[101] Własnymi rękoma ~ Cioteczka A-chan

Własnymi rękoma

Znowu dość ciężki tekst. Na początku, nie wiedziałam do końca gdzie i z czym chcę iść w tym tygodniu, bo temat pasował to wielu rzeczy i rodził wiele pomysłów. Ale ostatecznie coś wyszło. A to coś jest z postaciami z mojej własnej historii, mającymi swój debiut tutaj i mam nadzieję, że ich polubicie, chociaż tekst wyszedł krótki.

***

Nie wiedziałem, co to było za miejsce. Nic nie widziałem, nic nie słyszałem. Nie pamiętałem jak się tu znalazłem, ale kiedy otworzyłem oczy, widziałem jedynie bezdenną otchłań. Gdziekolwiek bym nie spojrzał. Czerń wirowała z czernią, mącąc mi zmysły, które i tak już straciłem. Nie wiedziałem czy w ogóle żyję, nie wiedziałem jak się nazywam. Kiedy brałem wdech, nie czułem nic.

Ale bałem się. Bałem się panicznie, czułem drżenie rąk. Nie wiedziałam czemu, ale umysł mówił, że jestem w niebezpieczeństwie. W śmiertelnym niebezpieczeństwie.

Nie widziałem własnych rąk, a mimo to objąłem się, chociaż nawet nie wiedziałem, czy faktycznie to zrobiłem. Wbiłem paznokcie w skórę i ból, który pojawił się w ramionach, był pierwszą rzeczą jaką poczułem. To było jak obudzenie ze snu przy użyciu kubła zimnej wody. Nagle mogłem oddychać i zdałem sobie sprawę, że tego nie robiłem. Powoli widziałem więcej szczegółów w poruszającej się wokół mnie czerni. Pamiętałem swoje imię – Yone. Pod palcami czułem podwinięte rękawy za dużego swetra.

W oddali, na tle ruchomej, ciemnej otchłani, zamajaczyła znajoma, wysoka sylwetka. Nie wiedziałem, czemu i skąd ją znałem. Nie wiedziałem jak. Ale czułem, że to ktoś, komu mogę zaufać. Ktoś ważny. W gardle kotłowało się imię, którego nie mogłem wypowiedzieć. Żaden dźwięk nie padł z moich ust. Z przerażeniem próbowałem krzyczeć i szybko zdałem sobie sprawę, że to na nic.

Poczułem coś mokrego na dłoniach i kiedy na nie popatrzyłem, zobaczyłem bladą skórę pokrytą plamami czerwieni. Krew skapywała mi z palców prosto na nieruchome ciało, leżące pod moimi nogami. Z przerażeniem rozpoznałem zastygłą w niedowierzeniu twarz. Twarz Ravena. Zszokowany natychmiast uniosłem wzrok w miejsce, gdzie jeszcze chwilę temu widziałem postać. Teraz wiedziałem, że to właśnie Ravena wtedy widziałem. Jednak już go tam nie było. Wijąca się dookoła pustka i bolesna cisza sprawiały, że robiło mi się niedobrze.

Ponownie spojrzałem w dół, mając nadzieję, że postać Ravena znowu zniknie. Na próżno. Leżał tam pokryty własną krwią, a jarzące się czerwienią oczy zblakły.

– To ty go zabijesz. – Usłyszałem głos. Znajomy głos. Mój głos. Chociaż nie poruszyłem ustami, chociaż dalej nie mogłem mówić. – Zrobisz to własnymi rękoma.

I wtedy zobaczyłem samego siebie, stojącego dokładnie tam, gdzie chwilę wcześniej widziałem sylwetkę Ravena. Blada cera, jak u trupa i płowe włosy skąpane we krwi, odcinały się na tle roztaczającej się dookoła czerni. Mówiłem, chociaż nie byłem to ja, chociaż usta nie poruszały się. Słyszałem jego… swój głos w głowie. Powtarzający w kółko te dwa zdania.

Krzyknąłem. A przynajmniej tak mi się zdawało. Chciałem żeby on przestał… żebym ja przestał? Wokół dalej panowała bolesna cisza i czerń. Zacisnąłem mocno oczy i złapałem się za głowę, wbijając paznokcie w skórę. Poczułem ból, ale nie przestałem. Skuliłem się w sobie i głos w mojej głowie ucichł nagle. Zaskoczony otworzyłem oczy i już nie byłem wśród bezkresnej otchłani, tylko w dużym łóżku, w znajomym pokoju. Było ciemno, ale światła lamp ulicznych wpadały przez okno. Wystarczająco, żebym zobaczył na swoich rękach ślady krwi. Głowa i ramiona pulsowały bólem, ale to nie było dla mnie wtedy ważne. Panująca wokół, nienaturalna cisza sprawiła, że moje serce przyspieszyło. Z przerażeniem, zagłuszającym resztki rozsądku, rzuciłem się do drzwi pokoju i wypadłem do małego, ciemnego salonu. Na niewielkiej sofie leżał Raven. Zamarłem, kiedy nie słyszałem żeby oddychał. Było zbyt ciemno, żebym zobaczył, czy klatka piersiowa porusza się. Niepewnie podszedłem bliżej, bojąc się tego, co zobaczę. Nie widziałem krwi, ani pustych, czerwonych oczu. Nie widziałem niedowierzenia na jego twarzy. Leżał, ze spokojną miną, przykryty kocem. Kiedy przyłożyłem roztrzęsioną dłoń do jego ust i poczułem ciepły oddech, opadłem na kolana bez sił.

Tę noc spędziłem przy sofie, najbliżej jak tylko mogłem, by słyszeć lekki świst powietrza i nie próbując nawet zasnąć. Serce wciąż biło mi jak oszalałe, chociaż przez cały czas trzymałem dłoń na klatce piersiowej przyjaciela, sprawdzając czy się porusza. To była noc, gdy zrozumiałem, dlaczego ludzie obawiają się ciszy.

Nie myślałem o tym, co będzie rano. Nie myślałem o zdrętwiałym ciele. Nie myślałem, co pomyśli Raven. Nie myślałem o bólu, jaki czułem. Ważna była dla mnie jedynie pewność, że Raven żyje. Że ostatnia bliska mi osoba, której nie dotknęła towarzysząca mi od lat śmierć, wciąż żyje.