[101] Jak uciszyc sukinsyna ~ Estrela

Tekst nieco inny niż zwykle, choć w tle znów przebija wojenne uniwersum. Jestem bardzo ciekawa Waszych opinii. Zapraszam serdecznie :)

    Chrapał w sposób przeraźliwie irytujący. Najpierw zaciągał się powietrzem łapczywie jak narkoman węszący możliwość zassania nosem półmetrowej kreski za jednym zamachem, a potem wypuszczał je z głośnym rzężeniem, niczym koń, który zapomniał jak się rży. Szczególnie w te noce, kiedy padałem ze zmęczenia, a moim marzeniem było zmrużenie oczu chociaż na godzinę, maksymalnie dwie, Kamil wpadał w te swoje chrapiące fazy snu jakby częściej. Próbowałem miliona sposobów. Bezskutecznie. Zakrywanie głowy kocem o tej porze roku, kiedy letni żar powietrza zmieszany z dymem płonącej Warszawy osadzał się w gardle i krtani drażniącym osadem, graniczyło z próbą samobójczą. Nie, żeby myśli o urwaniu żałośnie cienkiej nitki życia nie przechodziły mi przez głowę. Owszem, dopadały każdego. Może nawet to chrapanie było zbawienne w jakiś sposób, bo skupiało moje myśli w jednej konkretnej sprawie – jak uciszyć sukinsyna.

    Pewnej nocy, musiało to być już pod koniec sierpnia, bo od braku wody i notorycznego niewyspania miałem już majaki, powziąłem ostateczną decyzję skrócenia tych męczarni. Jego i moich równocześnie. Podszedłem do jego posłania z pistoletem, bo przecież Kamil to mój kolega i mimo perspektywy utraty naboju, winien mu byłem szybką śmierć. Dziś nie jestem w stanie ocenić, na ile ten plan powstał w sposób racjonalny, zgodny z zasadami naturalnego rozumowania, a na ile wytworzyły go moje zduszone niemocą instynkty przetrwania. Pewnym jest, że ściskałem mocno rękojeść Walthera. Krok po kroku zbliżałem się do leżącego kolegi i rozważałem trajektorię naboju. Najlogiczniejsze wydawało mi się wbicie rewolweru w jego rozchylone usta i skierowanie naboju w górę czaszki. Z drugiej strony musiałbym wówczas działać szybko, tak aby nie zdążył otworzyć oczu. Nie zniósłbym jego ostatniego spojrzenia. W moje rozgorączkowane kłęby myśli, dziwnie logicznym zbiegiem okoliczności, wbił się jednak jak sztylet pewien obraz. Dłoń na cynglu zdrętwiała.

    W odmęty mojego ówczesnego odczłowieczenia wdarło się wspomnienie tego, co stanowiło dla mnie najcenniejszy skarb, który zawsze pragnąłem posiadać, a który nigdy zawłaszczyć się nie pozwolił. Ona. Jej ufność, śmiejące się orzechowe oczy, smukła sylwetka, kształtne piersi pod drelichową bluzą, które przykuwały moje łakome spojrzenia, gdy odwracała głowę. Przez wiele dni nie umiałem o niej myśleć. Zbyt dużo makabrycznych obrazów miałem w głowie, by ją w to mieszać. Tej nocy wróciła. Wyglądała jak zwykle, może tylko oczy nieco bardziej podkrążone i zgaszony uśmiech. Patrzyła na mnie z wyrzutem.

    – Nie rób tak, proszę – wyciągnąłem do niej dłoń – przecież wiesz, jak on cholernie chrapie, musiałem! – chciałem złapać ją za rękę, zrobiłem krok do przodu i wtedy zniknęła. Rozpłynęła się we mgle jak zjawa. Tylko ta mgła nie miała zapachu porannej rosy jak nad stawem moich rodziców. Otaczała mnie szczelnie jak całun, kąsała po nozdrzach, rozpalała do czerwoności i tak rozgrzane powietrze. W uszach słyszałem tylko przeraźliwy pisk. Duszący dym wlewał się trującym strumieniem do płuc, wywołując zawroty głowy. Odkaszlnąłem kilka razy, wypluwając toksyczny pył, który dostał się do gardła. Powoli docierało do mnie, że nie jestem tu bezpieczny.

    Oczy z trudem przyzwyczajały się do nowych warunków. Próbowałem postąpić kilka kroków do przodu i wtedy zdałem sobie sprawę, że leżę na podłodze. Przeraźliwy pisk w uszach powoli ustępował. Czekałem, aż dotrze do mnie znajome chrapanie. Czekałem dłuższą chwilę z narastającym niepokojem. Czekałem ze wszystkimi zmysłami nakierowanymi na odbiór tego jednego sygnału niezmiennej normalności. Czekałem i czekałem. Na próżno.

To była noc, gdy zrozumiałem, dlaczego ludzie obawiają się ciszy.