Czas na ciebie ~ SadisticWriter

Uznałam, że rzucę sobie małe wyzwanie w wyzwaniu. Bo choć temat cholernie mi się podobał i mogłabym się rozpisywać w nieskończoność (jak to ja) to jednak stwierdziłam, że warto choć raz napisać coś krótkiego. I jest. 1,5 strony w Wordzie. Krwawy demon, bezimienny blondyn, komediowo i mrocznie zarazem. Chwała Simsom, nic do nich nie mam, serio.

***

Kurwa, kurwa kurwa!

                Chwyciłem się za głowę i stanąłem w miejscu jak wryty. W lustrze między krwawo zarysowanymi literami, dostrzegłem swoją bladą, przerażoną twarz. Ten człowiek wyglądał, jakby za chwilę miał tu zejść na zawał. Nie uratuję go. Zdechnie. Nieważne czy z powodu palpitacji serca, czy z powodu napisu, który dostrzegł.

                – Kurwa! – krzyknąłem głośno i kopnąłem szafkę na buty, która otworzyła przede mną swoje drewniane wieko – wypadły z niej czarne kozaki mamy i czarne klapki ojca. Czerń, do cholery! CZERŃ! Wszystko przepowiadało mi śmierć!

                Mimo tego, że byłem mężczyzną, poczułem jak powieki zachodzą mi łzami. Miałem ochotę rzucić się na podłogę i rozbeczeć jak gówniarz, tłukąc pięściami w drewniane panele. Cała moja męska godność wzięła nogi za pas i uciekła.

Szok i przerażenie były tak silne, że uklęknąłem i wplotłem włosy w swoje blond włosy. Jęknąłem bezradnie z wielką nutą rozpaczy w głosie.  

               
Krwawy demon. Każdy w naszym mieście wiedział co oznacza jego przybycie. Przez następne kilka dni będzie mnie odwiedzał i zostawiał urocze wiadomości wypisane na lustrze. Będą one wysmarowane ludzką krwią i spisane w języku, którym posługujemy się na co dzień – każdy napis będzie groźbą, przepowiednią lub długą listą moich pieprzonych grzechów.

                Jedni mówią, że krwawy demon przychodzi do tych, którzy narazili się nadprzyrodzonym siłom, inni, że wybierają ofiary losowo. Jak było ze mną?

Niczego. Kurwa. Nie. Zrobiłem.

Dosłownie! Nie czynię złego, nie czynię dobrego, po prostu… po prostu trwam w tym pieprzonym, zepsutym świecie i staram się przeżyć! Teraz umrę.

Przeniosłem bezradne spojrzenie na lustro, żeby odczytać wiadomość. Byłem tak zszokowany, że nie zdążyłem jej wcześniej rozszyfrować.

Rozdziawiłem buzię.

– Czy ktoś sobie do chuja grzyba robi ze mnie jaja?! – wrzasnąłem, choć doskonale wiedziałem, że pustka w domu nie odpowie mi na to pytanie. Nikogo tu nie było od dwóch dni, rodzice wyjechali w sprawach służbowych, a rodzeństwa ani zwierząt domowych nie posiadałem. Byłem sam. Sam jak ten środkowy palec wśród wszystkich kretynów zajmujących mi bezowocnie czas.

Wiadomość demona głosiła:

„Masz zrobić pranie”

Pranie! Cholerne pranie! Moje brudne gacie i kilka spoconych koszulek! Tym demonem nie mogła być moja matka, która przekazała mi dokładnie tą samą wiadomość godzinę temu przez telefon. Może dostał mi się jakiś dobry demoniczny duszek? Przecież moim grzechem nie może być niezrobienie prania! To dobre przypomnienie, nie groźba śmierci!

Zdążyłem trochę ochłonąć i to na tyle, aby zmyć z lustra tą makabryczną czerwień. Potem dowiedziałem się, że kurczak sąsiadów został zabity – ktoś odciął mu brutalnie szyję i pociągnął za sobą po chodniku, zostawiając krwawą wstęgę. Wszystkie ślady prowadziły do mojego domu, ale ja oczywiście o niczym nie miałem pojęcia. Sąsiedzi i tak zaczęli już między sobą szeptać, że to krwawy demon mnie odwiedził. Olałem to. Sam zostawiłem wiadomość dla demona, tyle, że spisałem ją czerwonym mazakiem – położyłem go na komodzie w przedpokoju, żeby mój mroczny przyjaciel również go użył. Liczyłem na to, że nie był idiotą.

„Zrobiłem pranie. Bądź dumny. Może przynajmniej napiszesz jak masz na imię?”

Następnego dnia obudziło mnie głośne pukanie sąsiadów do drzwi. Już z daleka wydzierali się, że stroję sobie z nich żarty i grozili wezwaniem policji. Zaspany, zwlokłem się z łóżka i poczłapałem na przedpokój. Nowa wiadomość znów została spisana krwią:

„Pamiętaj, masz dziś spotkanie o 18: 30.

Livaleth”

Świetnie. Więc moją krwawą przyjaciółką jest kobieta-demonica, która przyjęła rolę matki. Nie zdziwiłbym się, gdyby były ze sobą w jakimś kobieco-gospodarczym pakcie, spisanym krwią kurczaka w księdze zwanej „kucharską”.

Chwyciłem za swoją koszulkę leżącą na komodzie i wytarłem nią tą popieprzoną wiadomość. Flamaster leżał nieruszony na komodzie. Chwyciłem go w dłoń, obwiązałem prowizorycznym sznurkiem i przykleiłem do szklanej tafli – teraz bujał się wesoło na wszystkie strony jak statek piracki na morzu. Moja wiadomość zwrotna brzmiała tak:

„Kurde, Livaleth (czy jak ty tam masz), po prostu użyj flamastra. Nie musisz zabijać kurczaków za każdym razem, gdy mam spotkanie!”.

Prychnąłem z nadzieją, że tego nie słyszy i ruszyłem zbulwersowanym krokiem w stronę swojej sypialni. Ubrałem koszulkę ze znakiem Supermana i z szybko bijącym sercem rzuciłem się na łóżko. To nie było zabawne. To naprawdę, kurwa mać, nie było zabawne. Srałem po gaciach ze strachu, zastanawiając się nad tym, czy moje wiadomości nie są przypadkiem za bardzo znieważające i sarkastyczne. Czy demony znały coś takiego jak ironia?

Zasłoniłem poduszką twarz. Nie spodziewałem się, że będę w stanie zasnąć tak szybko. Widocznie byłem zmęczony ciągłym wypełnianiem rozkazów demona, który nakazywał mi jak prawdziwy generał porządkowy robić pranie, gotować obiady, iść do sklepu czy spotykać się z ludźmi na mieście. Byłem jak te popieprzone Simsy, które nie zdawały sobie nawet sprawy z tego, że rządzi nimi człowiek! Czy mój demon też wrzuci mnie do basenu i usunie drabinkę? Albo postawi przede mną krzesło i każe przed nim stać jak idiota, wymachujący rękami z gaworzeniem dziecka w ustach? Miałem wrażenie, że dla niego zrobiłbym nawet coś tak absurdalnego.

Obudziłem się po godzinie z powodu trzaskających od mojego pokoju drzwi. Pierwsze co zobaczyłem to krwawy, ukośny napis na ścianie, głoszący:

                „12:00 – Czas na ciebie”

Wstrzymałem dech i spojrzałem na zegar, który stał na szafce nocnej. Duża wskazówka właśnie przesunęła się na godzinę 12-nastą. Żyłem? A może to tylko kwestia kilku sekund?

Zaczęło mi się kręcić w głowie. Miałem wrażenie, że lada moment zwalę się na podłogę i tam już zdechnę. Tak ciężko było mi oddychać, tak ciężko o czymkolwiek myśleć, skupić się na jednej rzeczy w pokoju. Krwawy napis zamazywał mi się przed oczami – przez chwilę wyglądał jak wielki uśmiech szyderczego demona. A może on naprawdę stał przede mną i szczerzył swoje zębiska?

Nie rozumiałem tego stanu. Zostałem otruty?

Przyłożyłem dłoń do piersi i spojrzałem w dół. Wszystko stało się jasne.

Krew. Moja własna krew.

I śmierć.