[92] Szóste zmartwychwstanie ~ EchooX

– Ja naprawdę rozumiem dużo rzeczy… – Moiri wychyliła się odrobinę z okna, dmuchnęła, żeby irytujący kosmyk zniknął jej z czoła, po czym podniosła lornetkę do oczu. – Nielegalny handel eliksirami i talizmanami? Spoko. Trzymanie w domu cholernie mięsożernych potworków na diecie z psiej karmy, a potem dziwienie się, że zniknął bernardyn sąsiadów? Norma. Mafia rozprowadzająca ulepszone magią prochy? Codzienność. Ale cholerne zmartwychwstanie?! Po raz piąty?!

– Przesadzasz. – Cir pociągnął ją za kaptur z powrotem do wnętrza budynku, bojąc się, że jeszcze moment i jego partnerka wyląduje cztery piętra niżej. – I znowu nadużywasz słowa „cholera”.

– Idiota. – Moiri prychnęła pod nosem, nie odrywając lornetki od oczu. – A tak w ogóle to mamy cholerny problem.

– Większy niż narodowy wróg numer jeden, którego trzeba sprzątnąć po raz szósty z rzędu? – Cir poprawił kamizelkę kuloodporną ukrytą pod bluzą, a potem zgodnie ze swoim nawykiem sprawdził cały, odpowiednio rozmieszczony pod zwyczajnym ubiorem, arsenał.

Moiri rzuciła mu przez ramię długie spojrzenie.

– Nasz informator nawalił. – Zerknęła znowu w stronę klubu, który obserwowali już od paru godzin. – Albo przewyższa go policzenie do dziesięciu. Co w sumie też by mnie nie zdziwiło.

Cir wytrzeszczył oczy.

– Dziesięciu? Żartujesz? – Wyrwał jej lornetkę.

– Idiota. – Moiri zaczęła nerwowo skubać kciuk. – Tak, zamiast pięciu to dziesięciu. Istotna różnica, nie?

– Trzeba zadzwonić po wsparcie. – Cir przeklął pod nosem. – Z pięcioma to by była zabawa, ośmiu stanowiłoby wyzwanie, jednak wciąż realne. Ale dziesięciu?

Moiri zakręciła kosmyk swoich fioletowych włosów na palcu, chwilowo zapominając, że zaraz znowu będzie psioczyć na niesforną fryzurę.

– I co? Myślisz, że agencja nagle prześle nam dodatkowych ludzi odrzutowcem? Wszyscy mają swoje akcje, nikt się nie rozdwoi. Mieliśmy to zrobić sami. A jak teraz nie zadziałamy, to przegapimy cholernie dobrą okazję. Na tę szansę czekaliśmy pięć miesięcy.

Cir przygryzł dolną wargę. Wycofał się do wnętrza pustostanu, który chwilowo zaanektowali na kwaterę główną, po czym wyciągnął komunikator. Patrzył na niego przez moment, później wsunął urządzenie z powrotem do kieszeni. W szerokiej bluzie z kapturem i przekrzywionych zerówkach na nosie wyglądał prawie jak normalny młody mężczyzna, a nie wyszkolony zabójca.

– Chcesz tam iść sama? – Uniósł brwi. – My dwoje przeciwko dziesiątce ludzi i nieśmiertelnemu szefowi?

– Nie jest nieśmiertelny, do cholery! – Moiri machnęła ręką. – Tylko zmartwychwstaje. To różnica! – Uniosła znacząco palec. – Poza tym nie mamy go zabijać, tylko złapać.

– Ostatnim razem sam się zabił, jak zobaczył, że nie ucieknie. – Cir założył ręce na piersi. – I przedostatnim też. Nie mam ochoty przebijać się przez dziesięciu uzbrojonych typków tylko po to, żeby na koniec zobaczyć, jak pokazuje nam środkowy palec i skacze z okna.

– Cholerne ożywanie. – Moiri kopnęła z gniewem pustą puszkę, która poleciała aż pod ścianę. – Gdybyśmy mogli zneutralizować to, co pozwala mu zmartwychwstawać…

– Próbowaliśmy. – Cir przewrócił oczami. – Wszędzie pusto. Pozbył się wszystkich, którzy mogli coś wiedzieć.

– Mam naprawdę serdecznie dość tego gościa. – Moiri zacisnęła dłonie w pięści. – Powinni nam płacić dwa razy więcej.

Cir pokiwał z rozbawieniem głową, ale zaraz spoważniał.

– Naprawdę chcesz tam iść bez wsparcia? – Położył dłoń na ramieniu swojej partnerki.

– Hej, to przecież tylko szef mafii i jego dziesięciu uzbrojonych ludzi. Co to dla nas? – Moiri uśmiechnęła się krzywo. – Gdyby to była kolejna cycata wiedźma, to co innego, wtedy bylibyśmy zgubieni, ale tak?

– Oj, zamknij się. – Cir podrapał się po karku, a dziewczyna wybuchła śmiechem, widząc jego rumieniec. – Niech ci będzie, wchodzę w to.

Moiri przewróciła oczami.

– Idiota – skwitowała, po czym złapała Cira pod ramię. – W takim razie chodźmy i załatwmy to bez szóstego zmartwychwstawania.