[5] Dwór dziwów ~ Jeanne_Proust

            To był duży dom z duszą. Pianino, malowidła, zegar z kukułką, mnóstwo książek, mnóstwo kwiatów – wszystko to tworzyło klimat rezydencji państwa du Châteaurouge. Dom wyglądał jak prawdziwy dworek szlachecki, którym rzeczywiście był. Nazywał się Manoir des merveilles, czyli Dwór Dziwów, a to dlatego, że znajdowały się w nim arcydzieła różnego typu.
W dworku można było ujrzeć zarazem złote kompasy, globusy, rokokowe figurki i filiżanki, japońskie wachlarze i wazony, lalki porcelanowe i szachy, indiańskie totemy i łapacze snów. Panował tu zdecydowany eklektyzm, choć mimo wszystko nie miało się poczucia bałaganu i chaosu.

            Pan Charles du Châteaurouge rzadko bywał w domu. Pracował jako handlowiec w dużej firmie sukienniczej i często jeździł po wielu krajach, sprzedając swoje towary. Był przy tym chorobliwym kolekcjonerem antyków i ładnych drobiazgów, których nie miał serca sobie odmówić. Zawsze przywoził mnóstwo pamiątek do swojego Manoir des merveilles, które stało się z czasem jego prywatnym muzeum. Parał się handlem, lecz kiedyś jego duszą rządziła poezja. W wieku nastoletnim tylko literatura potrafiła go zająć. Nic innego się nie liczyło – tylko literatura i sztuka. Często wieczorami zdarzało się, że sam pisał jak natchniony, a gdy służba przypominała mu o kolacji, nie odpowiadał – tak dalece jego umysł ulatywał poza świat rzeczywisty.

Jednak kiedy już dorósł, uznał swoje dawne fanaberie za coś głupiego, bezsensownego. Wolał zająć się czymś praktycznym, życiowym, choć w duszy Charles’a nadal pozostało coś, co nie pozwalało mu się uwolnić od niegdysiejszych przyzwyczajeń – umiłowanie piękna.

            W wieku trzydziestu lat Charles du Châteaurouge ożenił się z młodszą od siebie o kila lat Sylvią, panną z dobrego domu o radosnym, lecz czasem melancholijnym usposobieniu. Pani du Châteaurouge uwielbiała piękno, życie, sztukę. Swojego męża pokochała całym sercem i żałowała, że tak rzadko się widują ze względu na jego częste podróże. Musiała sobie jednak jakoś radzić i zająć sobie czas, ponieważ nie pracowała, jak większość kobiet o podobnym pochodzeniu. Nigdy się jednak nie nudziła. Częstokroć grywała na pianinie, zapraszała do siebie gości na herbatę, doglądała ogrodu, czytała i marzyła. Dopiero noce stawały się dla niej samotne aż do chwili, gdy mąż nie wracał z podróży. Początek małżeństwa był dla nich obojga okresem bardzo szczęśliwym, a każdy dzień przynosił coś nowego. Żyli jak małe dzieci, ciesząc się każdą chwilą, jakby zawsze dokonywali jakiegoś odkrycia.

Państwo du Châteaurouge zaczęli się z czasem zmieniać. Ich życie stało się rutyną, a codzienne obowiązki przestały ich już zajmować. Bardzo spoważnieli, a ludźmi zaczęli gardzić. Oczekiwali od świata czegoś innego, bardziej magicznego, szczęścia przez całe życie. W miarę jak się starzeli, zrozumieli, że jest inaczej.

Małżeństwo coraz częściej nie mogło na siebie patrzeć. Pan Charles z niesmakiem zauważył, że jego żona zbrzydła i zestarzała się, choć ciągle malowała się i stroiła. Było w niej coś sztucznego. Lubiła plotkować, czego nienawidził i uważał za domenę starych, gderliwych bab. Szukała coraz to nowszych sposobów, żeby sobie jakoś dogodzić – a to kupowała biżuterię, a to jeździła po różnych salonach i chodziła na bale. Nie rozumieli się już jak dawniej.

Jemu natomiast zbrzydł z czasem własny dom. Stwierdził, że jeden dom to zdecydowanie za mało – mógłby mieć ich więcej. Zresztą, nie przywykł do siedzenia w jednym miejscu na dłużej. Pewnego dnia odkrył, że całkiem niezły zysk przynosi handel narkotykami, który kwitł w Chinach. Postanowił, że teraz zajmie się właśnie tym, żeby pomnożyć swoje profity. Tak więc zrobił i od tej pory widywali się z żoną jeszcze rzadziej.

Pani du Châteaurouge nie tęskniła za mężem. Denerwowała ją jego płytkość i materializm, a także brak zamiłowania do piękna i sztuki, który Charles sobie w końcu wyrobił. Gdy jednak stwierdził, że mają w domu za dużo gratów, które właściwie można by sprzedać po niezłej cenie – to już było dla niej za wiele. Od tamtej pory pokłócili się na dobre. Małżeństwo nie potrafiło rozwiązać własnych problemów, ale nawet nie próbowało. Każdy z nich myślał tylko o sobie, tak było łatwiej i przyjemniej. Wydawało im się, że wszystko można kupić za pieniądze.

Któregoś dnia pani Sylvia poszła na bal, ponieważ męża jak zwykle nie było w kraju. Miała ochotę na coś innego, lecz gdy zaczęła się nad tym zastanawiać, doszła do wniosku, że bale przestały przynosić jej radość. Jednak nie zrezygnowała z niego ostatecznie, bo czuła się osamotniona. Na miejscu okazało się, że choć znajdowała się wśród ludzi, to i tak wciąż była samotna.

Po dwóch tygodniach pan Charles dowiedział się z listu, że jego żona, wracając z balu, uległa nieszczęśliwemu wypadkowi i zginęła. Pan du Châteaurouge udał się więc do swego kraju, jak należało.

- Nigdy nie myślałem, że dowiem się, jak to jest uwolnić się od ciebie – powiedział wdowiec nad grobem małżonki, gdy już został sam.

- Nigdy się nie dowiesz – padło po chwili w odpowiedzi.

Wydawało się, że jest uradowany i wreszcie uwolnił się od zrzędliwej, starej baby. Z drugiej strony głos w jego głowie mówił mu co innego.

            Niepewnym krokiem ruszył do Domu dziwów, w którym została już tylko garstka pamiątek z jego prywatnego muzeum. Przy kominku zauważył fioletowy fotel. Tutaj lubiła zawsze siadać Sylvia, pomyślał. I piła zieloną herbatę. Potem spojrzał na porcelanową lalkę, stojącą przy oknie. Kiedyś wydawała mi się bardziej wesoła. To była ulubiona pamiątka Sylvii… często śniła o takiej dziewczynce, choć nigdy nie mieliśmy dzieci. Rozejrzał się po salonie i nagle poczuł się pusto.

- No cóż, trzeba wracać do pracy – powiedział na głos, po czym ruszył w stronę gabinetu.

Gdy szedł po schodach, wydało mu się, że słyszy odgłos gry na pianinie. A może nawet nie wydawało? Sylvia uwielbiała pianino. Po chwili jednak machnął ręką i wszedł do pokoju.

Jeanne_Proust