedy dostał smsa. Ją to obchodziło i czuła się zaszczycona, że to właśnie ją wybrano do tego zadania.

Pięć minut. Odłożył słuchawkę, sięgnął do kieszeni kurtki i wyjął papierosa. Ruszyła za nim do wyjścia. Przez biuro z wzdychającymi dziewczynami, przez hol z uroczą recepcjonistką, która obserwowała każdy jego krok. Strefa dla palących była po lewej. Tylko kilka kroków. Dwie minuty.

Nie miała zegarka, ale wiedziała. Nie miała pojęcia jak. Może kiedy wciągali cię do organizacji wszczepiali ci zegar do mózgu...

Na zewnątrz nie było nikogo. Tylko on i ona. Podeszła do niego i położyła mu rękę na ramieniu. Odwrócił się zaskoczony. Jak mógł jej wcześniej nie zauważyć?

- Cześć. Pracujesz tutaj? – uśmiech prawie zwalił ją z nóg.

- Jestem  tutaj w pracy. Tak. – odpowiedziała i odwzajemniła jego uśmiech. – Teraz będę musiała cię zabrać.

- Z tobą wszędzie – i ta iskra w oku. Myślał, że to jakiś żart.

Położyła mu małą, jasną dłoń na sercu wiedząc, że już nigdy nie zabije. Ani dla niej, ani dla nikogo.

Upadł.

Wzięła go za rękę, ciagle się uśmiechając.

- Przepraszam.

- Myślałem, że będziesz mieć kosę, a nie te boskie, rude loki.

Moment, w którym zabójca ma serce to: moment jego śmierci. Może to jednak prawda. Pod warunkiem, że nie jesteś śmiercią i można cię zabić.