[101] Ulotne chwile ~ Aktina

Tym razem krótko, bardzo krótko i nieco refleksyjnie, ale czy z sensem? Nie wiem. Może nie do końca. Nie jest to najlepszy tekst, co najwyżej średni, ale pomysł trzeba było wykorzystać i jednocześnie napisać coś do tego tygodnia.

Światło księżyca wpadało przez szczelinę w niedokładnie zaciągniętych zasłonach, rozjaśniając niewielki fragment sypialni. Stary zegar stojący w kącie zwykle wybijał swój rytm aż do znudzenia. Kiedyś uparcie chciałam się go pozbyć. Denerwowało mnie tykanie w środku nocy, które wyrywało ze snu. Teraz z kolei leżałam na łóżku z szeroko otwartymi oczami i dziwnym wrażeniem pustki. Nic nie słyszałam. Żadnego regularnego dźwięku wnoszącego miłą rutynę do momentu zasypiania. Gdy tylko sobie to uświadomiłam, miałam wrażenie, jakby to moje serce ucichło. Kolejne minuty mijały mi na wpatrywaniu w sufit i wsłuchiwaniu w ciszę. Nic się nie zmieniało. Tylko księżyc kontynuował swoją podróż po niebie, pozwalając mi dojrzeć coraz to nowe fragmenty pokoju. Nie miałam odwagi choćby obrócić głowy i spojrzeć na przedmiot obok łóżka, aby sprawdzić stan mechanizmu.

Wiedziałam, że nie zasnę, a nie mogłam w nieskończoność czekać na jakąś nieokreśloną zmianę szarej rzeczywistości. W końcu wstałam, owinęłam się kocem przewieszony przez oparcie fotela i skierowałam się do wyjścia z pokoju. Wydawało mi się, jakby od chwili mojego przebudzenia w środku nocy do tamtego momentu minęło kilka minut, ale tak naprawdę pewnie były to dwie, trzy godziny. Nagle przestałam żyć z czasem, w jego normalnym rytmie, a miałam wrażenie, że wszystko płynie zupełnie innym tempem. Z tego powodu minuty w mojej świadomości mogły stać się godzinami dla reszty świata. Straciłam namacalny dowód na stały, równomierny upływ czasu razem z zepsutym zegarem.

Drzwi od sypialni zaskrzypiały. W tamtej konkretnej chwili, ale ja automatycznie cofnęłam się o wiele lat, kiedy tylko kupiliśmy ten dom.

– Ben, chodź na chwilę.

– Co się stało, Judy? – Pojawił się po chwili z szerokim uśmiechem satysfakcji po udanej naprawie przeciekającego dachu werandy.

– Słyszysz? – Specjalnie poruszyłam skrzydłem, aby ponownie wydobyć wysoki, denerwujący dźwięk z zardzewiałych zawiasów. – Trzeba coś z tym zrobić. Inaczej obudzimy Sophie za każdym razem, gdy będziemy wychodzić z sypialni. – Odruchowo położyłam dłoń na jeszcze niezbyt odznaczającym się pod luźną sukienką brzuchu.

– Ja nadal wierzę w to, że zostanę ojcem Benjamina Juniora.

– Na pewno nie za cztery miesiące. – Zaśmiałam się głośno.

Wyciągnęłam przed siebie rękę, dotykając palcami futryny tych samych drzwi. Poziome linie, ułożone tak gęsto, że prawie na siebie nachodziły, były już ledwo widoczne. Zabroniłam ich zamalowywać, chociaż lata, które upłynęły od postawienia ostatniej kreski, konsekwentnie zatarły prawie wszystkie ślady.

– Sophie, ty pierwsza. – Zaznaczyłam wzrost najstarszej córki, specjalnie dodając jej kilka milimetrów. – Rachel, Martha. – Dziewczynki zamieniały się miejscami, a każdy następny ślad znajdował się co najmniej kilka centymetrów poniżej poprzedniego. – No i ty, Benjaminie.

Postawiłam rocznego synka przy futrynie, przytrzymując go, żeby nie uciekł. Drugą ręką szybko zaznaczyłam odpowiednie miejsce. W końcu puściłam dziecko i lepiej chwyciłam pisak w dłoni, aby ponad linią dopisać imię i datę.

Podniosłam dłonie do oczu. Te stare, pomarszczone i powykręcane przez artretyzm. Kiedyś własnymi rękami mogłam nie tylko zająć się domem i czwórką dzieci, ogrodem i robótkami, które dawały mi chwilę relaksu. Sześćdziesiąt lat później nie miałam nawet siły, aby zadbać o wszystkie pomieszczenia w naszym wymarzonym domu. Do większości nie wchodziłam od dłuższego czasu, ale nagle nabrałam ochoty, aby to zmienić.

Przechadzałam się po pustych pokojach, powoli stawiając kroki i wytężając wzrok, ponieważ wszystkie pozostałe okna były szczelnie zasłonięte. Pewnie wyglądałam jak duch nawiedzający opuszczone mieszkanie. Tak naprawdę to ja widziałam duchy, wszędzie dookoła. Biegające między meblami dzieci, coraz starsze. No i mój mąż, na którego zawsze mogłam liczyć. Nawet w momencie, kiedy zachorował i nie mógł mówić, wystarczyło, abym na niego spojrzała i wszystko wiedziałam.

Usiadłam w fotelu bujanym, spoglądając na te projekcje przeszłości, choć tak naprawdę nie na nich się skupiałam. Wszystkie rozpadające się meble, zakurzone i brudne, a nawet zegar nagle odmawiający posłuszeństwa. Czułam w powietrzu aurę przemijania, również swojego. Świat nie należał już do mnie, chociaż ja nadal należałam do świata. I chciałam do niego należeć tak długo, jak ulotne chwile z dawnego życia będą miały dla mnie znaczenie. Jednocześnie bałam się ich coraz bardziej, ponieważ były cenniejsze z każdym dniem, a tego co cenne nie chce się tracić.

To była noc, kiedy zrozumiałam, dlaczego ludzie boją się ciszy. Właśnie w ciszy wspomnienia krzyczą najgłośniej.