[6] Przeklęty mag ~ SadisticWriter

Nie wiem co sądzić o tym opowiadaniu. Magiczna szminka do mnie nie przemawia. W sumie to miałam jakiś tam pomysł, ale tak naprawdę rozwinął się dopiero w chwili pisania. Wykonałam kolejne wyzwanie – napisałam opowiadanie 15 minut przed 23, więc zdążyłam. Hej ho!

***

Dla tutejszych ludzi byłem czarodziejem, wielkim kapłanem, świętym. Osobą, która sięgała nieba i stała po prawicy Boga, służąc mu i pomagając na jego rozkaz tutaj, na Ziemi. Myśleli, że potrafię tworzyć i niszczyć, że nie ma dla mnie rzeczy niemożliwych, a ja udowadniałem im każdego dnia, że się nie mylą. Pławiłem się w bogactwie i chwale, wywyższałem się i grałem władcę, a tak naprawdę byłem taki jak oni. Może tylko bardziej inteligentny i sprytny, żądny rozrywki, no i nie miejscowy, dzięki czemu doskonale opanowałem sztukę zakazanej magii tworzenia.

                Zabawę w spełnianie życzeń zacząłem kilka miesięcy temu. Znakomicie przyjęła się wśród społeczeństwa. Zapłakane matki i mężni ojcowie przychodzili do mnie i błagali na kolanach o spełnienie choć jednego marzenia. Zazwyczaj były to egoistyczne zachcianki. Zdobycie żony dla pryszczatego wieśniaka, odebranie ukochanego jakiejś mieszczańskiej zołzie czy wzbogacenie się. Nie miałem skrupułów, gdy posyłałem ich do piekła, a oni ginęli w męczarniach. Lepsza była dla nich śmierć niż życie w złudnym świecie zbudowanych z marzeń.

Ludzie to mało inteligentna rasa dążąca wyłącznie do własnych celów. Każda ich pobudka jest przejawem egoizmu. Czy nie pomagają sobie nawzajem tylko po to, aby poczuć się lepiej jako zwykli, szarzy ludzie? W końcu mogli zrobić coś wyjątkowego, przez co sami w swoim mniemaniu stawali się wyjątkowi. A kiedy kogoś ratują? Czy nie robią tego dlatego, że gdyby zabrakło im bliskich, czuliby się samotni? Zamartwianie się o drugiego człowieka jest spowodowane strachem przed utratą tego, do czego zdążyliśmy się już przyzwyczaić. A miłość? Miłość to tylko egoistyczna chęć posiadania kogoś. Każdemu zależy tylko na własnych interesach i życiu. Z taką wiedzą mogę żyć ponad stan oraz pełnić rolę nadczłowieka. I w tym momencie nie jestem oszustem. Gram tak samo jak inni – dla własnych korzyści.

Mojej zabawy nie wygrał dotąd nikt. Wcale nie musiałem grać nieczysto, żeby ludzie umierali. Przed podróżą w nieznane dostawali wybór: szminka, osiem monet wybranej waluty lub karta biznesowa. Nikt nigdy nie wybrał szminki. Głupia, ludzka psychika. Nie potrafili patrzeć dalej niż widać. Osiem monet na nic im się nie przydawało – miasto, gdzie trafiali było puste, wymarłe i pełne niebezpiecznych stworzeń, zmutowanych przez gazy trujących roślin. Karta biznesowa była tylko zmiętym papierkiem, która nie zapewniała im drogi do zwycięstwa, a szminka… szminka miała inne właściwości. Pierwsze jej przeznaczenie: odstraszanie zapachem niechcianych potworów, następne przeznaczenie zależało już od wyobraźni człowieka. Można powiedzieć, że szminka była małą, magiczną różdżką, drogim artefaktem z krainy skąd pochodzę. Dzięki niej można było zmienić przebieg zdarzeń. Wciąż jednak była tylko szminką – można było nią pomalować usta i dobrze wyglądać. Nie kłamałem.

Nigdy nie sądziłem, że prawdziwym zagrożeniem dla gry może okazać się dziecko. Popełniłem błąd. Mogłem wprowadzić ograniczenie wiekowe. Co miałem jednak powiedzieć dziesięciolatce, która tak rozpaczliwie pragnęła ocalić śmiertelnie chorą matkę? Była zbyt zdesperowana, żeby sobie odpuścić. Wiedziałem, że będę miał na sumieniu dziecko. Dziecko, które wiele mogło jeszcze przeżyć. Wtedy po raz pierwszy pomyślałem, że być może istnieją osoby pozbawione egoizmu? Dziewczynka zdesperowanym głosem dorosłej osoby błagała mnie o możliwość wzięcia udziału w grze. Powiedziała, że nie obchodzi ją czy zginie, czy nie (doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że nikt dotąd nie ukończył mojej rozgrywki), chce po prostu ocalić matkę dla rodzeństwa – bez niej, dzieciaki będą zmuszone żebrać o jedzenie i schron na ulicy. Zadziwiła mnie jej dojrzałość, dlatego pozwoliłem jej na udział. Nie zwracałem uwagę na niepokój, który rodził się w moim kamiennym sercu. Coś podpowiadało mi, że podjąłem złą decyzję.

Marisa – bo tak miała na imię dziesięciolatka – podczas wyboru była tak przerażona, że zamknęła oczy i wylosowała rzecz, której z pewnością nie chciała mieć. Szminkę. Płakała, ale nie prosiła mnie o jeszcze jedną szansę. Wzięła swój wybór na kościste barki. Nie załamałem się. Doskonale wiedziałem, że samo posiadanie szminki (a tak naprawdę: magicum virgo) nie odmieni jej losu. Ze stoickim spokojem oznajmiłem jej, że musi przeżyć trzy dni w umarłym mieście o poczciwej nazwie: Lavia. Zbladła, jednak wciąż się nie wycofała. Zacisnęła bladą rękę na szmince i pokiwała głową. Tak zaczęła się przygoda rudowłosej dziewczynki o twarzy obsypanej tysiącem piegów.

Dzień 1

Marisa zamieszkała w opuszczonym domu. Własnymi rękami wyniosła zgniłe zwłoki trzyosobowej rodziny. Zdziwiło mnie, że postanowiła zakopać ich ciała za domem. Nie miała podstawowej wiedzy na temat Lavii, więc nie wiedziała, że mogła złapać śmiertelnego wirusa przenoszonego przez zwłoki. Nie wiedziała również, że mieszkając w opuszczonym kamiennym domu będzie jeszcze łatwiejszym łupem dla zmutowanych zwierząt – wyczuwały pośród umarłych świeże mięso i chętnie na nie polowały. Nie wróżyłem jej długiego życia, tym bardziej, że nie użyła jeszcze szminki. Aby odstraszyć zwierzęta, musiała ją przynajmniej otworzyć, a najlepiej posmarować nią usta. Głupia dziewczyna. Wiedziałem, że to tylko kwestia czasu. Potwory zjawią się po nią w nocy i rozszarpią ją na kawałki. Nie chciałem na to patrzeć. Dzieci to niewinne istoty, które powinny dopiero uczyć się zasad egoizmu rządzących tym światem, a nie ginąć w środku umarłego miasta. Trudno. Sama się na to pisała.

Nadeszła noc. Marisa nie zmrużyła oczu. Nasłuchiwała dźwięków z zewnątrz. Zwierzęta już krążyły wokół domu, ponieważ zdążyły ją wyczuć. Szukały wejścia, a gdy go nie znalazły, same zaczęły wydrapywać je pazurami. Drewniane drzwi szybko ustąpiły. Weszły do środka i wyszczerzyły zęby do przerażonej dziewczynki. Westchnąłem i zamknąłem oczy, przysłaniając szklaną kulę ręką. To nie Marisa jednak krzyczała. To zwierze zawyło dziko i przerażająco. Gdy odsłoniłem rękę, oczy wyszły mi na wierzch. Dziewczynka trzymała przed sobą otwartą szminkę z której wystawał promień niebieskiego światła, przypominającego laser. Miała mocno przymknięte powieki i drżała na całym ciele, ale zabiła potwora. Reszta jego kamratów nie chciała ryzykować życiem i wybiegła z domu.

Wiedziałem, że nie będzie łatwo. To tylko kwestia czasu, kiedy nauczy się jak korzystać z magicum virgo. Postanowiłem wydłużyć trzy dni jej pobytu w Lavii do tygodnia – wtedy istniała możliwość, że po prostu zdechnie z głodu i braku wody. Nie dowie się, że czas został zmieniony. Dnie i noce będą dłuższe.

Dzień 2

W naszym świecie minęło już trzy i pół dnia. Na razie triumfowałem. Marisa nie rozpracowała zagadkowej szminki, stosowała ją tylko wtedy, kiedy chciała odstraszyć zwierzęta – w końcu nauczyły się, że nie mogą podchodzić do tej małej dziesięciolatki. Potwory zaczęły ją traktować jak własnego wodza. Obserwowały ją z krzaków i mrugały świecącymi w ciemnościach oczami, przyglądając się jej poczynaniom. Marisa początkowo się ich bała, ale potem jak to dziecko, zechciała je oswoić. Spędziła cały trzeci dzień na podchodach. Dzieliła się z nimi znalezionymi owocami i pozwoliła do siebie powoli podchodzić. Pod koniec dnia zaczęła je nawet głaskać. Nie sądziłem, że te potworne bydlaki mają jakiekolwiek uczucia. Gazy roślin sprawiły przecież, że się zmutowały i oszalały na punkcie ludzkiego mięsa. Jak ta blada i piegowata pokraka była w stanie zrobić z nich domowe zwierzątka? Zadziwiała mnie i jednocześnie niepokoiła, na szczęście jej życie to była tylko kwestia czasu. Głód stanie się w końcu nieznośny. Już teraz wyglądała marnie. Drobne czerwone owoce z krzaków nie wystarczały, aby zaspokoić jej ogromny, dziecięcy głód. Czystej wody również nie mogła znaleźć. Jedyna jaka się tu znajdowała, była w rzece. Raz jej spróbowała, a potem wymiotowała cały kolejny dzień. Cieszyło mnie to. Wymioty oznaczały odwodnienie, nie nawodnianie: śmierć.

Jedynym ratunkiem w Lavii było dla niej futro zwierząt – dzięki niemu przeżywała przerażająco chłodne noce i nie zamarzła na śmierć. Naprawdę nie była głupia, potrafiła myśleć. Jako przedstawicielka biednej warstwy społeczności była po prostu niedouczona i z wielu rzeczy nie zdawała sobie sprawy.

Gdy zaczął się czwarty dzień ludzkiego czasu, Marisa zachorowała. Nie ruszała się z łóżka, miała wysoką gorączkę i wiła się z bólu, majacząc coś o swojej matce. Stwierdziłem, że to nawet lepszy sposób na śmierć. Przynajmniej nie musiałem patrzeć jak rozszarpują ją zwierzęta. Trochę pocierpi, a potem pogrąży się w wiecznym śnie, otoczona przyjacielskimi potworami z lasu, które z powodu głodu w końcu rozszarpią jej zwłoki. Będę miał mniejsze wyrzuty sumienia, gdy zginie w taki sposób. Nie, nie będę miał wyrzutów sumienia wcale. To wciąż nie moja wina, ona sama pisała się na taki los.

Dzień 3

Piąty dzień ludzkiego czasu nie przyniósł upragnionego efektu. Ta dziewczyna walczyła mocniej niż jakakolwiek osoba, która się tu znalazła. Myślałem nad ponownym przedłużeniem czasu, ale nie chciałem ryzykować. Wystarczyło, że dziewczyna wypowiedziałaby na głos: „on kłamie”, a wygrałaby grę natychmiastowo – wtedy stałbym się przeklętym magiem, a o tym nie marzył żaden z nas, Bogów zwyczajnych ludzi.

Było coś, czego w tej historii nie przewidziałem. Magicum virgo żyje własnym życiem. Mogło wypełniać rozkazy ludzi, którzy ją dzierżyli, ale nie musiało. Może to dziwnie zabrzmi, ale wszystko zależało od jej humoru i dobroci danego człowieka. Mnie nigdy nie chciała słuchać – najwyraźniej uważała mnie za niegodnego swojej mocy, ale dzieci? Dzieci były niewinnie, dobre i miały kolorową wyobraźnię – właśnie takie cechy magicum virgo pochłaniało jak dobrą strawę. Skąd miałem wiedzieć, że magiczna różdżka w postaci szminki, potrafi kontaktować się z ludźmi? Nigdzie o tym nie pisano, nigdzie o tym nie mówiono – nawet w szkole magii, do której uczęszczałem jako dzieciak. Słyszałem tylko tyle, że jest… nieprzewidywalna i bliska rozumem człowiekowi.

Marisa od dłuższego czasu ściskała w swojej drobnej ręce szminkę. Z zamkniętymi oczami wypowiadała przedziwne, gorączkowe modlitwy. Miałem wrażenie, że to dzięki temu magicum virgo się obudziło. Zaczęło świecić w dziwnie znajomy mi sposób – miarowo, zmieniając tonacje kolorów od najczystszej bieli po złoto. Nie miałem wątpliwości, że to zaklęcie uleczające. Co najdziwniejsze: Marisa nigdy nie wypowiedziała życzenia odnoszącego się do wyleczenia własnej osoby. To różdżka za nią zdecydowała. Przeklinałem ją przez całą noc, ale niczego nie byłem w stanie z tym zrobić. Kolejne oszustwo nie wchodziło w grę. Mogłem mieć już tylko nadzieję, że noga Marisy gdzieś się powinie i dziewczynka zginie, w co i tak szczerze wątpiłem – opiekę sprawowała nad nią jej nowa przyjaciółka.

Na uleczaniu się nie skończyło. Szóstego dnia ludzkiego czasu dziewczyna powróciła do życia. Czekał na nią stos jedzenia i bańki z wodą. Wtedy zadałem sobie pytanie: to ja prowadzę grę z Marisą, czy to różdżka prowadzi grę ze mną? Byłem wściekły.

Wiedziałem, że przegrałem. Moja duma ucierpiała podwójnie, bo to w końcu tylko dzieciak. Przebiegły, mały, cholery dzieciak, który miał niesamowicie wielkie szczęście.

Siódmego dnia ludzkiego czasu, a więc trzeciego dnia gry, musiałem przywołać tą małą pokrakę. Nie uprzedziłem jej, nie dałem się pożegnać ze zwierzętami, ani zabrać coś ze stosu pożywnego jedzenia, jakiego jej wybiedzone ciało nie przyjęło, gdy mieszkała z chorą matką. Była cholernie szczęśliwa, uśmiechnięta i wesoła. Szare oczy błyszczały w słońcu dnia, a rączki zaciskały się z emocji. Przeszła próbę, a więc spełnię jej życzenie. Ocalę jej mamusię. Niestety, miałem dla niej złą wiadomość.

– Tak się cieszę! – zapiszczała, aż się skrzywiłem. – Spełni pan moje życzenie, prawda? – upewniła się z szerokim uśmiechem.

– Nie – odpowiedziałem bezlitośnie i schowałem ręce do długiego płaszcza. Patrzyłem na nią z góry i obserwowałem jak radość dziesięciolatki stopniowo zmienia się w przerażenie.

– J-jak to? – zapytała cicho. – Przecież… przecież obiecał pan.

Wzruszyłem ramionami.

– Prawda jest taka, że nie potrafię spełniać życzeń ludzi. To tylko taka zabawa, żeby się nie nudzić, ta cała gra. Jesteś pierwszą osobą, która przeżyła, więc jako pierwsza się dowiesz: nie jestem cudotwórczą. Magia nie zaszła jeszcze tak daleko.

– A-ale… pan… obiecał. – Dziewczynka rozpaczliwie trzymała się swojego niespełnionego marzenia. Była bliska płaczu.

– Przykro mi – odpowiedziałem nieszczerze. – A teraz, skoro już wiesz, że kłamałem – uśmiechnąłem się szeroko. Z kieszeni płaszcza wyjąłem pistolet. Nie chciałem tracić magii na tak błahą sprawę. – Musisz zginąć – dodałem chłodno i wystrzeliłem.  

Zaskoczona Marisa padła martwa na ziemię, a ja zdmuchnąłem dymek z rewolweru. Podszedłem do niej tylko po to, aby upewnić się, że nie żyje. Szturchnąłem blade zwłoki rudzielca butem. Martwa. Tylko te jej oczy. Dlaczego do cholery ich nie zamknęła? Patrzyły na mnie, jakby dziewczyna wciąż była żywa.

Prychnąłem i kopnąłem ją w głowę. Przecież i tak była martwa, nawet tego nie poczuje.

Machnąłem ręką w górze – chciałem przenieść jej zwłoki w wykopany kilka godzin wcześniej dół. Niestety, magia nie zadziałała. Zdziwiłem się, więc spróbowałem jeszcze raz. Znów żadnego efektu. Powoli zaczynałem się niepokoić. Co takiego zrobiłem dziś magii, że nie chciała mnie słuchać? Odpowiedź znajdowała się na mojej szyi – poczułem nagle ostry ból, jakby ktoś wypalał mi na niej jakiś znak. Przyłożyłem dłoń w obolałe miejsce i natrafiłem na coś płynnego. Serce szybciej mi zabiło. Rękę zabierałem stamtąd powoli, ostrożnie, nie chciałem znać prawdy, czy może raczej… nie chciałem potwierdzenia, że prawda znalazła do mnie drogę, w końcu jednak oczy ujrzały zakrwawione palce.

Zostałem naznaczony. Znakiem przeklętego maga.