[99] Czy to może być on? ~ Jelonka

    ,,Ja… nie wiem, co się stało. Ta bomba, nic mi nie zrobiła, ale co się stało z Danim, Mira? Czemu on nie żyje? Czemu nie ja?’’

- On się nawpychał tego brokatu czy jak?- zapytała całkowicie rozbawiona Lien, niemalże tańcząc wokół stołu chirurgicznego, na którym leżało ciało chłopaka.

- Lien!- syknęłam, próbując ją uciszyć, jednak zaraz potem doszło do mnie jak głupie jest to postępowanie. Przecież jeśli tego zechce, nikt jej nie zobaczy. W przeciwieństwie do mnie.

Najwyraźniej to do niej dotarło, ponieważ nadal rozweselona, posłusznie jednak usiadła na biurku obok drzwi i przeciągnęła się niczym kot.

- Oj, wybacz, ale sama zobacz. Cała twarz w brokacie, jak można być tak głupim, aby podejść do niezidentyfikowanego pudełka i je otworzyć.

- Przecież nie wiemy jak zginął.- ,,I czy miała coś z tym wspólnego ta cholerna bomba’’, dodałam w myślach, jednocześnie starając omijać wzrokiem jego twarz.

Nic nie zapowiadało katastrofy, a nawet jeśli zapowiadało, nie wiem czy bym to zauważyła. Moja przyjaciółka Mel i Dani byli udaną parą. Nigdy nie widziałam, aby mieli w swojej relacji większe problemy, nie mówiąc już o relacjach z innymi ludźmi. Przecież Mel nie skrzywdziłaby muchy, a Dani… no okej, może ideałem nie był, ale nie zasłużył na śmierć. Nie w taki dziwny sposób.

- Czyli jaki?- zapytała Lien, uśmiechając się krzywo w moją stronę.

    Uh, zapomniałam o tym, że Lien umie czytać w moich myślach.

    - Tego musimy się dowiedzieć.- stwierdziłam, zmierzając w stronę biurka i przeszukując jego zawartość.- Jesteś pewna, że wszyscy posnęli? Bo jeśli nie…

    - Nie wierzysz w moje umiejętności? Naprawdę, czasem mnie irytujesz. Wszyscy śpią jak zabici. Nie, że są zabici- dodała, widząc moje spojrzenie- poza tym, nie pozwoliłabym ci tu przyjść, jeśli nie byłabym tego taka pewna.

    - A skąd niby ja mam być tego pewna?- mruknęłam, jednak dobrze wiedziałam, że Lien mówiła prawdę, choć patrząc na naszą relację, nikt by raczej nie pomyślał, że tak się o siebie troszczymy.

    A w zasadzie wróć- to Lien musiała się o mnie troszczyć. Jeśli ktoś by mnie spytał kim jest, w sumie nie umiałabym odpowiedzieć. Lubiła o sobie mówić, że jest aniołem, zesłanym z nieba, aby mnie chronić, podczas gdy jej wygląd jak i usposobienie całkowicie temu zaprzeczały. Jakoś nie pamiętałam, aby na obrazach anioły były wielkości co najwyżej wyrośniętego trzynastolatka, a zamiast paznokci miały szpony, w przypadku Lien pomalowane na płomienisty kolor. I co najważniejsze- nie wyglądały na aż tak irytujące.

    - Gdzieś to musi być.- mruknęłam do siebie, gmerając ręką w szafkach. Sekcja powinna już być wykonana, więc gdzie mogła być ta cholerna dokumentacja?- Jesteś pewna, że tu jest?

    - No jasne, przecież widziałam jak tutaj ją chowano. Pewnie źle szukasz.

    - To może mi jakoś pomożesz?- stwierdziłam, kręcąc głową z irytacją. Jakoś nie uśmiechało mi się spędzenie wolnego wieczoru w prosektorium.

    - Wierz lub nie, ale mi też się tutaj nie podoba. Żeby komukolwiek podobały się trupy, też coś. A właśnie, mówiłaś, że Dani zrobił sobie dziwny tatuaż na plecach w kształcie sowy, co nie?

    - Tak mówiła Mel.

    - Myślałam, że saama to sprawdziłaś.

    Jeszcze tylko chwila.

    - Nie piekl się tak, jeny. Przecież wiem, że się w nim podkochiwałaś. Kto wie, może nawet miałabyś okazję sprawdzić ten tatuaż…

    - Do czego zmierza… aha!- na chwilę zapomniałam o irytujących docinkach Lien, gdy w mojej ręce znalazło się sprawozdanie z sekcji zwłok.

    Zadowolona, szybko położyłam teczkę na biurku i zaczęłam przeglądać jej zawartość, starając się jednak omijać zdjęcia. Może chodzenie po prosektorium w nocy nie przerażało mnie, ale co do wyglądu ludzkiego ciała, to była trochę inna bajka. Po spędzeniu większej ilości czasu z Lien widok jakiegoś ducha raczej by mnie nie zdziwił, nie mówiąc o przerażeniu.

    Gdzie to rozpoznanie? A tu, zobaczmy. Ciało w porządku, bez większych ran, oprócz jednej, postrzałowej, zadanej prosto w serce. Ale skąd miała się wziąć rana postrzałowa? I kto mógł mieć broń?

    Zdziwiona, szukałam przez chwilę informacji o samym naboju, który zadał śmiertelny cios, ale o dziwo, nie było o nim nigdzie wzmianki. W dodatku, kiedy doszłam do zdań mówiących o możliwych przyczynach śmierci, wykluczono dziwnym trafem śmierć w wyniku postrzelenia, mimo że informacja o ranie jest zamieszczona. Czyżby więc nie była to rana śmiertelna? Ale nie, zadana prosto w serce... chyba musiała być…

    - To co z tym tautażem?- odezwała się nagle Lien, wybudzając mnie ze skupienia.

    Zdezorientowana, przez chwilę patrzyłam na Lien ze zdziwieniem.

    - Z czym?

    - No, tatuaż. Ten na plecach, plecach kochanego Daniego, tego o którym…

    - Jeśli zamierzasz…

    - Nie ma go.- stwierdziła w końcu, marszcząc nos i patrząc w stronę zwłok.

    Tatuażu? Chwila. Nie, on, musiał tam być. Mel opowiadała o nim zaledwie dwa dni przed tym wszystkim, była przy tym, nie ma szans, żeby zdążył go usunąć. Poza tym, po co miałby go robić, a wiedziałam, że był prawdziwy. Przecież podobno chwalił się nim nawet przed moim bratem! Mówił, że to będzie jakiś jego symbol, symbol jego wiedzy i mądrości. Może kiedy to mówił był zamroczony alkoholem czy coś?

    Ale skoro ten trup nie miał tatuażu…

    - Li…

    - Jestem tego pewna. Widziałam na własne oczy, nie ma go, a ta twoja rana postrzałowa jest już chyba sprzed kilku dni, sama spójrz.

    Jak to? Przez chwilę nie wiedziałam co zrobić, bo w końcu może Lien kłamała? Albo próbowała mnie wkręcić w jeden ze swoich żartów? Ale nie, wyglądała na poważną, a mimo swego irytującego usposobienia, rzadko w stosunku do mnie kłamała. Ale skoro nie było tatuażu, a ta rana była już wcześniej, to czy on mógł zostać wcześniej zabity?

    Nie, to niemożliwe, widziałam go jeszcze rankiem, nim się to wszystko zaczęło. Był całkowicie zdrowy, może mocno niewyspany, ale nic mu nie było.

    - Mira, rana.- powiedziała Lien, biorąc mnie za rękę i stanowczo, acz delikatnie, prowadząc w stronę ciała.

    Ja… nie, nie chcę tego robić, nie mogę. Ale to jest jedyny sposób, aby się wszystkiego dowiedzieć. Było zbyt wiele pytań, a ta ekspertyza… czy naprawdę mogła się mylić? A może ktoś celowo się pomylił?

    Cokolwiek to było, wzięłam w końcu niezbyt głęboki wdech, bo zapach panujący pomieszczeniu nie sprzyjał głębokiemu nabieraniu powietrza i powoli zaczęłam się przyglądać miejscu, gdzie powinno być serce.

    - I?- spytała Lien, czujnie mnie obserwując.

    Nie byłam ekspertem w tych sprawach, nie interesowałam się zresztą kryminalistyką aż tak mocno, aby być pewną swojej tezy, ale Lien chyba miała rację. Rana była, ale wyglądała jakoś dziwne, jakby coś w niej było nie tak. Wiedziona intuicją, szybko podeszłam do stolika po dokumenty, po czym po odszukaniu zdjęć z miejsca zdarzenia, wzięłam jedno, zrobione tuż po odnalezieniu Daniego w szatni koło hali sportowej i dla porównania przytknęłam je do skóry.

    A rana na zdjęciu była doskonale widoczna i… inna od tej, która była na skórze chłopaka. Nie była tak mocno obszarpana, zupełnie jakby ktoś dla niepoznaki jeszcze próbował ją rozszerzyć, aby wyglądało to bardziej dramatycznie. Albo jakby ktoś był niepewny tego, czy na pewno ofiara została zabita i jeszcze uderzył czymś ciężkim w to samo miejsce, aby być pewnym zgonu danej osoby.

    A skoro Lien mogła…, nie, najwyraźniej miała rację co do rany, a tatuażu nie było, to czy to mógł być zbieg okoliczności?

I czy to naprawdę mógł być Dani, ten którego znałam?

- Mira, musimy iść. Magia niedługo przestanie działać.- powiedziała Lien, nagle wyprostowując się niczym kot i patrząc w górę, choć nad nami był tylko gruby sufit. Pewnie słońce już wstawało.

Niemożliwe. To niemożliwe…, ale nie, jednak, ale jak, czemu, skąd? Czemu było tak wiele pytań, tak wiele myśli niezdolnych do dogonienia?

    - Mira!

    - Już!- odpowiedziałam, zbudzona z zamyślenia, po czym szybko chwyciłam torbę, zostawioną przeze mnie przy drzwiach i wpakowując do niej zawartość teczki, ostatni raz spojrzałam na ciało, które mogło nie należeć do Daniego.

    Ale kim ten ktoś mógł być? I skoro to nie był Dani… to gdzie on teraz mógł być?

    - Idziemy.- powiedziałam, szybko gasząc światło i razem z Lien niemal biegnąc w stronę wyjścia. Nie obchodzili mnie ludzie, śpiący magicznym snem przy mojej drodze, ani fakt, że wyglądałam pewnie w tym momencie jak wariatka, a zaraz musiałam udawać, że nic się nie stało.

    Ale musiałam to odkryć. Dla Mel, która teraz obarczała się winą za całe zło.