[5] Widmo ~ Aktina

Oglądał ktoś horror Widmo? Trochę mnie zainspirował :) Jak zwykle krótka forma, ale jakoś ciężko mi było wpaść na jakikolwiek pomysł.

Aktina

Widmo

- Dlaczego mi to zrobiłeś? - Siedziała tuż przed nim, patrząc mu w oczy. Jej były lodowo niebieskie. Zawsze go fascynowały, a teraz przyprawiały o dreszcze. Ciężko było wytrzymać to spojrzenie pochodzące z innego świata, widzące o wiele więcej niż inni. Nie mógł go uniknąć, prześladowało mężczyznę na każdym kroku. - Dlaczego?! - wrzasnęła. Jej ton nie pozwalał na sprzeciw.

- To nie ja ci to zrobiłem - szeptał, nie mając siły na nic więcej. Nie wiedział, który raz to powtarzał, ale nadal mu nie wierzyła. Bujał się na krawędzi łóżka, odliczając minuty do zakończenia swojego mentalnego cierpienia. - To nie ja, to nie ja, to ty... - Spuścił głowę.

- Patrz na mnie!

Wyciągnęła swoje dłonie, równie zimne jak spojrzenie, i złapała męża pod brodą. Natychmiast się wyprostował, chcąc uniknąć dotyku. Znów utkwił wzrok w jej twarzy. Czarne, splątane włosy nie przypominały już misternie ułożonej fryzury, w której widział ją po raz ostatni. Pojawiające się tu i ówdzie zmarszczki przypominały mu o wspólnie spędzonych latach. Nadal potrafił zauważyć w niej to, dzięki czemu się zakochał. Nadal kochał Lucy, ale to, co widział przed sobą, nie było nią.

- Przez ciebie się zabiłam! - syknęła. Mimowolnie spojrzał na jej szyję. Widniał tam wciąż świeży, siny ślad po wisielczej pętli.

- To nie jest możliwe. Nikt nie może zmusić drugiej osoby do samobójstwa. To ty podjęłaś decyzję, ja nie miałem z tym nic wspólnego. Przeżyłem szok... Nie możesz zrzucać na mnie winy. Przecież, gdybym wiedział, powstrzymałbym cię. - Podniósł głos na miarę swoich możliwości, ale nadal wypadał słabo. - Przytłoczyła cię praca, kariera, poddałaś się presji.

- Wmówili ci to. Zabiłam się, bo wiedziałam, że nie spełniam twoich wymagań. Po co ci taka bezużyteczna żona?

- Przestań! Nie mów nic więcej! Kłamiesz! - Zatkał uszy dłońmi i zamknął oczy, ale widział ją nawet pod powiekami. - Powiesiłaś się, bo zostałaś zdegradowana.

- Bo miałam już dość twoich krzywych spojrzeń! - Przysunęła się do niego. Pachniała śmiercią, po prostu śmiercią.

- Odejdź! - zaczął krzyczeć. - Czego ode mnie chcesz?! Mam się zabić jak ty? Mam do ciebie dołączyć? Czego chcesz?! - Krzyczał coraz głośniej. Cały czas naciskał przycisk wzywający pielęgniarkę. Spóźniała się z jego codzienną dawką spokoju i zapomnienia.

- Chcę, abyś cierpiał.

Drzwi pokoju otworzyły się. Kilka osób w fartuchach z logo szpitala psychiatrycznego zbliżyło się do mężczyzny z rezerwą. Trzęsącymi się ze zdenerwowania rękami chwycił on kubeczek z przynależnymi mu lekami i połknąłem je z ulgą. Jeszcze zanim pracownicy ośrodka wyszli, położył się na łóżku, odwrócił twarzą do ściany i schował cały pod kołdrą. Chciał jakoś odciąć się od Lucy, chociaż wiedział, że ona cały czas tam jest. Miał jednak przed sobą kilkanaście godzin cudownego odrętwienia i zobojętnienia, kiedy mógł udawać, że duch jego zmarłej żony jest faktycznie wytworem choroby, którą lekarze tłumaczyli nawiedzające go widmo z przeszłości.

***

- Taka konfrontacja wyjdzie panu na dobre - przekonywał czterdziestolatka młody psychiatra, który sprawował nad nim opiekę. Musiał zauważyć, że jego słowa nie wywołały entuzjazmu. Konfrontację z Lucy pacjent przerabiał każdego dnia. Za każdym razem jego psychika na tym cierpiała. Czuł się starszy o jakieś dwadzieścia, trzydzieści lat niż był w rzeczywistości. Patrzył podejrzliwie na cmentarz przed nImi. Nie wychodził na zewnątrz od nie wiadomo jak dawna. Stracił poczucie czasu i z zaskoczeniem odkrył, że jest wiosna.

O dziwo pozwolili mu pójść nad grób samemu. Wątpię, żeby była to oznaka zaufania, a raczej faktu, że na pierwszy rzut oka widać było, że jest niegroźny albo specjaliści nie wiedzieli już, co z nim zrobić. Rzadko patrzył w lustro, ale przez te sekundy był załamany zmianą swoim wyglądzie. Wyglądał jak upiór. Upodobnił się do żony, chociaż nadal żył.

Patrząc na tak znajome imię i nazwisko, poczuł smutek, mimo wszystkich strasznych rzeczy, które ta śmierć zapoczątkowała. Gdyby Lucy nadal żyła, on też mógłb żyć normalnie. Nie budziłby się w nocy z krzykiem niczym dziecko. Z drugiej strony jego wybranka nie była osobą, z którą łatwo żyć. Kłótnie i wyzwiska należały do normalności. Z czasem to, co było złe, zaczęło się zacierać. Pozostały przebłyski szczęścia. Patrząc na całokształt, nie dziwił się, że zostało mi tak mało dobrych wspomnień.

- Nigdy nie myślałem, że dowiem się, jak to jest uwolnić się od ciebie - powiedział wdowiec nad grobem małżonki.

- Nigdy się nie dowiesz – padło w odpowiedzi.