[98] What is real? ~ Cioteczka A-chan

What is real?

Tekst inspirowany Thousand Foot Krutch – Courtesy Call, który był jednocześnie tematem na dzisiejszy tydzień. Bardzo rzadko piszę w czasie teraźniejszym, więc wybaczcie ewentualne wpadki. Wyszło dość ciężko i mało wakacyjnie, ale mam nadzieję, że wam się spodoba.

***

I think it might wash away tonight

Huk. Wszędzie dookoła ogień i dym. Ból w głowie nie daje jej myśleć. Przez chwilę nie wie gdzie jest, nie wie czemu wszystko ją boli. Kiedy obraca głowę, widzi nienaturalnie wygiętą szyję tego, który skradł jej serce. Krew spływa po opalonej słońcem twarzy. Woła go, ale dym dostaje się do jej płuc, dusząc, kłując i paląc od środka. Nie może oddychać, a pasy uniemożliwiają jej ucieczkę. Czuje, jak zaczyna brakować jej sił, a panika ogarnia umysł. Zerka w lusterko, szukając własnej twarzy na tylnym siedzeniu, chociaż wie co zaraz zobaczy. Jej brat leży powykręcany z wciąż otwartymi oczami, a pasy zwisają kpiąco z boku fotela. Patrzy na twarz brata, identyczną do jej własnej i krzyczy.

Awakened from this never ending fight

Zrywa się z krzykiem z łóżka, wciąż widząc przed oczami martwe oczy brata i pokrytą czerwienią twarz ukochanego. Bierze głęboki wdech i czuje dym w płucach. W panice rzuca się do okna i otwiera je na oścież. Zimne powietrze uderza ją w twarz, a mimo to uczucie dymu nie znika, smak spalenizny uczepił się języka. Czuję łzy zbierające się w oczach od nagłego uderzenia nocnego powietrza i dymu z samochodu.

It takes more than meets the eye

Wie, że to był sen. Przeklęty koszmar, który nęka ją od miesięcy, a mimo to za każdym razem ma wrażenie, jakby to wszystko działo się naprawdę. Raz z razem, w nieskończoność nie dając jej zaznać spokoju. Ciągle przypominając, że mogło być inaczej. Gdyby tylko nie piła tamtej nocy tego przeklętego szampana.

I am not afraid of the storm that comes my way

Ociężałym krokiem podchodzi do zniszczonego biurka i z szuflady wyciąga woreczek. Ostatnia tabletka ląduje w ustach, ale ona nawet nie myśli, żeby iść po wodę. Połyka narkotyk, mając nadzieję, że gorzki smak zabije uczucie spalenizny, które wciąż jej nie opuszczało.

When it hits, it shakes me to the core

Kiedy ponownie układa się na poduszkach, chce sięgnąć w bok i orientuje się, że ciało które niegdyś tam leżało, teraz znajduje się kilkanaście kilometrów od niej, zakopane głęboko pod ziemią w hebanowej trumnie, rozkładane już pewnie przez robaki. A mimo to, na niebieskiej poduszce wciąż czuje jego zapach. Myśli biegną w szalenie szybkim tempie, nim jest w stanie nad nimi zapanować. Czuje jak zbiera się w niej panika, a oddech robi się płytszy. Zrywa się na równe nogi i idzie do kuchni po szklankę i resztkę whisky, której on nie zdążył wypić. Jednym haustem wlewa w siebie alkohol krzywiąc się. Nigdy nie lubiła tego smaku.

This war we're fighting is not just writing

Kiedy wraca do pokoju, już nawet nie próbuje wrócić do łóżka. Siada przy biurku i wyciąga szary notes. Bierze głęboki wdech i tym razem już nie czuje dymu, lecz gorzki smak whisky. Nawet nie orientuje się kiedy kolejna strona z notesu zostaje zapisana jej wspomnieniami z tamtej przeklętej nocy i scenami z okrutnego snu. Ma wrażenie, że jej ręka sama się porusza, ale obrazy powoli znikają jej sprzed oczu. W głowie słyszy głos terapeutki do której chodziła przez dwa tygodnie po wypadku. Zrezygnowała szybciej niż sądziła, ale notes pomagał, chociaż na początku w to nie wierzyła. Tymczasem już dwie sztuki wylądowały z tyłu szuflady, całkiem zapełnione.

And makes me stronger than before

Wie, że tej nocy już nie zaśnie. Tak jak wiele razy wcześniej. Nie pamięta kiedy ostatnim razem przespała całą noc, chociaż przypuszcza, że przed wypadkiem. Ale nie czuje zmęczenia, chociaż wszyscy naokoło powtarzają, że wygląda jak trup. Mówią o coraz ciemniejszych cieniach pod oczami, ale ona czuje się coraz silniejsza. Wydaje jej się, że już niedługo przyzwyczai się do tych koszmarów. A może już to zrobiła, sama nie jest już pewna. Krzywi się, kiedy patrzy na pusty, wychłodzony pokój.

When we get started man, we ain't gonna stop

W kącie wciąż leży skórzana kurtka, którą nosił. I tak jak wiele razy wcześniej zakłada ją na siebie, nawet nie przebierając przesiąkniętego strachem i potem nocnego podkoszulka, ubiera przetarte jeansy i wychodzi z domu.

Hey-o, here comes the danger up in this club

Stara kamienica, z której dochodzi głośna muzyka, nie zachęca do odwiedzin. Ale ona wie, czego chce, i wie, że tam to znajdzie. Jak zawsze spodziewa się małego tłumu. Tłumu ludzi, którzy, jak ona, przyszli tam w konkretnym celu.

It's not a question about trust

Grubawy bramkarz ze źle ogoloną brodą rozpoznaje ją i wpuszcza bez słowa, kiedy wręcza mu banknot. Schodzi schodami na dół, czując dudnienie muzyki w całym ciele. Whisky, które wypiła na pusty żołądek dawało o sobie znać. Kiedy znajduje się już na dole, popycha ciężkie, stare drzwi i wraz muzyką uderza ją zapach potu i seksu. Chowa ręce do kieszeni skórzanej kurtki, zaciskając palce na pieniądzach.

But will you stand with us?

Przeciskając się przez tłum, dociera do baru. Kiwa głową na barmana i zamawia wódkę z dodatkiem. Chociaż przypuszcza, że po tylu razach i bez hasła, wiedziałby o co jej chodzi. Chwilę później za jej plecami pojawia się diler, przywołany przez barmana. Bez zastanowienia kupuje jedną porcję i mało dyskretnie połyka, popijając postawioną przed nią whisky. Uśmiecha sie pod nosem, kiedy czuje ten obrzydliwy smak. Ten sam, który pił on.

Can you feel it?

Zaczyna czuć mrowienie w ciele, ale to wciąż jest za mało. To wszystko było na nic. Niewiele myśląc, wyszukuje w tłumie ludzi dilera, który zdążył już ubić kolejny interes i prosi o coś mocniejszego. Chociaż z miny chłopaka odczytuje, że brzmiało to bardziej jak żądanie. Rozglądał się dookoła, jakby spodziewając się pułapki, ale już po chwili wręcza jej saszetkę z białym proszkiem i kawałek bibułki, a ona pozbywa się reszty pieniędzy jakie trzymała w kurtce.

Make it real

Nie wie, kiedy dokładnie znalazła się w łazience, wciągając nosem paski białego proszku, ale kiedy podnosi wzrok i patrzy w lustro, widzi ukochanego i uśmiechniętą twarz brata. A może to jest jej szalony uśmiech? Nie, to zbyt realne. Czuje na ramieniu rozgrzaną dłoń ukochanego, zapewne od zwariowanego pijackiego tańca. Śmieje się głośno, kiedy obraz jej się trochę rozmazuje i zamiast jego znajomych zielonych oczu, widzi brązowe.