Nigdy nie gaś światła ~ Jeanne_Proust

- To ty zgasiłeś światło?

- Nie.

- No to mamy problem.

To był trzeci tydzień, odkąd mieszkaliśmy w nowym domu, a już któryś raz z kolei wystąpiły usterki związane z prądem. Lucas zdradzał już powoli oznaki poirytowania. Ja również nie byłam zadowolona.

- Jak tak dalej pójdzie, trzeba będzie wezwać profesjonalną firmę. Ciągle próbuję to naprawić, ale nic z tego – oznajmił.

Zgodziłam się z nim, potakując głową. Dom nie wydawał się stary, ale został przeceniony w dniu, w którym go kupowaliśmy na licytacji. Może to w tym należało szukać przyczyny wszystkich dotychczasowych problemów i usterek. Drobny remont nie stanowiłby dla nas problemu, ale nie mogliśmy sobie teraz pozwolić na następną przeprowadzkę. Zresztą, nie zamierzałam się stąd przenosić.

             Była późna jesień, a na zewnątrz szalał wiatr. Pozamykaliśmy wszystkie okna, po czym zapaliliśmy świece w całym domu, w którym mieszkaliśmy jedynie my, we dwoje. Mieszkanie wydawało się trochę puste, ale nie chcieliśmy mieć ani dzieci, ani znajomych czy nawet rodziny. Całkowicie zerwaliśmy z tym, co miałoby związek z przeszłością, a nie myśleliśmy też o budowaniu przyszłości. Wszystko powinno się zaczynać i kończyć na naszej wiecznej teraźniejszości…

             Lucas usiadł przed komputerem i zaczął szukać informacji na temat jakichś firm elektrycznych. Kiedy już coś znalazł, zajął się sobą, zatapiając się w cyfrowym świecie Internetu. Przeglądał, co tylko się dało: pocztę, portale społecznościowe, oferty zakupów, nowinki technologiczne…

Ja tymczasem poszłam spać. Sen nie przychodził zbyt szybko. Przez długi czas leżałam nieruchomo, wsłuchując się w wycie i świst wiatru. W końcu zaczęłam się wpatrywać w płomień świecy znajdującej się na stoliku niedaleko łóżka. Patrzyłam na bijące od niej światło jak zahipnotyzowana, chcąc skupić się na czymś konkretnym. Wolałam nie myśleć, bo o tej porze często pojawiały się u mnie koszmary z przeszłości. Jednak po paru chwilach na moich oczach płomień świecy zaczął się nienaturalnie wydłużać. Chwiał się na różne strony, potem okręcał się dokoła własnej osi, dosłownie tańczył. Wydawało mi się, że bawi się radośnie, więc aż sama zaśmiałam się do siebie. Tak, płomień autentycznie śmiał się, a ja razem z nim. Z czasem jednak śmiech płomienia przeszedł w zawodzenie i płacz. Z lękiem popatrzyłam na świecę, a mina momentalnie mi zrzedła. Natrętne głosy z przeszłości powróciły. Nie mogłam już tego znieść. Rzuciłam świecą o ścianę, która się zapaliła.

            Następnego dnia zapytałam strażaków, czy już wszystko w porządku i czy Lucas przeżył pożar. Tak bardzo miałam ochotę go teraz przytulić. Bałam się być sama. Może gdyby do mnie przyszedł, gdy próbowałam zasnąć, byłoby inaczej. Zdziwiłam się, kiedy strażak dziwnie na mnie spojrzał.

- Proszę pani, nikt więcej tutaj nie mieszka…

- Jak to? Przecież wiem, z kim mieszkam! Proszę ze mnie nie robić wariatki! Lucas na pewno musiał gdzieś wyjść…

Mężczyzna, nieco zmieszany, pożegnał się i poszedł. Wróciłam do domu i zaczęłam rozpaczliwie szukać Lucasa. Przeszukałam wszystkie pokoje, wołając jego imię. Nigdzie jednak nie znalazłam ani jego samego, ani żadnych męskich ubrań, akcesoriów, rzeczy, komputera. Po chwili usiadłam na fotelu. Zdałam sobie sprawę, że jestem zupełnie sama. Przecież wszyscy już dawno nie żyli! Sama nie wiem, czemu ożywiłam Lucasa… To na pewno przez to światło. Muszę wreszcie zadzwonić do tej firmy, żeby naprawili prąd.

- Tak, to trzeba zrobić w pierwszej kolejności – stwierdziłam na głos – Naprawić usterkę.

Jeanne_Proust