[5] Bez odpowiedzi ~ Tenebris

  - Chyba już czas – powiedział słabym głosem, leżąc na łożu śmierci.

  - Przyszła? – zapytałem, rozglądając się nerwowo po pomieszczeniu, gdy niepokój ścisnął mi żołądek.

  - Jest tu cały czas – usłyszałem. – Uśmiecha się – dodał i też się uśmiechnął. – Teraz mogę odejść. Wybaczyła mi.

          I zamknął oczy, zasypiając snem wiecznym. Oby również szczęśliwym. Zmarł późnym wieczorem w dwunastego września. Na moich oczach…

           Ktoś musiał przy nim przecież czuwać. Już od dłuższego czasu zmienialiśmy warty. Nic dziwnego, skoro chorował od miesiąca ciężko chorował. A przynajmniej tak mówili krewni, chociaż żaden lekarz nic nie stwierdził. Sam dziadek mówił, że to babcia każe mu odpokutować, ale nigdy nie dowiedziałem się za co.

          A wszystko zaczęło się miesiąc wcześniej, w dniu pogrzebu. Kilka minut po ceremonii pochówku…

          Babcia zmarła na zawał, jako energiczna i temperamentna pięćdziesięciodwuletnia kobieta. Podobno też chorobliwie zazdrosna. Nigdy, co prawda, nie zauważyłem, jako że dla mnie jawiła się osobą o bardzo łagodnym usposobieniu. Niemniej zawsze przeczuwałem, że przed moimi oczami rozgrywa się coś niedobrego, choć nie umiałem tego dostrzec.

          Staliśmy z dziadkiem przy świeżo postawionym pomniku. Właściwie tylko on tam stał. Ja byłem kawałek dalej, czekając na niego po tym, jak pożegnałem się już z krewnymi przybyłymi na pogrzeb. Czułem, że lepiej nie zostawiać go samego.

          Dłuższą chwilę milczał, smutnym wzrokiem wpatrując się w wyryte w kamieniu imię zmarłej i niemal ze łzami w oczach, westchnął.

 – Nigdy nie myślałem, że dowiem się jak to jest się uwolnić od ciebie – powiedział wdowiec nad grobem małżonki.

– „Nigdy się nie dowiesz – padło w odpowiedzi.”

          A przynajmniej tak mi oznajmił, gdy spytałem, dlaczego mówi coś o zapłacie, będąc na cmentarzu. (Z księdzem wszystko uregulowaliśmy zawczasu.) Potem uśmiechnął się tylko i poklepał mnie po ramieniu. Nic więcej nie wyjaśnił, tylko ruszył w stronę domu. Mimowolnie podążyłem za nim.

          Potem było już tylko gorzej. Codziennie powtarzał, że babcia nie odeszła, a siedzi obok niego. Podobno nie odstępowała go na krok. Uznaliśmy, że ciężko mu pogodzić się z jej śmiercią i dlatego tak mówi.

           Ale on każdej nocy budził się z krzykiem. Spocony, zdyszany i przerażony. Mówił, że to babcia dusi go we śnie. Jego dzieci zgodnie stwierdziły, że ma coś z głową. Jeździł od lekarza do lekarza. Psychiatrzy, psycholodzy, a nawet neurolog, ale nic nie wskazywało przyczyny jego zachowania.

          Nikt jednak nie dopuszczał do siebie tego, że dziadek ma rację. Ja też nie wiedziałem, co o tym myśleć. Dziś zastanawiam się, czy nie popełniłem błędu…

          W końcu przestał jeść, tylko siedział wpatrując się w bujany fotel, na którym babcia zwykła dziergać szaliki i czapki dla swoich wnucząt. Czasem miałem wrażenie, że faktycznie bujał się sam z siebie. Wolałem jednak wierzyć, że to przeciąg w drzwiach.

          A dziś się zastanawiam… I pewnie będę już do końca życia, lecz nigdy nie poznam odpowiedzi.