[92] Migrenotwórcze zombie ~ Cioteczka A-chan

„Migrenotwórcze zombie”

Tekst napisany z opóźnieniem, bo zupełnie zapomniałam, że jest już niedziela. Wydaje mi się, że wyszedł fajnie, chociaż nie zdziwiłabym się, gdybym znowu zjadła jakieś literki czy przecinki lub napisała złą końcówkę. Początkowo planowałam spróbować na oba tematy osobno, ale cóż… nie wyszło. Ostatecznie zmieszałam je w jeden.

Historia znowu związana z pewnym anime w wersji istniejącego już opowiadania. Przypominam więc, że  mogą więc występować odstępstwa od znanych wam faktów i cech niektórych postaci z niego pochodzących. Tekst jest napisany raczej na luzie i zawiera dużo absurdu. Zostaliście ostrzeżeni.

Enjoycie!

***

Stał przy oknie, w pobrudzonym krwią ubraniu, zupełnie nie przejmując się zamieszaniem, które panowało dookoła. Zerknął na kartkę papieru, która miała być mapą i potarł zmęczone oczy. Dostawał już od tego wszystkiego migreny. Spojrzał na niską dziewczynę, zupełnie ignorującą stan swoich blond włosów, które śmiało mogły robić za reklamę ostrzegającą przed zabawą prądem. Stała przy porysowanej czymś naprawdę ostrym, szafce kuchennej i ostrożnie odmierzała kawę. I chociaż fakt, że kubki nie miały na sobie żadnej rysy, był dość intrygujący, Pain miał co innego na głowie. A i tak, najbardziej wolałby nie być w to wszystko wmieszanym.

– Jaką kawę lubisz? – zapytała dziewczyna, wyciągając z lodówki mleko i zerkając na siedzącego na podłodze chłopaka, wyglądającego tak samo jak ona. Niemal tak samo. Deidara miał siną skórę, włosy pobrudzone dziwną substancją i krew na ustach.

– Czarną, jak moje serce – odparł chłopak, dziwnie chrapliwym tonem. Pain wziął wdech, zamierzając się odezwać, ale ktoś skutecznie wszedł mu w słowo. Znowu.

– STOP! Cięcie! – zawołał Hidan, machając przy tym rękami i strącając z głowy dziewczyny stojącej obok niego, dziwną czapkę.

– Matko kochana, Hidan! – krzyknęła Shiru, obracając się gwałtownie w stronę wspomnianego chłopaka. – Co tym razem?! Robimy tę scenę już siódmy raz! Siódmy!

Po wybuchu Shiru, zapadła dziwna cisza. Hidan wpatrywał się przez chwilę w niską blondynkę, a potem przeniósł wzrok na A-chan, która z założonymi rękami patrzyła się w czapkę, która jeszcze chwilę temu leżała na jej głowie, a teraz znajdowała się na podłodze, pobrudzona imitacją krwi. Albo krwią. Na tym etapie prób, już nikt nie był pewien, czy całość czerwonej substancji to była sztuczna krew, keczup czy mieszanka obu z prawdziwą krwią.

– Wyduś to z siebie człowieku! – zawołał zbolałym głosem Deidara. – Ja tu drętwieje!

– Skoro już przerwałeś nam scenę, która w końcu wychodziła dobrze, to racz nam powiedzieć, cóż było tak ważne, że to zrobiłeś? – głos A-chan był przesycony słodyczą i polany sosem z ostrzeżenia.

– Tak sobie słuchałem…

– Dobrze wiedzieć, że przynajmniej z uszami u ciebie w porządku – rzucił Kakuzu, stukając palcami o ramię plastikowego krzesła. – Szkoda, że z pamięcią już nie. Pozwól, że ci przypomnę, że czas to pieniądz. A w tej chwili marnujemy czas, a co za tym idzie, marnujemy pieniądze.

– Dobra, zamknij się już Kakuzu – powiedziała Shiru, wbijając wzrok w Hidana. – Więc?

Chłopak zamilkł. Nim jednak kolejna osoba zdążyła na niego naskoczyć, od drzwi dobiegło go smutne, pełne zawodu westchnięcie. Obrócił się i zobaczył Kim, wpatrującą się w całą tą scenę z rozczarowaniem na twarzy i tacką ciastek w dłoniach. Wyglądała tak uroczo i jednocześnie tak boleśnie dla jego serca.

– Hidan! – zawołała A-chan.  – Skup się, do cholery!

– Wiesz, ze zombie nie mają serc? – wydukał na jednym tchu, nim w ogóle zdążył się zastanowić, jak to ładnie ująć w słowa. Zapadła wymowna cisza. Gdzieś w tle zabrzmiał świerszcz i przez chwilę Hidan zaczął się zastanawiać, kto u licha przytaszczył do domu robactwo. Nie zdążył jednak tego powiedzieć, bo po pomieszczeniu rozległ się głośny, zbiorowy jęk.

– Serio?! – zawył Deidara, uderzając się ręką w czoło i niszcząc tak skrupulatnie zrobiony przez Hoshi makijaż. – Przerywasz nam dobrą scenę, tylko po to, żeby powiedzieć, że nagle widzisz jakąś lukę w logice scenariusza?!

– Pomijając fakt, że widziałeś dialogi już wcześniej – zaczął Itachi, poprawiając ciemne google, zsuwające mu się z włosów – zdajesz sobie sprawę, że to tylko fikcja? Rzecz wymyślona? Nawet gdyby nie było tu logiki, nikt nie mówił, że w uniwersum samej historii jest tak samo.

– Nie wspominając już o fakcie, że mogłeś to powiedzieć po skończeniu sceny – dorzucił sfrustrowany Deidara. – Albo przy cholernych, poprzednich podejściach, ty idioto!

– Ach, racja. – To była A-chan. Wszyscy z szokiem wbili swoje spojrzenia w dziewczynę, która teraz kiwała głową, ale jej wzrok wciąż utkwiony był w czapce, leżącej na podłodze. – Proponuję w takim razie namalować Deidarze dziurę w klatce piersiowej, a na ziemi położymy bijące serce. – W pomieszczeniu zrobiło się nagle chłodniej. Nikt nie śmiał się odezwać, nie wspominając już o zaaprobowaniu pomysłu, bądź jego odrzuceniu. – Hidan, dobrze się składa. Myślę, że skoro jesteś tak oddany realizmowi tej sceny i całego filmu, twoje serce nada się tu idealnie.

A-chan w końcu podniosła wzrok i spojrzała Hidanowi prosto w oczy, a jego nieśmiertelne serce zamarło na widok jarzących się czerwienią tęczówek i przesłodzonego uśmiechu. Hidan przełknął ślinę, planując w myślach jak skutecznie zaprotestować, ale wiedział, że jest na straconej pozycji.

Kilka minut później, Deidara, z już poprawionym makijażem i domalowaną na piersi czarno–czerwoną dziurą, ponownie odgrywał brutalnie przerwaną wcześniej scenę z Shiru, a Pain próbował ignorować narastający ból głowy. Dalej nie mógł uwierzyć, że dał się w to wplątać, za marne dwie butelki sake. Powinien był zażądać co najmniej pięciu. Kątem oka zerknął na zadowoloną A-chan, która przyglądała się scenie i zupełnie ignorowała kucającego obok niej na ziemi Hidana, który z prawdziwą dziurę w klatce piersiowej, kręcił pokrwawionym palcem kółka na usmarowanej posadzce i mruczał pod nosem „moje biedne serduszko”. Czapka typowego dyrektora filmowego z powrotem znalazła się na jej głowie, chociaż nieco pobrudzona krwią, a dialogi nie zostały zmienione. Pain wziął głęboki wdech, słysząc, że już pora na jego kwestię. Te dziwne pomysły na odgrywanie teatrzyków i robienie filmów, robiły się coraz bardziej migrenotwórcze. Nie wspominając już o fakcie, że jego organizacja zrzeszająca poszukiwanych na całym świecie morderców, wyglądała teraz bardziej na klub teatralny, a nie ninja-mafię! Coś czuł, że wieczorem znowu będzie musiał zaparzyć sobie ziółek. Oczywiście zakładając, że do tego czasu, nikt nie zniszczy tych biednych kubków, które jakimś cudem wciąż istnieją. Ale teraz przynajmniej mógł grać jakąś fajną postać i mieć sceny razem z Shiru.