Demon ~ Justyna W-R.

            Matko i córko... Jakie napisanie tego tekstu było trudne! Lubię realizm. Nie zrozumcie mnie źle, czytać fantastykę bardzo lubię. Po prostu chcę pisać o tym, co znam - albo o czymś, co znam z drugiej ręki. Nie znam żadnego demona. Demona biznesu, demona seksu - tak. Ale zwyczajnych (?) demonów w otoczeniu - zero. Nie znam też nikogo, kto by znał demona. Jak ten demon powinien gadać, co robić? Dodatkowo temat bardzo wiele narzucał. Narzucał całą historię, za czym też nie przepadam. Chciałam odpuścić ten tydzień, ale powiedziałam sobie: NIE! You shall not pass! Walczę! Najwyżej polegnę i odrodzę się jako Gandalf Biały.

            Tekst jest napisany na szybko, pewnie jest w nim trochę nieporządku. Jednak dla mnie jest on bardzo cenny, bo świadczy o zmuszeniu się do pracy. Dzięki, grupo! :)

Małym druczkiem.

            - Biorę! - oznajmiła entuzjastycznie Ewa, klaszcząc z radości.

- Proszę podpisać w tym miejscu, a to kopia dla pani. Tutaj są spisane stany liczników, numery konta do opłat ma pani w umowie, czynsz z góry za pół roku pani zapłaciła, oto pokwitowanie, wszelkie naprawy, przeglądy wykonuje pan Mirek, spod trzydziestki, państwo Karucińscy się z nim rozliczają, jego adres i numer telefonu ma pani w umowie.

- Dziękuję.

Pośrednik nieruchomości wstał z czerwonej, stylowej sofy, gestem typowym dla posiadaczy za drogich ubrań, strzepał niewidoczny pyłek z marynarki, i skierował się do wyjścia.

- Tutaj, proszę pani, są klucze, taki fikuśny breloczek zawiesili poprzedni wynajmujący, mieli poczucie humoru.

W ręku trzymała pęk kluczy ze sporym znakiem "uwaga, grozi zawaleniem". Smutny pan z biura nieruchomości szybko się przeżegna... pożegnał, po czym opuścił mieszkanie.

            Wszystko przebiegło bardzo profesjonalnie. Biuro nieruchomości P.A.Kamera obsłużyło całą transakcję. Jedynym drobnym mankamentem był czynsz za pół roku z góry. Ledwo drzwi się zamknęły, Ewa wyciągnęła z kieszeni telefon.

- Anka, przyłaź, już załatwiłam formalności, mam mieszkanie! - odłożyła telefon i zaczęła skakać po całym pokoju. Zmęczona padła na sofę. Oddychała ciężko.

- I-o, e-o, i-o, e-o, tra ta ta ta ta ta. - głośna seria z kałacha po intensywnym sygnale karetki pogotowia zrzuciła dziewczynę z kanapy. Wzrokiem przeszukała przestrzeń, wyjrzała przez okno, podeszła do wizjera. Za drzwiami stała jej przyjaciółka, Anka.

- Właź, czemu nie dzwonisz? Słyszałaś ten hałas? - przywitała znajomą Ewa.

- Właśnie dzwonię. - powiedziała Anka z szeroko rozszerzonymi oczami. - Posłuchaj...

Anka wcisnęła włącznik dzwonka i po całym piętrze rozległa się ponownie znana już kanonada. Brzmiało to jakby zamach terrorystyczny dostał ADHD i zjadł trzy kilo cukru. Ewa zatrzasnęła drzwi. Niemiłosierne wycie rozlegało się w całym mieszkaniu, przeplatane gustownymi seriami z karabinu maszynowego. Na szczęście za chwilę wszystko umilkło.

Ewa zastanowiła się, po czym z optymizmem właściwym osobom, które wydały nie swoje trzy tysiące sześćset złotych i nie mają już odwrotu, oznajmiła:

- To się wymieni! A teraz zobacz moje królestwo! Zobacz, jaka piękna kuchnia, tutaj nareszcie zacznę gotować. Tu jest zlew i, patrz na to, zmywarka, szał, co nie? Tutaj mam kubki, chcesz herbaty, kawy? Już robię. Pojutrze zrobię obiad, przyjdź koniecznie.

- Rzeczywiście, robi wrażenie. - Anka odzyskiwała rezon, po szokującym wstępie, mieszkanie zaczynało jej się podobać. Wizja gotującej przyjaciółki sprawiła, że zaplanowała sobie pilne froterowanie schodów na pojutrze.

- Tutaj jest salon.

- Ta kanapa jest piękna. Co za kolor! Tu będę spała, kiedy będę u ciebie nocować - oznajmiła, całkiem przekonana, Anka.

- Zobacz dalej, łazienka, prysznic, wszystko w miarę nowe i ledwo co używane. A tutaj jest sypialnia.

- Super, jakie fajne łóżko, to biurko wygląda jak zabytek. I ciekawe rozwiązanie z tym lustrem. Niby biurko, a jednak toaletka. - powiedziała dziewczyna, już całkiem zbita z tropu. - Kiedy opowiadałaś o tym mieszkaniu z zachwytem, myślałam, że przesadzasz. Ale ono jest naprawdę niesamowite. Ale sześćset złotych? To bardzo mało... Musi być jakiś haczyk.

- Też tak myślę, ale co by to musiało być, żebym nie wytrzymałą pół roku?

- Sąsiad, który majsterkuje! - dziewczyny zrobiły sobie herbatę, i siadły na sofie przy stoliku kawowym.

- Co mi to przeszkadza, skoro pracuję od rana do wieczora, albo imprezuję?

- Upierdliwy sąsiad, który będzie dzwonił na policję, jeżeli będzie u ciebie głośniej.

- Pośrednik wspominał mi, że sypialnia ma położone dodatkowe wygłuszenie, bo właściciel lubił słuchać głośno muzyki. Po prostu będę imprezować w sypialni. - Po czym dodała. - Z resztą przypomnij sobie mój dzwonek, jeżeli zadzwoni to najprawdopodobniej ucieknie.

- Imprezujący studenci? - bez przekonania rzuciła Anna.

- Nie żartuj, takich sąsiadów to ja bym chciała.

- To na pewno tu straszy.

- Nie wierzę w duchy - odparła niepewnie Ewa. - Z resztą po mieszkaniu z moją matką, nic straszniejszego nie może mi się przydarzyć. No właśnie. Matka przyjedzie jutro o dziesiątej z tatą i moimi rzeczami. Już się nie mogę doczekać jej arcyprzyjemnych uwag na temat tego lokum. Najchętniej zamknęłabym dom i udawała, że zamek się zepsuł.

- No to lepiej pomyśl o duchach... Zimny dotyk martwego palca na policzku, wrażenie czyjejś obecności. - kontynuowała Anna ze śmiechem, ucięła dopiero widząc, że twarz przyjaciółki lekko zielenieje.

- Przestań, do cholery.

- I tak muszę już iść. Pa, kochana, tylko na noc otwórz okno, żeby nie było ci zbyt... duszno!

***

            Na zewnątrz zapadał wczesny, jesienny wieczór. Latarnie rozświetlały granatowy mrok. Cienie miękko otulały mieszkanie Ewy. Nowa lokatorka z namaszczeniem rozłożyła na półkach kilka ubrań, dwie książki, kosmetyki, parę drobiazgów. Kremowe, świeżo wymalowane ściany, dodawały mieszkaniu elegancji i podkreślały ciemny brąz prostych, drewnianych mebli. Jedynym wyjątkiem było wielkie biurko w sypialni, które miało jasnobrązowy kolor i wyraźne ślady używania. Ewa usiadła na wygodnym fotelu, spojrzała na odbicie w lustrze. Tafla była stara, tak jak biurko, i lekko odkształcała odbitą twarz dziewczyny.

- Jutro rozłożę tutaj zeszyty i przyborniki. - powiedziała do siebie. Jej głos zabrzmiał dziwnie w pustym pomieszczeniu. Było ciepło, było cicho. Po mieszkaniu w głośnym domu rodzinnym, kojąca cisza, podkręcona lekko bzyczeniem przejeżdżających obok bloku samochodów, brzmiała jak najpiękniejsza muzyka.

            Ewa przeniosła się do łóżka, w którym czekała wyprana w domu, pachnąca znajomym płynem do płukania i wysuszona na podwórku, pościel. Ewa zasnęła prawie natychmiast, wyczerpana pełnym wrażeń dniem. Jakby położyła się w bagnie, i sen zagarnął ją nie pytając nikogo o zgodę.

            Śnił jej się dom rodzinny. Wszyscy siedzieli przy stole. Tata pił herbatę i czytał gazetę. Pięć sióstr gadało jedna przez drugą. Mama podawała jajka na twardo i parówki. Siostry pukały w jajka, a z nich zaczęły wykluwać się kurczaki. Kurczaki biegały po stole i ostrymi pazurami drapały po drewnianym blacie.

- Szrrru, szruu, szruu. - Próbowała je wyłapać, ale one wciąż uciążliwie rysowały blat stołu.

Wtedy obudziła się. Otworzyła oczy. Żadnych sióstr. Jaka ulga! Jest u siebie. Jest dorosła. Ma własne mieszkanie. Po powrocie ze studiów do rodzinnego miasta, zajmowała pokój z młodszymi siostrami i odcisnęło się to na jej psychice palącym śladem. Można by ten ślad porównać do odcisku odnóża Balroga skaczącego radośnie po lodowisku. Mieszkanie w okazyjnej cenie w Toruniu, to był uśmiech od losu. Oczywiście, że mama będzie pokazywać rogi, bo przecież to ona pożyczyła pieniądze na kaucję i czynsz z góry, kosztem wymarzonych wakacji. Rozmyślając, zauważyła, że szuranie, które jej się śniło, nie ustało wraz z obudzeniem. Teraz przeszło jakby w chrapanie. Usiadła z impetem na łóżku i rozejrzała się po mieszkaniu, wzrok zdążył przyzwyczaić się do ciemności.

- Szczury! - pomyślała i zamarła. - Kurwa kurwa kurwa. Szczury! To był haczyk tego mieszkania.

Blady strach zrosił jej czoło potem.

- I co teraz? - zastanowiła się w panice. - Muszę zabić tego szczura. Albo ja, albo on.

Ewa zastanowiła się, jaką broń ma w asortymencie. Zauważyła leżące na fotelu palto. Plan wyglądał następująco: chwyci palto w ręce, i jakby co rzuci je na szczura, biegnąc do włącznika światła. Wtedy, kiedy ręce zatopiły się we włochaty kołnierz, jakieś synapsy zwarły się Ewie w mózgu, i dotarło do niej, że palto we wrześniu w wynajmowanym domu to jakby to ująć... spore nadużycie interpretacyjne.

- Aaaaa, morderca, zboczeniec, bezdomny, gwałcą, ratuuuunku! - wrzasnęła na jednym oddechu.

Palto odwróciło się, i zobaczyła dwa skrzące w mroku światełka.

- Kogo gwałcą? - zapytało palto ziewając. - Jaki bezdomny? Co robi bezdomny w naszym mieszkaniu? Nie zamknęłaś drzwi?

Ewa, zbita z tropu, wciśnięta w ścianę, wpatrywała się w dwa świetliki, które musiały być oczami nieznajomego.

- Jak to, naszym? To jest moje mieszkanie, a ty jesteś intruzem!

- Zaiste? - odpowiedziało palto. - A czytałaś umowę najmu?

- No oczywiście, że nie. To standardowa umowa. - zacytowała pośrednika Ewa, ale mina rzedła jej co raz bardziej.

- Aurevoir.

- No ja myślę, że arewułar. Do widzenia, ślepa Gienia. - odzyskała animusz Ewa.

- Aurevoir. To moje imię. - odpowiedziało powoli palto, zbliżając się do dziewczyny. -  Ale możesz do mnie mówić Andrzej.

- Jestem Ewa. - u dziewczyny zadział odruch bezwarunkowy, i potrząsnęła wyciągniętą przez Andrzeja... na potrzeby opisu sytuacji, załóżmy, że ręką.

Ewa wyrwała swoją dłoń z serdecznego uścisku i dwoma susami dobiegła do włącznika światła, pstryknęła, a jej oczom ukazało się coś między futrem babci a komodą pod telewizor z PRLu. Gdyby nosorożec-miniaturka spoufalił się z krwistoczerwonym mamutem ze świecącymi oczami, to tak mogłoby wyglądać nieszczęśliwe potomstwo.

- Dziwne imię, jak na palto. - rzuciła Ewa.

- Jestem demonem. Oszczędzę ci mojej łzawej historii, ale uwierz, że mieszkanie jest ze mną w pakiecie.

- Zaraz zobaczymy. - Ewa odszukała umowę, i rzeczywiście, za niebieską zakładką, widniało  następujące zdanie, napisane małym druczkiem:

"W domu zamieszkuje demon z pradawnej linii ubożąt, żyjący na tych terenach na długo przed ludźmi. Jest niegroźny, wręcz pożyteczny. Proszę dostarczać mu żywe kurczaki, albo krew w słoiku, inaczej dostarczy je sobie sam, zwłaszcza w czwartek. Nie straszyć, nie wyganiać. Polubić. Zapewnia dostatek. Działa jak podręczny budziko-przypominacz."

Mogłaby przysiąc, że przeczytała... no dobra... że przejrzała pobieżnie całą umowę, i nie zauważyła tego zdania. Musiało, zupełnym przypadkiem, schować się za zakładką.

- Ej, Arewułar, a po cholerę ci ta krew? Nie wystarczy ci sok pomidorowy? 

- W ten demoniczny sposób, będę się z tobą komunikować. - głębokim głosem odparł demon. - A teraz czas do łóżka. Już, już.

To była ostatnia rzecz, jaką zapamiętała dziewczyna.

***

            Zerwała się z pościeli obudzona wyciem syreny i serią z kałasznikowa.

- Rodzice... - westchnęła zaspana zerkając na zegarek. Po czym przed oczami przeleciały jej zdarzenia ostatniej nocy. Palto o imieniu Andrzej vel Arewułar. Martwe kurczaki. Ubożę. Komunikacja.

Wygłuszona sypialnia nie spełniła swojej funkcji. Może dlatego, że drzwi były otwarte na oścież?

- Już biegnę! - krzyknęła Ewa wkładając na siebie ubrania w ekspresowym tempie, bojąc się o powtórkę dźwięku dzwonka. Zauważyła, że naczynia po wczorajszej herbacie i kolacji są posprzątane, rozrzucone ubrania zostały złożone w równą kostkę, zasłony odsłonięte.

- Dzięki, Andrzej. - mruknęła pod nosem, otwierając drzwi.

- No nareszcie, ile można czekać - powiedziała mama, wchodząc taranem i rozglądając się ze skrzywioną miną po mieszkaniu.

- Cześć tato - dziewczyna przytuliła ojca, i odebrała z jego rąk walizki. - Dzięki za przywiezienie moich rzeczy.

- Cześć córeczko.

Mama Ewy kontynuowała obchód, komentując wygląd mieszkania. Nie milkła ani na chwilę. Gdy weszła do sypialni, gawędzących Ewę i tatę, zaniepokoiła cisza.

- Ewa! Co to jest, na Boga!?

Dziewczyna pobiegła do sypialni zastanawiając się co tym razem nie przypasowało szanownej rodzicielce i jak może to coś powtórzyć we wszystkich pokojach, żeby panią matkę krew zalała.

- Co to jest? - Matka drżącym palcem wskazywała słoik pełen jakiejś czerwonej cieczy i lustro, na którym, literami w tym samym odcieniu, napisane było "Dzisiaj, 10:00 - rodzice, zarygluj drzwi!". Cała wiadomość zakończona była krwawym, malowniczym wykrzyknikiem, do którego właśnie w tym momencie, dla efektu, przykleiło się szybujące po pokoju piórko.

- A nic, mamo, to taki mój własny projekt.

- Janusz, wychodzimy! - zakrzyknęła mama. - Natychmiast, bez dyskusji. W tym domu mieszka Szatan. Porozmawiamy na zewnątrz. Tu Szatan nas słyszy.

- Dobrze, kwiatuszku. - przezornie odparł tata Ewy.

- Poczekajcie, odprowadzę was.

Ewa musiała się gęsto tłumaczyć ale w końcu udało się ugłaskać smoka. Gdy wróciła do domu, przepełniła ją pewność, że zaczyna się nowe, wolne od wizyt mamy, życie. Z foliowej reklamówki wyciągnęła komplet mazaków, do których przyczepiła karteczkę "Andrzejku, widziałam ten kłębek pierza w śmietniku, nie musisz za każdym razem, kiedy mam coś ważnego, zabijać kurczaka. PS nie licz na to, że umyję to lustro. Buziaczki, Ewa! ".

***

            - No i jak, Ewa, dogadamy się? - zapytał demon materializując się w łazience podczas wieczornego mycia zębów. Ewa podskoczyła.

- A to tylko ty, myślałam, że to jakiś duch - odpowiedziała z przekąsem.

- Nie jestem duchem.

- Nie jesteś ani duchem, ani szczurem, ani moją matką. - zastanowiła się Ewa. - Póki co możesz zostać.

- Ty też póki co możesz zostać - odpowiedział spokojnie demon, po czym odszedł w stronę sypialni. Po chwili usłyszała głośne parsknięcie.

- Acha! Znalazł moją wiadomość. - uśmiechnęła się do lustra Ewa i dalej myła zęby.