[91] A potem upadły Niebiosa: Kubek kawy ~ Laurie

Spóźniony i niepoprawiany, ale jest. Poprzednio Upadek pokazałam Wam ze strony członka Dworu Wiatru, dziś jeden z Fullbringerów – tych, którzy zostali obdarzeni szczególnymi mocami, choć są w pełni ludźmi. Może niektórzy kojarzą, ale przed Wami Shori Ito, błazen jakich mało, dziś z nieco innej strony.

Shori upił łyk kawy, spoglądając na widok za oknem. Nic specjalnego, trochę opuszczonych domów wokół dawnego liceum, które od jakiegoś czasu robiło za główną siedzibę Biura do Spraw Fullbringerów. Nie dziwił się, kto chciałby żyć obok Fullbringerów, których zdolności zahaczały już o fantastykę, do tego wielu z nich wzniecało zamieszki i mordowało całkiem przypadkowych ludzi, bo w tych całych shinigamich Shori nie wierzył. Świat był wystarczająco pokręcony, żeby dodawać do niego jeszcze strażników śmierci, którzy z jakiegoś niezrozumiałego powodu zawalili niebo na głowy Japończykom.

Shori dobrze pamiętał tamten dzień. D-day, który zmienił wszystko, nie tylko w jego życiu.

    Nie byłem porządnym dzieciakiem. Nie lubiłem się uczyć, łatwo pakowałem się w bójki i przede wszystkim nie wiedziałem, co mam ze sobą zrobić, gdy już skończę szkołę. Nie miałem ani planów ani marzeń, nic mnie szczególnie nie interesowało. I przez niemal całe liceum udawało mi się tak żyć. Jednak im bliżej końca szkoły, tym więcej głosów pytało: “a co ty będziesz robił?”. To nie było miłe i powoli zaczynało mnie to wpędzać w jakąś deprechę czy inne cholerstwo. Nie wiedziałem, nie miałem pomysłu na siebie. I pewnie by tak było, gdyby nie D-day.

    Zacząłem swój dzień tradycyjnie z kubkiem ulubionej kawy i kryzysem egzystencjalnym. Wtedy wybuchła bomba. Przynajmniej tak wszyscy na początku myśleli. Był huk, było czerwone niebo. Zupełna apokalipsa. Nikt nie wiedział, co się dzieje. Nie poszedłem do szkoły, media huczały od nieprawdopodobnych informacji, dopiero później gruchnęła wieść, że Tokio zostało zmiecione z powierzchni ziemi, a prefektury Saitama, Kanegawa i Chiba częściowo zdewastowane. Nikt nie wiedział, co wydarzyło się naprawdę, ale przestano pytać, skupiając się na postawieniu wszystkiego na nogi. Ofiar też nie liczyło, setki tysięcy, a może nawet miliony zginęły i nie zostało nic, co można by pochować. Tak naprawdę Tokio zostało masową mogiłą, do której mieliśmy już nie mieć nigdy dostępu. Każda ekipa ratownicza, którą tam posłano, znikała bez śladu, pomnażając ofiary.

    Na tym się jednak nie skończyło. Coraz więcej osób mówiło, że widzi duchy i jakieś groteskowe potwory. Do tego z ludźmi zaczęło się coś dziać – budziły się w nich różne moce, które ktoś nazwał Fullbringiem. Nie mam pojęcia kto. Tak po prostu było. Wraz z tym pojawiła się wiadomość, że to shinigami są wszystkiemu winni. Szczegółów nigdy nie poznałem, ale część Fullbringerów ślepo w to wierzyło i wzniecali zamieszki. Jakby mało nam było kłopotów.

    Tuż po D-day nikt już nie pytał o to, co będę robić. Nie było na to czasu, wszyscy próbowaliśmy przetrwać. Zresztą musiałem zadbać o Izuru, skoro zostaliśmy tylko we dwóch. Ukończenie szkoły już się nie liczyło, każdy musiał podjąć własne decyzje.

    Nie pamiętam dokładnie, jak to się stało, że aktywował się mój Fullbring. Heart of misery – jeden strzał wystarczył, by przeciwnikowi przeskoczyły wszystkie złe rzeczy przed oczami. Dość paskudne, ale wielu z tych, na których go potem użyłem, zasłużyło sobie na to. Decyzja o dołączeniu do kształtującego się dopiero Biura do spraw Fullbringerów była naturalnym następstwem, tylko tak mogliśmy odzyskać utracony po D-day porządek. No i nie chcę, żeby Izu żył w tak zwariowanym świecie.

    – To dzisiaj się przenosisz? – Pytanie wyrwało Shoriego z zamyślenia.

    Spojrzał na Takumiego, który oparł się biodrem o stół, popijając kawę.

    – Ta. Teraz będę należał do elity. – Zaśmiał się Shori. – W końcu do niedawna Pierwszą Drużyną niepodzielnie rządziła nasza obecna dyrektor.

    – Stołek za nią dostała Kabayashi. Diablica – mruknął Takumi.

    Shori uśmiechnął się krzywo. Nawet w Biurze zdarzały się prywatne wojenki, a za obecną przywódczynią Pierwszej Drużyny większość nie przepadała. Może to jej charakter, a może coś innego, o czym miał się dopiero przekonać.

    – Co by o niej nie mówić, ma najlepszą skuteczność, a co za tym idzie, najlepszy zespół – stwierdził, po czym zerknął na zegarek. – Czas na mnie. Spóźnienie pierwszego dnia służby może się kiepsko skończyć.

    – Pozdrów ode mnie diabła – rzucił Takumi.

    – Zrobię to.

    – I przypomnij jej, że wciąż mi jest winna pięć dych za pomoc ostatnim razem.

    Shori roześmiał się.

    – Sam jej przypomnij, skoro potrzebujesz na piwo. Na razie, Takumi. Nie daj się zabić.

    – Ty też, łachmyto.

    Shori tylko się uśmiechnął, po czym skierował do biura zajmowanego przez Pierwszą Drużynę. Do tej pory znał tylko ich nazwiska i widział ich przelotnie w korytarzach Biura, od dziś stanie się ich towarzyszem.

    Zapukał, wszedł i rzucił spojrzenie każdemu z nich, po czym skierował wzrok na czerwonowłosą kobietę.

    – Shori Ito melduje się w gotowości do służby, Kabayashi-san.