[100] Pożegnaj jutro: Przerwa na kawę ~ Laurie

Pożegnaj jutro: Przerwa na kawę

Temat fantastyczny w ogóle mi nie leżał w tym tygodniu, nie przepadam za takimi superbohaterskimi opowieściami i jakoś nie widzę się w roli autora takowej. Natomiast normalny mogłabym wykorzystać na wiele różnych sposobów. Nie będzie to nic odkrywczego czy bardzo ambitnego, ot scenka z PJ, kiedy to Renji znowu robi z siebie głupka.

Renji wszedł do bufetu i ziewnął bez skrępowania. Tutaj już mógł bez ryzyka otrzymania bardzo karcącego spojrzenia swojego przełożonego, który wymagał od niego tej samej perfekcji, którą sam się odznaczał w każdym szczególe życia. Jak jakiś potwór dosłownie.

Uśmiechnął się zaraz, widząc parę przyjaciół, która popijała powoli kawę. Najwyraźniej nie tylko on wyrwał się na przerwę. Z własnym kubkiem usiadł na wolnym krześle tuż obok nich.

– Yo – przywitał się. – Główki bolą?

– Chyba twoja, Abarai – prychnęła Corrie, spoglądając na przyjaciela z politowaniem. – W przeciwieństwie do nas naprawdę wyglądasz na wczorajszego.

Renji zaśmiał się odrobinę nerwowo. Fakt, poprzedniej nocy za kołnierz nie wylewał, ale i tak nie było z nim tak źle.

– Za to miałem dobre sny – odparł.

– Nie chcemy tego słyszeć – stwierdziła Corrie i upiła łyk swojej kawy.

– To nic zbereźnego – obruszył się. – Zresztą głodnemu chleb na myśli.

Corrie zaczerwieniła się, ale odpowiedziała:

– Głodny głodnemu wypomni. A ja w przeciwieństwie do ciebie nie mam na co narzekać.

Abarai skrzywił się, jakby właśnie zjadł kawałek cytryny.

– Ty też masz mnie za idiotę? – zapytał.

Miał dodać, że we śnie miał pozornie bezużyteczną moc w świecie cudownych supermocy i wszyscy się z niego śmiali, dopóki nie zaczął wykorzystywać jej w złym celu, ale ubiegł go Kira, mówiąc:

– Nie kłóćcie się. Nie ma o co.

– Ty to zawsze taki ugodowy jesteś – prychnął Renji. – Jak tam w ogóle kontakty z Varią? Podobno były jakieś problemy.

Kira westchnął. Po porannej sytuacji z Vivian w roli głównej wolał być jak najdalej od tego całego wydarzenia, chociaż to nie będzie takie proste, skoro Ichimaru dość ściśle współpracował z modelami vongolskiego domu mody. Chyba jednak nie nadawał się do tej pracy.

– No co? Tak źle? – dopytywał Renji. – Ja wiem, że ty świata poza Corrie nie widzisz, ale współpracujesz z Walker, a jest na co popatrzeć. – Wyszczerzył się na samo wspomnienie kobiety. – Mamy wiele pięknych modelek, ale jej nogi… – Przymknął oczy rozmarzony. – Aż same się proszą. No co? – warknął, gdy Corrie kopnęła go pod stołem, po czym dotarło do niego, o co może jej chodzić. – Jest tuż za mną, prawda?

– Właściwie to jest tuż przed tobą. – Usłyszał rozbawiony kobiecy głos.

Vivian stała przy ich stoliku i przyglądała się Renjiemu, którego twarz przybrała kolor jego włosów. Może jednak Kuchiki miał rację, że nie myśli, co mówi i robi?

– Chętnie posłucham, o co moje nogi się proszą, Abarai – dodała. – Ale może innego dnia. Porywam wam Corrie. W końcu coś jej obiecałam.

Shiroyama zachichotała, widząc minę przyjaciela. Chwilę później pocałowała Kirę w policzek na pożegnanie.

– Zobaczymy się później – obiecała.

– Jasne – odparł nieco speszony tym pożegnaniem.

Kobiety wyszły z bufetu odprowadzane ich spojrzeniami. Mimo wszystko Renji nie mógł oderwać oczu od nóg Vivian w obcisłych, czarnych dżinsach.

– Naprawdę powinieneś pomyśleć, zanim coś powiesz, Renji – odezwał się Kira. – Nie liczyłbym też na wiele na twoim miejscu. Superbi zdaje się strasznie o nią zazdrosny.

Abarai prychnął. Nie zamierzał się przejmować białowłosym Włochem. Zresztą zdawało się, że także on był tylko zabawką w jej dłoniach, tego niebezpiecznego typu, który pożąda męskiej uwagi. I doskonale wiedziała, jak ją ściągnąć.