[6] Być kobietą ~ Aktina

Zdaję sobie sprawę, że znowu dodaję tekst, łagodnie mówiąc, niedopracowany. Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie... Przy pierwszej okazji dopiszę do tego tekstu jeszcze kilka scenek, które mam gdzieś w głowie, tylko muszę je spisać.

Aktina5373

Być kobietą

Adwokat w średnim wieku, z tego co słyszałam nie przegrał żadnej sprawy od piętnastu lat. Udziałowiec wszelkich rafinerii, całkiem nieźle się na tym dorobił. Kierownik największej na świecie fabryki samochodów, według mnie trochę przewróciło mu się w głowie. No i oczywiście ja, jedyna kobieta, najmłodsza uczestniczka, właścicielka sieci sklepów kosmetycznych. Czułam na sobie szydercze spojrzenia. Dla nich byłam nikim, nie zajmuję się niczym poważnym. Co najwyżej sprzedaję szminki, kremy i inne "mazidła". Mimo to zostałam postawiona na równi z najbardziej wpływowymi ludźmi w moim kraju. Dostałam się do świata zdominowanego przez mężczyzn. To oczywiste, że patrzą na mnie jak na wroga. Cóż, ich wybór. Nie mam zamiaru przejmować się tym, że kilku facetów boi się o swój stołek.

- Zainteresowani czekającym was zadaniem? - W pomieszczeniu telewizyjnym, zalanym sztucznym światłem, pojawił się prowadzący całego show. Kamerzyści nagrywali nas już od kilku minut.

- Nawet nie wiesz jak bardzo, Martin. - Uśmiechnęłam się szeroko i nerwowo poprawiłam na krześle. Nie byłam zestresowana, ale chciałam, żeby tak to wyglądało. Reality-show było jedną wielką reklamą. Widzowie mają okazję nas zapamiętać, a żeby się to stało, musimy zwracać na siebie uwagę. Nie wiem jak inni, ale ja nie przyszłam tu dla zabawy.

- Pewnie już zauważyliście, że jest nas mniej niż zazwyczaj. - Martin wskazał puste krzesło. - Jedna z zaproszonych osób nie podjęła się wyzwania, a dokładniej zrezygnowała w ostatniej chwili. Na starcie zostało was czworo, może ułatwić to zadanie albo utrudnić, wszystko zależy od punktu widzenia. Do rzeczy... - Ewidentnie otrzymał polecenie przez słuchawkę. - Wykonujecie różne zawody, jesteście w różnym wieku, różnej płci - spojrzał na mnie - dlatego ten odcinek będzie wyjątkowy. Nasz program ma na celu postawienie was w ekstremalnej dla tak bogatych i sławnych osób sytuacji. Dla każdej grupy przygotowujemy coś innego, ale równie interesującego. - Przerwał na chwilę i zajrzał do notatek. - Wszyscy mieszkacie w mieście, Nigdy nie opuszczacie go na zbyt długo albo zamieniacie na inne miasto. Tutaj macie jednak wielkie mieszkania i plik kart kredytowych w portfelu. Macie też swoje nazwisko. Waszym zadaniem jest przetrwać trzy dni w mieście, ale na ten czas zabieramy wam wszystkie pieniądze, karty, książeczki czekowe. - Przerwał, słysząc jęk zawodu adwokata. - Będziecie również pozbawieni telefonów i wszelkich dokumentów potwierdzających waszą tożsamość. Wszystko to będzie bezpiecznie przechowane w sejfie aż do waszego powrotu. Przez siedemdziesiąt dwie godziny jesteście zdani jedynie na siebie. Musicie zdobyć jedzenie i nocleg, ale nie możecie powoływać się na własne nazwisko, inaczej zostaniecie zdyskwalifikowani. Nie ma wielkiego zwycięscy ani przegranego. Przynajmniej nie oficjalnie. Dopuszczalne są wewnętrzne zakłady, pomiędzy uczestnikami - zaznaczył. - Żeby nie było, że tylko wszystko wam zabieramy, możecie wybrać jedną z trzech rzeczy leżących na stole. Te warianty to osiem monet w naszej walucie, pomięta karta biznesowa oraz szminka. Podejdzcie po kolei i dokonajcie wyboru. Nie będę ukrywał, że jest on dość istotny dla całego wyzwania.

Prowadzący wreszcie skończył, a moi konkurenci nie tracili czasu. Nikt oprócz czujnego oka kamery nie widział, co zabierają ze stolika. Niewiele warte przedmioty lub kilka monet nagle zyskiwały miano wielkiego skarbu. Ciągle wyłapywałam spojrzenia niosące za sobą wyzwanie, ale nie były one skierowane do mnie. Mężczyźni ewidentnie uważali, że liczą się tylko oni, a ja na starcie jestem przegrana. Nie miałam zamiaru wyprowadzać ich z błędu. Doskonale wiedziałam, po co tu przyszłam.

Gdy nadeszła moja kolej, eleganckim krokiem, lekko kołysząc biodrami, podeszłam do mebla równie białego jak całe pomieszczenie. Byłam ostatnia. Nie przyszło mi mierzyć się z dżentelmenami.

Nie musiałam się zastanawiać. Natychmiast chwyciłam szminkę i zademonstrowałam ją do kamery, uśmiechając się nieco szyderczo. Tak, jestem kobietą i zrobię z tego największą broń.