[99] Chatka Gawrona ~ Estrela

Tydzień 99  - Chatka Gawrona

Słowa klucze: Sowa, spisać, żywy

Miniaturka z wojennego uniwersum. Może niektórym czytelni(cz)kom zrobi się nieco chłodniej mimo upalnego lata za oknem :)

                Śnieg przestał zacinać a wiatr nieco się uciszył. W nieprzeniknionym mroku nocy dało się słyszeć tylko uporczywe skrzypienie zbitego mocno śniegu pod butami dwojga wędrowców. Irena wysunęła rękę z kiszeni by odgarnąć zagubiony kosmyk, który wysunął się spod wełnianej czapy. Odsłoniwszy ucho dobiegł ją głęboki ton dzwonu bijącego gdzieś w oddali.

                – Słyszysz? – Stanęła i zatrzymała Aleksandra ruchem dłoni, aby skrzypienie śniegu nie przeszkadzało jej w odliczaniu uderzeń dzwonu. – To na Nieszpory. Osiemnasta.

                – Tym bardziej nie powinniśmy się zatrzymywać. Jeszcze kilka kilometrów przed nami.

                – Oczywiście – przytaknęła, ruszając gwałtownie. Mroźny powiew wiatru przeszył ją chłodem. Zrozumiała że nie warto tracić czasu na postój. Najważniejsze było dotarcie na miejsce jak najszybciej. Głęboko wierzyła, że Aleksander przeanalizował mapę i potrafi doprowadzić ich do Zaborowa najkrótszą i najbezpieczniejszą drogą. W oddali zahukała sowa i Irena aż się wzdrygnęła.

                –  Tutaj nie ma wilków, prawda? – zapytała szybko.

                – Zdziwiłbym się, gdyby nie było – mruknął Aleksander spod szala, którym szczelnie się otulił – Z pewnością wychodzą do ludzi. Są głodne.

                – Zamilcz do cholery... – Niezadowolona z odpowiedzi jeszcze bardziej przyspieszyła kroku.

                – Czy mnie się wydaje, czy panienka się boi? – nie byłby sobą, gdyby nie zadrwił z koleżanki, choć prawdę mówiąc sam również czuł się nieswojo. Pochodził z miasta i nie odnajdywał się najlepiej w wiejskim otoczeniu, szczególnie zimowej nocy nieopodal puszczy Kampinoskiej.

                – Nie bardziej niż ty podczas nastawiania nadgarstka – odcięła się gładko.

                – Bolało!

                – Zanim zaczęło, już miałam biec po księdza z Sakramentem – parsknęła śmiechem.

                – Ciszej tam, bo wrzucę panienkę do zaspy!

                – Ani się waż!

                Nie odpowiedział, ale też nie zrealizował swojego niecnego planu, choć gdyby sytuacja była bardziej sprzyjająca, nie wahałby się ani chwili. Widok piszczącej z oburzenia doktorówny zasypanej śniegiem sprawiłby mu nieposkromioną radość. Z sentymentem wspominał nacieranie śniegiem dziewczynek z sąsiedniej  żeńskiej szkoły powszechnej po skończonych lekcjach. Uśmiechnął się na to wspomnienie.

                Tymczasem Irena starała się skupić na równomiernym marszu. Zimno stawało się nieznośne, myśl o otaczających ich niebezpieczeństwach nie dawała pocieszenia, a skarpety już dawno przemokły i czuła jak palce u stóp zaczynają zamieniać się w lodowe kostki. Od momentu gdy wysiedli na stacji w Ożarowie minęło już dobre osiem godzin. Mieli szczęście, że po drodze trafili na życzliwego wieśniaka, który podrzucił ich wozem aż do Kaput, co stanowiło mniej więcej jedną trzecią drogi. Aleksander był oczywiście sceptyczny. Według niego nie powinni nikomu rzucać się w oczy i całą drogę przebyć na piechotę. To ona zagadnęła miejscowego i nakłoniła go do pomocy. Kiedy tylko opuścili Kaputy musiała wysłuchać przynajmniej godzinnej przemowy na temat głupoty i nierozwagi, którymi rzekomo się odznacza. Owszem, wieśniak patrzył na nich podejrzliwie od kiedy spytani o ostatni kontyngent na rzecz Niemców, nie umieli się do niego odnieść w żaden sposób i jedno przez drugie próbowali zmienić temat. Później jednak miejscowy przestał zadawać pytania. Mieszkańcy okolicznych wsi najlepiej wiedzieli, że czasem lepiej wiedzieć mniej niż więcej.

                Mróz, lodowaty wiatr, głębokie zaspy mokrego śniegu i zmęczenie dawały się wędrowcom mocno we znaki. Po niecałej godzinie dalszego marszu Irena szła już wiedziona bardziej wrodzonym uporem niż własnymi siłami. Nie czuła nie tylko stóp i dłoni, ale także twarzy, mimo że okutała się szczelnie szalem. Ogarnęło ją przemożne pragnienie zatrzymania się choćby na chwilę aby usiąść i ulżyć zmęczonym nogom. Nie była w stanie iść dalej. Wiedziała że postój jest złym pomysłem, a jednak walka ze zmęczonym ciałem stała się już niemożliwa

                – Aleks... – wychrypiała z trudem, zatrzymując się – Jak daleko jesteśmy?

                – Blisko ­– odrzekł uchylając nieco czapy, która niemal zakrywała oczy. – Za tamtym zakrętem powinna już rozpościerać się polana, na której stoi chatka Gawrona. O ile jeszcze stoi...

                Irena odetchnęła z ulgą, po czym natychmiast zaniosła się kaszlem. Mroźne zimowe powietrze ostro drażniło gardło.

                – Cicho! – warknął Aleksander starając się zasłonić dziewczynie usta szalem. Wywołało to kolejny atak kaszlu, tym razem zduszony i chrapliwy.

                – Łapy precz! – Irena odepchnęła chłopaka z całej siły na jaką było ją stać, przy tym omal nie wywracając się sama. Alknicki złapał ją w porę. – Przestań się stawiać! – warknął po raz drugi. – Idziemy.

                Aleksander miał rację. Gdy dotarli do zakrętu, mimo ciemności dostrzegli nieregularny kształt wiejskiej chaty za przerzedzającymi się drzewami. Irena poczuła natychmiast że mimo mroźnego powietrza ciało zaczyna gwałtownie nabierać temperatury. Bicie serca, do tej pory ledwo wyczuwalne, teraz stało się głośne jak dzwon wiejskiego kościoła. Aleks sięgnął do zawiniątka niesionego na ramieniu i wydobył niewielką lornetkę. Podszedł kilka kroków i spojrzał w stronę chaty.

                – Pokaż! – Irena dała koledze lekkiego kuksańca. – Ja też chcę popatrzeć.

                – Zachowuj się! – syknął rozzłoszczony kontynuując obserwację.

                – Co widzisz? Jest tam ktoś?

                – Ciemno... Wygląda jakby chata była opuszczona.

                – Wchodzimy?

                – Ty zostajesz – odsunął lornetkę od oczu i sięgnął po broń. – Pamiętasz jaka była umowa.

                – Oczywiście – przytaknęła natychmiast. Od kiedy krew w ciele zaczęła krążyć szybciej, wrócił jej wigor i entuzjazm do zaplanowanej akcji. – Czekam na znak. Oddaj lornetkę. – Aleksander z wahaniem podał jej przedmiot.

                – Podejdź bliżej, do tamtego modrzewia – wskazał jej drzewo kilka metrów dalej, spod którego wschodnie okna domu były o wiele lepiej widoczne – Tylko nie gap się ciągle na dom. Jak zauważysz coś podejrzanego, wycofujesz się. Jasne?

                – Tak jest! – odpowiedziała służbiście. W głębi duszy nie dopuszczała nawet myśli, że zostanie w tym lesie sama, zmuszona do ucieczki. – Tylko nie każ mi za długo czekać, dobra?

                – Nie opowiadaj bzdur. Nie zamierzam się z tobą droczyć na akcji. – Po jego minie zrozumiała, że powinna zamilknąć. To nie był pierwszy taki wspólny wypad z Aleksandrem i mimo, że często się sprzeczali, nauczyła się rozumieć w którym momencie należy skończyć dyskusję i skoncentrować się na aktualnej sytuacji. Aleks poluzował szal i poprawił czapkę. Ściskając rewolwer w dłoni ruszył ostrożnie w stronę wiejskiej chaty. Irena przyłożyła lornetkę do oczu. Dom wyglądał na opuszczony. Okna zasłonięte były materiałem, w żadnym z pomieszczeń nie paliło się światło. Nic dziwnego. Według informacji, które otrzymali przed kilkoma dniami, jedyny mieszkaniec chaty został aresztowany. Wiązała się z tym konieczność przyjazdu i sprawdzenia czy cokolwiek ze zgromadzonych materiałów uszło uwadze Niemców. Gra toczyła się o wysoką stawkę, bo Gawron był w stałym kontakcie z Aliantami. W ostatnim meldunku donosił o zbliżającym się zrzucie broni i zaopatrzenia. Należało zrobić wszystko, żeby ten zrzut przechwycić.

                Irena skierowała wzrok na Aleksandra. Ostrożnymi krokami, przyczajony, zbliżał się w stronę chaty. Wspiął się by zajrzeć przez okno. Później zeskoczył znów na ziemię i przeszedł do drzwi frontowych. Raz jeszcze rozejrzał się dookoła siebie, po czym gwałtownie wtargnął do środka i zniknął jej z oczu. Dopiero wtedy dziewczyna poczuła znów przejmujący chłód i zdała sobie sprawę, że straciła czucie w stopach. Spróbowała postawić krok do przodu i natychmiast straciła równowagę. Runęła w zaspę. Ogromnym wysiłkiem woli, podciągając się o pień drzewa, wróciła do pozycji pionowej. W głowie szumiało, przed oczami zaczęły migotać kolorowe plamki. Na szczęście wciąż ściskała w dłoni lornetkę. Gdyby przedmiot wpadł w zaspę, nie miałaby odwagi pokazać się Aleksowi. Wytężonym wzrokiem spojrzała raz jeszcze w stronę chatki. Zdawało jej się że w oknie pojawił się nikły płomień. Aleksander dawał jej sygnał. Natychmiast zawiesiła lornetkę na szyi i ruszyła w stronę chaty.

                Gdy pchnęła skrzypiące drzwi jej oczom ukazał się nieprzyjemny widok. W chacie nic nie stało na swoim miejscu. Garnki porozrzucane po podłodze, resztki jedzenia na stole, ubrania powyciągane ze skrzyni, ciśnięte w nieładzie na łóżko. Nawet resztki drewna na opał nie leżały przy piecu, ale w różnych miejscach pomieszczenia, jakby ktoś kopnął ze złości w stos.

                – Uważaj – dobiegł ją ostrzegawczy syk z drugiej strony pomieszczenia.

Zawahała się przed kolejnym krokiem i wtedy dostrzegła na deskach ogromną ciemnoczerwoną plamę zaschniętej krwi. Była wdzięczna Aleksowi za tę uwagę.

                – Jest? – zapytała ledwo dosłyszalnym szeptem.

                – Zwariowałaś? Zabrali go. Najpewniej żywego. Nie zdziwiłbym się też gdyby tu wrócili. Wiedzą ile wiedział, albo przynajmniej się domyślają. Inaczej nie przeszukiwaliby domu tak dokładnie. Musieli go nakryć przy radiostacji. Wciąż zresztą wydaje mi się podejrzane, że nikogo nie postawili na straży...

                – Nikogo nie widziałam.

                – Być może czekają aż wyjdziemy... albo raczej Z CZYM wyjdziemy.

                – Znalazłeś cokolwiek?

                – Owszem, tajną skrytkę w podłodze.

                – Jest mapa?

                – Współrzędne. Ale nie spiszemy ich. Musimy je spalić. A potem stąd znikamy.

Irena poczuła jak opuszczają ją resztki sił. Wsparła się ciężko o ramę łóżka.

                – Dokąd pójdziemy Aleks? Jest chyba minus dwadzieścia, jesteśmy przemoknięci... – urwała w pół zdania zanosząc się chrapliwym kaszlem.

                – Nie wiem... – wzruszył ramionami – wiedziałaś jak to będzie wyglądać.

                – Usiądę na chwilę – postąpiła kilka kroków w stronę łóżka. Odgarnęła ubrania w stronę wezgłowia i ciężko zwaliła się na słomiany siennik. Aleks przyglądał się temu z widoczną dezaprobatą, jednak nic nie powiedział. Po chwili podał jej kartkę zapisaną rzędem liter i cyfr.

                – Co to jest? – widziała znaki jak przez mgłę.

                – Współrzędne. Pamiętasz szyfr Gawrona?

                – Na miłość boską Aleks, skąd miałabym go w ogóle znać.

                – Żartujesz?

                – Czy wyglądam jakbym żartowała?

                – Kurwa...

                Donośne łomotanie do drzwi zlało się z soczystym przekleństwem Aleksandra. Irena tylko spojrzała na niego i natychmiast wsunęła kartkę do stanika. Nie mogli jej zniszczyć, zanim nie zdołają jej odczytać. Alknicki był tego samego zdania, odczytała to z jego oczu. Usłyszała charakterystyczny trzask odbezpieczanego pistoletu.

                – Nie pozwól im wziąć nas żywych – szepnęła żarliwie do kolegi – Nie pozwól.