[6] Tagged #Player ~ Tenebris

O tak, tym razem napisałam tekst pod historię, która już się tworzy. Piszę ją na spółkę z Wilczym. A to, co tutaj zaprezentuję to nieco przeszłości Tris, która jest tam jedną z bohaterek. Dodam, że nie sugerujcie się jej imieniem. Miało być tymczasowe, dopóki nie wymyślę lepszego, ale zdążyłam się przyzwyczaić. I tak jakoś zostało. Enjoycie!

          Osiem monet. Osiem nędznych monet. To wszystko, co miałam przy sobie. Nie pozwolili mi zabrać ze sobą nic poza tym. Do wyboru miałam jeszcze różową szminkę lub jakąś wizytówkę. Wybrałam pieniądze. Nędzne pieniądze, ale jeśli umiało się je wykorzystać w odpowiedni sposób…

          Wszystko inne kazali mi zostawić. Moje sztylety, nieśmiertelniki, a nawet pieprzoną paczkę chusteczek higienicznych. Ale zawsze mogło być gorzej… Mogli mi zabrać także ubrania. Tego na szczęście nie zrobili. Nie to było ich celem. A może uznali, że są skąpe same w sobie.

          Wylądowałam z hukiem na środku ulicy obcego miasta z pustymi kieszeniami. Miałam tam przeżyć trzy pieprzone dni. Warto wspomnieć, że osiem monet to była maksymalnie nędzna kawa i stary rogalik, jeśli chodzi o wartość. Ale nie była to kara, jeśli o to chodzi. To był test. I musiałam go przejść jak najlepiej, jeśli chciałam zostać pełnoprawnym członkiem Demonsów.

          Podobno każdy z nich musiał to zrobić, ale szczerze mówiąc nie bardzo w to wierzyłam. Nie podali mi żadnych przykładów, nie opowiedzieli nic. Przez cały czas odzywał się tylko Bel, a oni jedynie kiwali potakująco głowami. Banda psycholi ślepo zapatrzonych w diabła.

          Ale po prawdzie… Niebawem miałam zostać jedną z nich, więc chyba nie powinnam ich tak nazywać… Tylko czy to ma jakieś znaczenie? Jakiekolwiek? Najmniejsze chociażby? Wysoce wątpliwe. Zwłaszcza w mojej obecnej sytuacji.

           Zwłaszcza, że zostawiając swoje nieśmiertelniki za sobą, złamałam jedną z najbardziej podstawowych zasad Północnej Bramy. Moje nieśmiertelniki były moją tożsamością, dowodem mojego istnienia. A ja po prostu je zostawiłam. Nie protestowałam ani chwili. Wiedziałam, że to nie ma sensu. Chciałam zostać jedną z nich, więc oczywiście, że nie cofnęłabym się przed niczym. Po upadku Północnej Bramy to była moja jedyna szansa na przetrwanie.

          Ale tak odnośnie przetrwania to ten… Co to właściwie było do cholery za miasto? Niczym nie wyróżniało się spośród setek innych, jakie zwiedziłam podczas swoich sześciu lat służby. Diabeł wiedział, gdzie byłam. I najgorzej, że dosłownie. Bo Bel zdawał się być istnym wcieleniem władcy piekieł. Nawet kudły miał czerwone, a ze łba wystawały mu rogi. Właśnie dlatego jego człowieczeństwo było bardzo niepewną sprawą.

          Znowu zboczyłam z tematu. Zboczyłam… Hehe… Nie było jeszcze tak źle. Przynajmniej nie zaczęłam gadać do siebie na głos, a przecież mogło się zdarzyć. Nie wróżyłoby to jednak za dobrze mojej trzydniowej karierze na tym wypiździejewie.

          Rozejrzałam się dokoła. Musiałam poznać swoje położenie. Ocenić sytuację i… Nie było co oceniać. Byłam w czarnej dupie. Bardzo, bardzo czarnej… Z wolna ruszyłam przed siebie. Nieeee, to nie tak, że nie miałam żadnego planu. Miałam plan. Tylko nie wiedziałam, czy on w ogóle wypali. Wszystko zależało od szczęścia, a to ostatnimi czasy nie było po mojej stronie.

          Dzielnica, w której się znajdowałam, nie wyglądała za ciekawie. W ślepych zaułkach czekały prostytutki, choroby weneryczne lub śmierć. Niejednokrotnie, wszystko razem. Odruchowo sięgnęłam ręką po sztylet i skrzywiłam się, przypominając sobie, że go przecież nie mam. Uzbrojona czułabym się trochę bezpieczniej.

           Z drugiej strony ich brak wcale nie oznaczał, że ja jestem mniej niebezpieczna. Nie miałam jednak wrogich zamiarów wobec tego miasta. Trzy dni to nie dużo. Pewnie dałabym radę przeżyć nawet, gdybym zwyczajnie usiadła na ulicy i czekała. Ale w ten sposób na pewno nie zaskarbiłabym sobie sympatii Demonsów.

          Trzeba było się postarać. Pewnie mogłabym po prostu kogoś zabić i zabrać jego pieniądze i dokumenty. Albo w ogóle okraść. Po co przecież od razu zabijać? Nawet jeśli Zaćmieni właśnie po to istnieli.

           Poszłam do jakiejś speluny zapytać o kasyno lub inne miejsce, w którym można szybko zbić fortunę lub stracić wszystko. Eureka! W okolicy było coś takiego i to właśnie tam skierowałam swoje kroki, pogwizdując radośnie.

           Przykuwałam uwagę. To na pewno. Do kasyna powinnam raczej przyjść w sukni wieczorowej, a nie szortach… Ale teraz było już za późno na takie drobiazgi. Gorzej, że za osiem nędznych monet nie mogłam dostać żetonów. Musiałam to rozegrać inaczej.

           Jakby nigdy nic stanęłam koło baru, opierając się plecami o blat i obserwowałam. Szukałam odpowiedniego celu. Musiał być podpity, najlepiej sam i w miarę przy kasie. Ale takich było tu od groma. Byli zdolni postawić cały majątek, jeśli umiało się ich odpowiednio… Przekonać. Wystarczyła tylko dobra „argumentacja”.

  – Podać coś? – usłyszałam i rzuciłam przelotne spojrzenie barmanowi.

  – Nie, dzięki. Może… Za chwilę – odparłam spokojnie i niespiesznie zwlekłam się z krzesła.

            Wybrałam już swój cel. Zakręciłam się w pobliżu, aż w końcu podbiłam do stołu.

  – No hej – powiedział brunet.

            Nie podobało mi się jego spojrzenie…

  – No hej – powtórzyłam, uśmiechając się zalotnie. – Jestem Tris, a ty?

  – Joseph, ale Jose wystarczy.

  – Jose, chcesz ze mną zagrać? – zapytałam słodziutkim głosem.

  – Chętnie się z tobą zabawię.

  – Powiedziałam: zagrać – mruknęłam, marszcząc groźnie brwi. – To nie musi być duża kwota. Stówka wystarczy.

  – Masz tyle? – Jose popatrzył na mnie, a na jego usta wpełzł grymas.

  – Nie – roześmiałam się, kładąc na stół swoje jedyne pieniądze. – Stawiam na szali to i swoje nędzne życie.

  – Nie musisz mi płacić, żeby mieć to – teraz to Joseph się roześmiał, wskazując rękami na owłosioną klatkę piersiową, jak na najlepszy towar tego stulecia. – Możesz to mieć za darmo. A stówę dorzucę w gratisie.

  – Nalegam.

  – Ja też.

  – Jeśli nie chcesz, pójdę zapytać kogoś innego.

  – Chcesz zarobić – stwierdził Jose. – Rozumiem. W takim razie ile chcesz? Dwieście?

  – Chcę zagrać – syknęłam wściekle, ale szybko się opanowałam.

          Oparłam dłonie o stół i nachyliłam się zalotnie, wypinając nieco cycki do przodu. Popatrzyłam Jose głęboko w oczy i oblizałam usta. Dobrze, że nie wybrałam szminki. Nie są smaczne.

  – Dobra, zagramy – padło wreszcie to, co chciałam usłyszeć. – Ale jeśli…

  – Jeśli przegram, masz pieniądze i mnie. Zrobisz ze mną, co zechcesz. Ale najpierw wygraj.

          Tacy jak on nigdy nie pytają, gdzie jest tak zwany haczyk. Może wydawało mu się, że  jest panem świata i wszystko mu się należy. Po prostu musiało się udać. Ale to nie tak, że zamierzałam bezczynnie czekać na wynik gry. Wierzyłam, że szczęściu należy czasem dopomóc. Wziąć to, czego ten parszywy świat nie chce oddać nam sam. A tułając się, nim poznałam Bela, nauczyłam się kilku świetnych trików.

          Miałam zresztą przygotowany plan B. Zawsze trzeba mieć plan B. Nawet jeśli niezbyt ambitny. Gdyby sytuacja zmusiła mnie do tego, zaciągnęłabym Jose w jakąś mroczną uliczkę i skręciła mu kark. Nie byłam przecież prostytutką! Byłam Zaćmioną. Byłam ludzką bronią…

           Co prawda zawsze mogło pójść źle coś jeszcze. Wątpiłam, że w tym mieście nie ma takich jak ja. A oni nie lubili, gdy naruszało się ich rewir. Wtedy przydałby mi się Celebrer. Tak na wypadek kłopotów… Ale nigdy nie przepadałam za tym świństwem. Toteż pudełko tabletek zostawiłam za sobą bez żalu. Tęskniłam jedynie za sztyletami. Też mogłyby się przydać.

  – Gotowa? – głos Jose wyrwał mnie z zamyślenia.

  – Oczywiście.

  – Kolor? – zapytał. – Pozwolę ci wybrać.

  – Czerwony – zaśmiałam się radośnie. – To jedyny odpowiedni dla mnie kolor.

  – Tak. Zajebiście będziesz wyglądała w kusej, czerwonej kiecce, którą potem z ciebie zedrę.

  – Kręć – przerwałam mu, wywracając oczami.

          Przecież nie zamierzałam pozwolić mu wygrać. Ruletka poszła w ruch. W napięciu obserwowałam podskakującą kuleczkę. Czerwone, czarne, czerwone… Czarne… Czerwone… Czerwone. Nie musiałam nawet oszukiwać. Fortuna tego dnia była po mojej stronie.

          Ze złośliwym uśmiechem wyciągnęłam dłoń po moją nagrodę.

  – No chyba sobie kpisz – warknął Joseph. – Oszukiwałaś.

  – Ktoś tu… Nie umie przegrywać – zauważyłam, nie kryjąc niezadowolenia. – Przegrałeś. Dawaj pieniądze.

  – Oszukiwałaś.

  – Jose – mruknęłam, uśmiechając się słodko. – Może ci to jakoś wynagrodzę? – zaproponowałam, podchodząc bliżej. Powoli przesunęłam dłońmi po kudłatym torsie, niemal uwieszając mu się na szyi, a kolano wsunęłam pomiędzy jego uda i wyszeptałam: – Dawaj kasę albo czeka cię bardzo bolesna kastracja.

  – Co? – zapytał Jose i szarpnął się lekko, sądząc, że tak oswobodzi się z moich objęć.

  – Nigdy nie próbuj zadzierać z Zaćmionymi.

  – Ty… – wycharczał, ale wyczuwałam w tym swoją ulubioną nutę strachu.

  – Słyszałeś kiedyś o Szkarłatnej Tris? – ciągnęłam dalej. – Chyba zapomniałam o tym wspomnieć…

          Wyrwał się rozpaczliwie. Poczerwieniał na twarzy, a potem posiniał. Drżącą ręką wyciągnął jakieś banknoty, po czym rzucił je na stół i wyszedł pospiesznie z kasyna. Dobrze wiedzieć, że moje imię wciąż budzi grozę, nawet po upadku Północnej Bramy.

          Zabrałam pieniądze i uśmiechnęłam się pod nosem. Dał dwa razy tyle. Na początek wystarczy. Z wolna ruszyłam w stronę kontuaru i znaczną część wymieniłam na żetony. Potem zamówiłam sobie w barze kolorowego drinka i rozejrzałam się po Sali.

          Najchętniej pograłabym jeszcze w ruletkę, ale nikt nie wyglądał na zainteresowanego. Musiałam podczepić się gdzieś indziej. Poker nie był zbyt emocjonujący jak dla mnie, ale łatwo w nim oszukiwać.

   – Mogę się przyłączyć, panowie? – zapytałam, stawiając żetony na środku stolika. – Stawiam wszystko. Co wy na to?

          I tak prawie całą noc spędziłam grając w pokera. I wygrywając. Stosy żetonów piętrzyły się coraz wyżej i wyżej. Mogłabym grać dalej, ale nie było sensu. Gra, w której ciągle się wygrywa, w końcu zaczyna nużyć, więc w odpowiedniej chwili zwinęłam się, pozostawiając wkurzonych mężczyzn samych sobie.

         Obecna wygrana mogła mi już pozwolić na życie w luksusie przez najbliższy miesiąc. Biorąc pod uwagę kosmiczne ceny w tym mieście, było się już czym pochwalić. Kolejne dwa dni mogłam spędzić na nic nie robieniu. Tym bardziej nie chciałam się już mocniej narażać właścicielom kasyna. A resztę pieniędzy mogłam rzucić Belowi na stół, gdyby chciał zrobić mi imprezę powitalną w Demonsach.