[9] W nocy o północy ~ Tomek

„Moment, w którym zabójca ma serce to moment jego śmierci.” głosił napis na mojej koszulce. Nigdy się nie zastanawiałem nad tym, czy mam serce, w moim zawodzie nie ma na to czasu. A nawet gdyby to po pierwszym razie człowiek się uodparnia.

W nocy, o północy siedziałem przed kominkiem z kubkiem kakao w ręce. Obok mnie leżał telefon, czekałem na ważną wiadomość od klienta. Zadzwonił telefon, odebrałem.

– Za godzinę na moście – powiedział głos w telefonie, po czym się rozłączył.

Dopiłem kakao i podszedłem do drzwi, włożyłem kurtkę i wyszedłem. Padało, więc założyłem na głowę kaptur, autobusy już nie kursowały, byłem zmuszony iść pieszo przez opustoszałe ulice. Skręciłem w kolejną przecznicę, gdy zobaczyłem wiadomą panienkę z wiadomą ofertą. Jęknąłem cicho i rozejrzałem się dookoła próbując znaleźć jakiś pretekst do uniknięcia spotkania, które w tej sytuacji było nieuniknione, jedyna nadzieja leżała w tym, że moja nieprzyjemna aparycja ją odstraszy.

– Dokąd to GPK tak śpieszy – powiedziała, gdy bez powodzenia próbowałem ją minąć.

Raptownie stanąłem w miejscu i odwróciłem się, aby przyjrzeć się jej dokładniej. Pod zbyt grubą warstwą rozpływającego się makijażu dostrzegłem twarz mojej żony, którą porzuciłem miesiąc temu, gdy przyłapałem ją w łóżku z synem.

– Co tu robisz? Powinnaś być martwa – odparłem zaskoczony.

Ostatni raz widziałem żonę nieprzytomną i obficie krwawiącą z licznych ran, gdy zostawiłem ją obok trupa syna, w opuszczonym bunkrze pod miastem.

– Czekałam na ciebie, mój kochany – wyciągnęła z kieszeni przeżartą gangreną dłoń, w której trzymała glocka – żeby cię zabić.

Wypaliła. Odrzuciło mnie do tyłu. Poczułem ból w podbrzuszu. Odturlałem się na bok. Strzeliła jeszcze raz. Spudłowała. Wyjąłem z kieszeni swojego colta i strzeliłem w jej kierunku zanim ona zdążyła to zrobić. Zachwiała się i upadła na chodnik. Podszedłem do niej krzywiąc się z bólu cały czas mierząc z broni. Doświadczenie nauczyło mnie, że nawet trup z bronią może być niebezpieczny. Umarła definitywnie.

Teraz mogłem się zająć raną podbrzusza. Zatamowałem upływ krwi i opatrzyłem bandażem, który szczęśliwym trafem okoliczności miałem przy sobie. Nie było to nic poważnego. Spojrzałem na zwłoki żony, deszcz zmył makijaż i mogłem dostrzec na twarzy liczne blizny, w niektóre wdała się gangrena. Nawet gdybym jej nie zabił i tak w ciągu kilku dni by umarła. Podniosłem leżącego obok glocka i schowałem do kieszeni kurtki. Nie byłoby dobrze, gdyby ktoś przypadkowy znalazł coś takiego na ulicy i ruszyłem dalej w kierunku mostu.

Dotarłem na miejsce bez dalszych przygód idąc tak samo opustoszałymi ulicami jak wcześniej, tylko od czasu do czasu ulicą jechały pojedyncze samochody. Klient już czekał na miejscu z torbą.

– Sto tysięcy w gotówce – powiedział wskazując na torbę.

– Kto?

– Ja.

Samobójca, czasem i taki się trafia. Wyjąłem colta, wymierzyłem starannie i strzeliłem zanim zdążył się zastanowić nad swoją decyzją. Po wszystkim wziąłem torbę i wróciłem powoli w strugach coraz silniejszego jesiennego deszczu do mieszkania.