[5] Kilka słów o Bogu ~ Alicja K.

– Nigdy nie myślałem, że dowiem się jak to jest się uwolnić od ciebie – powiedział wdowiec nad grobem małżonki.

– Nigdy się nie dowiesz – padło w odpowiedzi.

Bogu najpierw zatoczył się ze śmiechu, a pózniej rzucił we wdowca ogryzkiem. Facet rozejrzał się przerażony, wyszeptał "Wybacz mi, Elu!" i tyle go widzieli.

Nie było sensu gonić go do bramy cmentarza i krzyczeć że jest draniem albo rogaczem albo że nigdy sie od żony nie uwolni. Bogu nie miał dziś nastroju.

Były jego urodziny. Tego dnia zawsze był dość markotny.

Bogu urodził sie, a raczej wykluł sto dwadzieścia cztery lata temu. Matka wiedźma dała mu Bogumił. Figlarna pokraka. Był pokuciem albo ubożem. Ludzie nazywali go skrzatem.

Przez pierwsze siedemdziesiąt lat mieszkał w szparze w ścianie domu biednego rolnika. Dostawał okruchy, sera i co tam udało mu sie zwinąć, kiedy nikt nie patrzył. W nagrodę pomagał w obejściu, przeganiał myszy i chochliki i bronił domu od złego. Do czasu.

Jakieś pięćdziesiąt lat temu rolnik sprzedał obejście, wyprowadził sie do miasta i czasy skrzatowania się skończyły. Zaczęła się zabawa. Kto powiedział, że na starość trzeba siedzieć w dziurze i nie wyściubiać nosa poza chałupę. Tym bardziej że chałupy już nie było.

Ziemię kupił bogaty hodowca bydła i w miejscu chałupy wybudował dojarnię.

Bogu pamiętał jak dziś, kiedy pierwszy raz nasiorbał się majstrowego piwa i dla zabawy nalał do kadzi z mlekiem. Gospodyni nigdy by tego nie zrobił, ale ona zawsze o niego dbała. Nie to co ci tutaj.

W każdym razie mleko skwaśniało i nikt nie mógł dojść do tego jak. Wielcy szefowie myśleli że to wina maszyn, pracowników, krów w końcu... to nie był już czas skrzatów. Nikomu już matki nie opowiadały historii o tym jak ich ugłaskać, jak się z nimi zaprzyjaźnić, jak dobrze nakarmić. Bogu musiał zacząć radzić sobie sam.

Pierwsze lata nie były łatwe. Błąkał się po wsiach próbując znaleźć nowy dom i nową szparę w ścianie, ale i domy się zmieniły. Zimne, betonowe bunkry to nie było to. To nie była jego chałupa.

Wyprowadził się więc do miasta bo czemu i nie. Skoro to było dobre dla wszystkich wij (głównie zostawały prostytutkami), latawców (utrzymankowie bogatych ale starszawych bab) czy starych bogów (podobno Łada radziła sobie świetnie w ministerstwie rolnictwa) to czemu on miałby nie spróbować szczęścia.

Na początku mieszkał trochę w chińskiej knajpie, albo japońskiej, nie był do końca pewien. Wiedział tylko, że ci Azjaci ciągle jeszcze wystawiali ofiarę dla bóstw na próg. Jadł dobrze, pomagał w robocie i był prawie szczęśliwy do momentu kiedy mu azjatyckie demony nie obiły mordy za uzurpowanie sobie praw do ich domu. Próbował tłumaczyć, że to jego terytorium, że był tam pierwszy, proponował współpracę, procent od zysków... nic nie pomogło.

Było łatwiej od kiedy znalazł knajpę dla nadprzyrodzonych. Miał chociaż do kogo gębę otworzyć i z kim napić się wódki. To znajomy Leprechaun podpowiedział mu, że najlepsza meta po imprezie i najlepsza zabawa jest na cmentarzu.

Od tamtego czasu skrzatowanie zmienił w chochlikowanie. A to podłożył komuś nogę, a to pomieszał ścieżki, a to poszeptał niewiernemu wdowcowi do ucha. Sprawiało mu to radość. Po latach nudy należało mu się coś od życia.

Dzisiaj nie miał nastroju na nic więcej. Miał urodziny. Usiadł na ogromnym nagrobku Hrabiego Czesmalskiego i obserwował okolicę.

Dziewczyna była niewysoka, ale bardzo kolorowa. Jej wielka spódnica wyglądała jak łąka, a jej blond warkocze jak łany zboża. Ciepło się skrzatowi zrobiło na sercu. Przypomniała mu się chałupa. Mała Jagoda miała takie warkocze. Jak była dzieckiem to go nawet widziała i chciała się z nim bawić, ale z wiekiem przestała. Zawsze przestają.

Dziewczyna położyła garść kwiatów na grobie obok, podniosła głowę i uśmiechnęła się, a jej uśmiech ogrzewał jak słońce. Przysłoniła oczy od prawdziwego słońca i nie spuszczając wzroku z nagrobka hrabiego powiedziała:

- Cześć, jestem Malina. Przydałaby mi się pomoc skrzata w obejściu, a ty wyglądasz jakbyś szukał domu.