[100] Nieidealna ~ Ognista

Hej, tu Ognista! To dopiero moja druga praca tutaj, ale nie mogę powiedzieć, że jestem z niej zadowolona. Miałam dłuższą przerwę z pisaniem i jakoś nie mogę w pełni do tego wrócić, jeśli ktoś miałby pomysł jak temu zaradzić byłabym bardzo wdzięczna. 😉 Z góry bardzo dziękuję za wszystkie komentarze, rady i wytykanie błędów. Pozdrawiam, Ognista :D

                Masz najbardziej bezużyteczną moc na świecie pełnym cudownych supermocy.

            Świat jest idealny.

Rzeczywistość jest idealna.

Ludzie są idealni.

Moce są idealne.

Ty jesteś inna.

            Wszyscy się z ciebie śmieją.

            Nie dostrzegają w tobie nic, tylko dziewczynę z nieprzydatną mocą. Nie doceniają cię. Uważają za nieprzydatny przedmiot, defekt perfekcyjnego systemu, błąd.

Nie oczekujesz wiele, chcesz jedynie traktowania na równi, patrzenia jak człowiek na człowieka. Uśmiechu w twoim kierunku zamiast złośliwego spojrzenia. Krótkiej rozmowy zamiast wykrzykiwania obelg. Jednego przyjaciela zamiast tysiąca wrogów.

Co dostajesz? Śmiech, drwiny, żarty, wytykanie palcami.

Ze łzami w oczach chodzisz do szkoły, potem na uczelnię. Nie masz znajomych. Rodzice praktycznie wypychają cię za drzwi, musisz szybciej dorosnąć. Praktycznie nie wychodzisz z domu. Z bólem przywykasz do samotności. Przestajesz płakać. Dzień w dzień zaciskasz pięści i po prostu egzystujesz. Patrzysz przez okno na roześmiane paczki przyjaciół, szczęśliwe rodziny, rozmawiających ludzi. Nie zazdrościsz im już, kompletnie zamykasz się na uczucia. Wiesz, że nie masz szans na normalne życie, za bardzo bezużyteczna jesteś.

Zaczynasz myśleć o swoim największym marzeniu. Nie chcesz już akceptacji. Pragniesz zemsty.

            Przynajmniej dopóki nie zaczynasz jej wykorzystywać w złym celu.

            Wpadasz na pomysł. Może jednak spróbować użyć tej beznadziejnej mocy? Talent do demotywacji ludzi nie brzmi groźnie, ale czy na pewno jest tak głupi, jak powtarzali ci przez całe życie? Chcesz spróbować. W końcu, co masz do stracenia?  

Zaczynasz od tych, których nienawidzisz najbardziej, najbliższych. Powoli i stopniowo zasiewasz w nich ziarenko niepewności. Uderzasz w czułe punkty. „Na pewno zaraz urodzi się ktoś silniejszy i przestaniesz być potrzebny w pracy”, „Po co robisz te wszystkie kampanie na rzecz ochrony środowiska, przecież i tak znajdą się ludzie, którzy będą mieli to gdzieś.”, „O, aplikujesz na wyższe stanowisko, a masz wystarczającą wiedzę? Ludzie tam są naprawdę wykształceni, chyba nie chciałbyś być najgorszy?”, „Planujecie dziecko? Uroczo, chociaż ciężko mi wyobrazić sobie was jako rodziców”. „Naprawdę bierzesz udział w tym konkursie? Przecież jest mnóstwo lepszych, nie masz szans”.

Początkowo myślisz, że to nic nie da. Takie tam zdania, kto by się przejmował. Osoby z takimi talentami? Jedną opinią? A jednak! Odnosisz sukces. Ziarenko kiełkuje. Ich pewność siebie zostaje podburzona. Zaczynają rozmawiać ze sobą nawzajem, jednak nikt nie daje im gwarancji sukcesu, wręcz przeciwnie, każdy ma coraz większe wątpliwości, przyjaciele stają się wrogami, koledzy z pracy konkurentami. Plaga, którą rozpoczęłaś nieustannie rośnie. Negatywne emocje przewyższają pozytywne.

Część z nich pewnie wie, że ty to zaczęłaś, ale nikt nie ma pojęcia jak to możliwe. Jedna osoba, która zaledwie paroma zdaniami doprowadza ludzi na skraj? Powoduje spadek ich ambicji, chęci do działania, efektywności?

 Wypełnia cię euforia. Po raz pierwszy wygrałaś. Coraz częściej widzisz w oczach, mijanych na ulicy, przechodniów rezygnacje, strach. Codziennie słyszysz nowe plotki o kolejnych popełnianych błędach, porażkach, bezpodstawnych oskarżeniach, wybuchaniu coraz to nowych konfliktów, zakończaniu przyjaźni czy związków.

Ludzie nie żyją już w idealnym świecie, żyją w twojej nieidealnej rzeczywistości.

Teraz już nikt się nie śmieje.