[98] It's not a question about trust ~ Miachar

Wypuściłem w powietrze kolejne kółka dymu. Niebo nad moją głową coraz bardziej przypominało swoim kolorem morze podczas sztormu. Gdzieś po lewej, bardzo nisko, przeleciała mewa, skrzecząc swoją listę zażaleń. Od strony zatoki napływała orzeźwiająca bryza, łudząca, że ten wieczór będzie należał do grona tych przyjemnych. Nad miasteczkiem wisiała burza, i nic nie mogło powstrzymać jej przed nadejściem; pozostawało tylko czekać na pierwszy grzmot.

     Lubiłem taką pogodę, bo pasowała ona do mojego charakteru. Sam bywałem gwałtowny i mogłem wydawać się być w oczach innych ludzi burzową chmurą. Do tego moje ubieranie się w ciemne kolory i ciężkie buty - wyglądałem jak typ, któremu się nie ufało i którego lepiej bać się z bezpiecznej odległości, niż wchodzić mu w drogę.

     Wiedząc, jaki jestem, dziwiłem się, że ktokolwiek może czegoś ode mnie chcieć, prosić o przysługę, i dlatego patrzyłem na stojących przede mną czterech nastolatków niczym na turystów, którzy pytają mnie o coś w języku, o którym nie wiedziałem, że w ogóle istnieje.

    Papieros w palcach stawał się coraz krótszy, dym osiadał na mnie i tworzył wokół mnie barierę. Wypalałem do końca swoje uzależnienie, a młodzieńcy powoli zaczęli się niecierpliwić. Nie zwróciłem na to uwagi - bardzo rzadko dostrzegałem potrzeby innych ludzi, ta sytuacja do tej rzadkości nie należała.

     Ten z czwórki, który jako jedyny się do mnie odezwał, przedstawiając całą sprawę, wystąpił krok do przodu. Odchrząknął, a ja wyrzuciłem na ziemię niedopałek i przydeptałem go. Przecież nie wypada wzniecać ognia na boisku liceum, które tylko cudem udało mi się przed rokiem ukończyć. Lepiej nie robić sobie na razie żadnych problemów, zawieszenie wciąż nade mną wisiało.

     Kiedy wciąż milczałem, choć skończyłem już palić i jedynie zarzuciłem na głowę kaptur czarnej bluzy, cierpliwość młodych zniknęła. Ich lider wyglądał tak, jakby miał mnie uderzyć, byle tylko znowu wciągnąć mnie w rozmowę o swoim planie.  

     - To nie jest pytanie o zaufanie czy też sama kwestia zaufania - oznajmił nastolatek, przerywając ciężką ciszę. - Chcemy jedynie wiedzieć, czy staniesz przy naszym boku, kiedy nasz plan się powiedzie.

     Spojrzałem na niego spode łba. Chłopak wydawał się być inteligentny, teraz wyglądał jednak jak jeden z największych idiotów, z jakimi miałem w swoim życiu do czynienia. A nie było ich wcale tak niewielu.

     Zaśmiałem się i poklepałem młodego po ramieniu.

     - Wy chyba naprawdę nie wiecie, w co chcecie się wpakować. - Popatrzyłem uważnie i twardo na lidera i jego ochroniarzy. - Wydaje się wam, że to może być tym, czego chcecie od życia, ale się mylicie. Wchodząc w to, możecie nie przeżyć tygodnia. Naprawdę chcecie to zrobić?

     Po ich twarzach nie widziałem, by moje słowa wzbudziły w nich jakiekolwiek wątpliwości.

     - Ale ty w nim jesteś - zauważył lider. 

     - Bo nie miałem innego wyjścia - odpowiedziałem gorzko. - Urodziłem się w rodzinie gangu, od pierwszego dnia życia muszę jej służyć. Wy macie szansę wyboru, podejmijcie dobrą decyzję. Gdybym był na waszym miejscu, nie pchalbym się do grupy. Ale to wy musicie wybrać. - Uniosłem dłonie w geście kapitulacji. - Róbcie, co i jak chcecie, ale mnie w to nie mieszajcie.

     Nie mając im już nic więcej do powiedzenia, odwróciłem się na pięcie i odszedłem, pozostawiając za sobą czterech nastolatków, których marzeniem jest wstąpienie do gangu. Może to wydawało im się być zabawą, ale nie znali jej realiów. Ja wiedziałem, jak to jest, i gdybym mógł, naprawdę uciekłbym od takiego życia.

     Szedłem do domu, gdzie pewnie już czekało na mnie kolejne zlecenie do wykonania, a burza wiodła prym nad miasteczkiem. Deszcz, pioruny i grzmoty grały pierwsze skrzypce na tym koncercie natury.

    Szkoda, że ta burza nie mogła oczyścić mojego życia.