Obietnica demona ~ Królik

OBIETNICA DEMONA

Notka od autora:

Tym razem zdecydowałam się na coś krótszego, w formie innej niż zazwyczaj. Nie jest to nic specjalnego. Temat był taki fajny, a ja nie potrafiłam wymyślić nic lepszego. No, trudno. Przynajmniej coś jest!

On: Widzę cię…

Ona: Trudno byłoby, żebyś mnie nie widział. Stoję tuż przed tobą.

On: Jesteś tak wątła i niska, że powinnaś nosić jakieś specjalne oznaczenia.

Ona: Daj spokój, ty też?

On: Skąd. Lubię twoją sylwetkę.

Ona: Nie żartuj sobie ze mnie.

On: Demony nie żartują, mała.

Ona: Demony kłamią.

On: I to całkiem często.

Ona: To chyba mówi samo za siebie…

On: Masz dziś dentystę o czternastej.

Ona: Wiem, mama przypominała mi o tym chyba z trzy razy.

On: Ale to moje przypomnienia są lepsze.

Ona: Dlaczego tak sądzisz?

On: A kto inny pisze ci krwią po lustrze w łazience?

Ona: Ucierpiało na tym wiele niewinnych kurczaków, wiesz o tym?

On: A kto powiedział, że to krew kurczaków?

Ona: Ja?

On: Nie maczam paluchów w byle czym.

Ona: Więc w czym je maczasz?

On: Nie chciałabyś wiedzieć.

***

Tego samego wieczoru przyczepiam do lustra czerwony mazak z wiadomością zapisaną jak zawsze na karteczce samoprzylepnej:

„Kurde, demonie, po prostu użyj flamastra. Nie musisz zabijać kurczaków za każdym razem, gdy mam spotkanie!”.

***

On: Żartowałaś sobie chyba z tym mazakiem?

Ona: Nie. Byłam całkowicie poważna.

On: Śmieszne…

Ona: Nie moglibyśmy się przerzucić na maile? Wiesz, mamy XXI wiek…

On: W Piekle nie mają Internetu, mała.

Ona: Musi być tam nudno.

On: Niekoniecznie. Mamy nawet pizzerię.

Ona: Naprawdę? To demony istoty waszego pokroju jedzą pizzę?

On: Z czegoś trzeba czerpać radość.

Ona: A… co z listami? Może zaczniemy pisać listy?

On: Z Piekła do ciebie to raczej daleka droga…

Ona: Nie możemy przerzucić się na jakiś inny sposób komunikacji?

On: Nie. Ten jest oryginalny.

Ona: Cierpią niewinne stworzenia.

On: Nie takie niewinne, jak myślisz.

On: Wizyta u lekarza o dziewiętnastej.

Ona: Dzięki. Ale to chyba będzie jedna z ostatnich.

On: Tak myślisz?

Ona: Tak myślę.

On: Nie musisz tyle przeglądać się w lustrze, wyglądasz świetnie.

Ona: Nie jestem ślepa…

On: I ja również.

Ona: Popatrz na mnie jeszcze raz i przestań kłamać.

On: Nie kłamię.

Ona: Demony.

On: Nawet nie wiesz, jak bardzo rozrywkowe potrafią być.

Ona: A ty jak wyglądasz?

On: Nie powinnaś mnie widzieć.

Ona: Więc skąd mam mieć pewność, że tak naprawdę tu jesteś?

On: Widzisz krew spływającą po lustrze.

Ona: Ale nie widzę ciebie.

On: Czujesz mnie.

On: Jesteś pewna, że chcesz mnie zobaczyć?

Ona: Tak!

On: Zaczekaj chwilę…

Ona: Chwila… Dlaczego widzę w lustrze tylko siebie?

On: Nie tylko siebie.

Ona: Chwila, dlaczego moje odbicie mi macha?

On: Bo to ja, idiotko. Jestem tobą.

Ona: Nieprawda. Jesteś demonem.

On: Potrzebowałaś przyjaciela, tak? Oto jestem.

Ona: Pokaż mi prawdziwego siebie!

On: Może kiedyś…

On: Ciasto już gotowe.

Ona: Kurde, zapomniałam o nim!

On: Ha, jednak się na coś przydaję.

Ona: Może… Chcesz kawałek?

On: A masz ochotę na rozsmarowywanie kawałka ciasta w lustro?

Ona: Jeśli tylko po sobie posprzątasz.

On: Wystarczy mi pizza serwowana w Piekle.

Ona: Kiedyś jej spróbuję.

On: Nie sprzedają biletów na zwiedzanie. Lucyfer uparcie tego pilnuje. Bo Piekło to nie muzeum i te sprawy…

Ona: Zarobilibyście kupę forsy.

On: To samo mu mówiliśmy!

Ona: Może zarobilibyście na Internet.

On: Albo na założenie własnego burdelu.

On: Spotkanie z lekarzem o jedenastej.

Ona: Kiedy tylko o nim myślę, robi mi się niedobrze…

On: Już niedługo te wizyty się skończą.

Ona: Szybciej niż myślisz. Zamierzam odstawić większość leków.

On: To dzięki nim funkcjonujesz lepiej.

Ona: To dzięki nim tak wyglądam.

On: Mi się podobasz.

Ona: Jesteś demonem. Zapewne lubicie to, co brzydkie. Piękno to raczej domena niebios.

On: Niekoniecznie. Niegrzeczne dziewczynki też muszą gdzieś trafić.

Ona: Chcę cię zobaczyć…

On: Jutro, mała. Obiecuję.

Ona: Na co mi obietnica demona?

On: Powinnaś zaufać mi chociaż trochę.

On: Ważne spotkanie z demonem, już teraz.

Ona: Wyglądasz… inaczej, niż się tego spodziewałam.

On: To komplement? Nie mogę zdecydować czy uśmiech będzie w takiej sytuacji na miejscu.

Ona: Wyszczerz te piękne ząbki…

On: Zrób to samo.

Ona: To musi wyglądać idiotycznie. Szczerzę się do lustra jak idiotka.

On: Nie. Szczerzysz się do demona jak idiotka.

On: Gotowa na jedno z największych spotkań życia?

Ona: A więc to dziś.

On: Wydajesz się spokojna.

Ona: Taka właśnie jestem.

On: Większość ludzi panikuje.

Ona: Nie ja. Mam dość tych durnych leków i lekarzy.

On: Nie spytasz, czy będzie bolało?

Ona: Po co? Życie bolało.

On: Spotkanie z życiem, spotkanie ze światem… te dwa już masz za sobą.

Ona: Obydwu nie pamiętam.

On: Byłaś dzieckiem.

Ona: Wtedy jeszcze życie było pięknem.

On: Czeka cię ostatnie ze spotkań.

Ona: Czekałam na nie od wielu miesięcy.

On: Nie będziesz tęsknić?

Ona: Za kim? Za tobą?

On: Za rodziną.

Ona: Poradzą sobie. Zawsze sobie radzili.

Ona: Ale za tobą będę tęsknić…

On: Spotkamy się jeszcze. Obiecuję.

***

Godzinę później jest już o jednego człowieka na Ziemi mniej. To tylko kolejna nic nieznacząca śmierć w morzu innych… Nikogo nie interesuje kto, jak, gdzie, kiedy. Ci ludzie popadają w niepamięć. Za życia otaczani opieką lekarzy i specjalistów, próbujących za wszelką cenę przedłużyć ich życie. Po śmierci otoczeni takimi, jak oni – martwymi. Nareszcie wolni. Nareszcie szczęśliwi.

Parę sekund po jej śmierci na wyczyszczonym wcześniej resztkami sił lustrze pojawia się ostatnie zdanie. Litery są wyjątkowo krzywe i niedokładne, prawie nieczytelne.

Mam nadzieję, że nie bolało…